อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 259

อาจารย์สวี?

อาจารย์สวีอายุครึ่งร้อยแล้ว จะเป็นคนปิดหน้าที่ชิงกระดิ่งทลายวิญญาณจากเย่เฟิงได้อย่างไร?

ตามการบรรยายของเย่เฟิง คนที่ชิงกระดิ่งทลายวิญญาณเขาเป็นชายหนุ่มปิดหน้าชุดขาวที่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศคนหนึ่ง

เซียวหยู่เซวียนเอ่ย “หรือว่าอาจารย์สวีจะส่งคนไปชิงกระดิ่งทลายวิญญาณ?”

คิ้วงามกู้ชูหน่วนเคร่งเครียด นางก็ไม่เข้าใจเรื่องราวเหมือนกัน แต่นางกลับอยากไขความลับของกระดิ่งทลายวิญญาณ หามุกมังกรในตำนานมาก

“ไม่ว่าใครเป็นคนชิงกระดิ่งทลายวิญญาณ ยัยขี้เหร่ เจ้าคิดอยู่ที่จวนอ๋องหานตลอดชาติ เป็นพระชายาหานของเขาหรือ? ภายนอกฟ้าดินกว้างใหญ่เพียงนั้น หรือเจ้าไม่อยากออกไปดู?”

“เช่นนั้นก็ได้ เราไปกันเดี๋ยวนี้” กู้ชูหน่วนเลิกผ้าห่ม หยิบกวานหงส์ กระโดดลงทางใต้ดินก่อน

เซียวหยู่เซวียนตาค้าง

เมื่อครู่ยัยขี้เหร่ยังปฏิเสธอยู่เลยมิใช่หรือ? ไยบอกไปก็ไปแล้วล่ะ? เร่งรีบกว่าเขาอีก

ชิวเอ๋อร์ร้อนรนแทบคลั่ง “คุณหนู นี่ท่านทำอะไรน่ะ? วันนี้เป็นวันมงคลของท่าน หากถูกท่านอ๋องรู้เข้า ท่านอ๋องจะปล่อยท่านได้อย่างไร?”

“ชิวเอ๋อร์ ลำบากเจ้าอยู่ที่จวนอ๋องหานสักระยะนะ เย่จิ่งหานปากเสียใจดี เขาไม่ทำอะไรเจ้าหรอก เสี่ยวเซวียนเซวียน ไปกันเถอะ”

ไม่รอให้ชิวเอ๋อร์เปิดปาก เซียวหยู่เซวียนก็ตีนางสลบ แล้วกระโดดลงอุโมงค์ตามไป ทิ้งเหล่าแขกเหรื่อและเทพสงครามกับจอมมารที่ยังเพลิงร้อนพุ่งฟ้า

ทางออกทางลับคือบ่อน้ำร้างแห่งหนึ่ง ทั้งสองเสียงแรงมากถึงจะปีนออกมาได้

กู้ชูหน่วนจัดระเบียบเสื้อผ้าที่ยุ่งไป ก็เอ่ยหยอกเย้าไป “เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าขุดไปถึงจวนอ๋องหานได้อย่างไร? หรือว่าเจ้าเป็นหนูแฮมสเตอร์? ขุดรูเป็นเฉพาะ”

กู้ชูหน่วนรู้ว่าฐานะที่แท้จริงของเซียวหยู่เซวียนต้องไม่ธรรมดาอย่างที่นางคิด แต่นางก็ไม่อยากบีบถาม

“เจ้าว่าข้าเป็นสิ่งใดก็สิ่งนั้นเถอะ เห็นว่าเมืองหยูมีร้านจุ้ยชุนเฟิงร้านหนึ่ง ไม่เพียงอาหารดี สุรายิ่งดี ทั้งยังติดภูเขาและน้ำ ทิวทัศน์สวยงาม พวกเรามิสู้ไปชิมสุราที่นั่นดีกว่า?

“เอาสิ ไปกันเถอะ” กู้ชูหน่วนเกาะไหล่เขา ใบหน้าเผยรอยยิ้มหน่อยหนึ่ง ในใจคิดคำนวณว่าเซียวหยู่เซวียนล่อนางไปที่เมืองหยูทำอะไร

หากจะหาความทรงจำเหล่านี้กลับคืนมา และเข้าใจสาเหตุที่ข้ามมิติมา มีเพียงไขกระดิ่งทลายวิญญาณหามุกมังกรเท่านั้น

อีกประการหนึ่ง นางต้องแข็งแกร่ง

ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ในโลกใบนี้ ไม่มีวรยุทธ์ก็เท่ากับไม่มีต้นทุนให้ภาคภูมิ

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ นางต้องเอาชีวิตมันแน่ แต่นางไม่อยากหวังอยู่กับเย่จิ่งหานเพียงคนเดียว

กู้ชูหน่วนหัวเราะ พูดหยอกๆ “อาจเป็นเพราะเจ้าหน้าตาดี ดึงดูดข้ากระมัง”

เรือนร่างเซียวหยู่เซวียนพลันผงะ ความยินดีเล็กๆ เต็มเปี่ยมในหัวใจ “แต่หน้าตาเย่จิ่งหานก็ไม่เลวกระมัง”

กู้ชูหน่วนลูกคาง กล่าวอย่างคล้ายจะเป็นเช่นนั้น “เย่จิ่งหานหน้าตาดีมากจริง แต่ประเภทอย่างเจ้า ข้าก็ชอบมาก”

คำว่า ‘ชอบ’ คำเดียว ทำให้เซียวหยู่เซวียนเกิดความหวังสายหนึ่ง สายตาที่มองกู้ชูหน่วนอดเร่าร้อนมากขึ้นไม่ได้