อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 260

“ไป รีบไปกันเถอะ”

กู้ชูหน่วนกวาดตาดูลานร้างแวบหนึ่ง และไม่รู้ว่าเย่จิ่งหานรู้ว่านางจากไปแล้วจะโมโหคลั่งหรือไม่

การแต่งงานของพวกเขา เดิมก็เป็นการแลกเปลี่ยน นางไม่ลืมรักษาขาและพิษของเขา รอนางไขความลับกระดิ่งทลายวิญญาณได้แล้ว นางค่อยกลับไปแล้วกัน

“แกรก” เสียงหนึ่ง

กู้ชูหน่วนผลักประตูบานใหญ่ที่ฝุ่นเกาะมานานออก ทว่าภาพแรกที่ประทับเข้าม่านตากลับเป็นจอมมารที่เศร้าสร้อยงอนตุ๊บป่อง

จอมมารมีโฉมหน้าแห่งยุคที่งามดุจปีศาจ รวมถึงนัยน์ตาต่างสีที่งามแบบพิลึกคู่หนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าถูกต่อยหรืออย่างไร ดวงตาข้างที่เป็นสีฟ้าอ่อนข้างนั้น กลายเป็นดวงตาหมีแพนด้าเสียแล้ว

แม้แต่ริมฝีปากแดงที่เย้ายวนก็เบี้ยวไปข้าง จะดูอย่างไรก็ไม่เข้าพวกเลย เป็นความรู้สึกผิดแผกระหว่างของชั้นเลิศและของตกเกรด

จอมมารเอ่ยอย่างเศร้างอน “พี่สาว ท่านไม่เอาอาโม่แล้วหรือ?

เซียวหยู่เซวียนดุจเผชิญศัตรูร้าย กุมพัดในมือแน่น พร้อมออกศึกตลอดเวลา

กู้ชูหน่วนชะงักงัน “ถูกเย่จิ่งหานซ้อมหรือ?”

“เจ็บจังเลย พี่สาวไม่สงสารอาโม่”

กู้ชูหน่วนจุ๊ๆ “เย่จิ่งหานลงมือหนักจริงๆ หน้าสวยๆ ขนาดนี้ ข้ายังไม่กล้าลงมือเลย”

ว่าแล้ว เส้นสายตานางก็เคลื่อนลงล่าง เล็งเป้าที่ร่างกายส่วนล่างของเขา

เซียวหยู่เซวียนหน้ามืด

นางคนนี้เอาอีกแล้ว!

นางขาดผู้ชายขนาดไหนกัน?

หรือว่าเห็นชายงาม ไม่ว่าดีเลวนางก็ไม่ปฏิเสธ?

“พี่สาว ผู้ชายคนนั้นคือใคร?” จอมมารหรี่นัยน์ตาอันตราย จิตสังหารแวบผ่าน

กู้ชูหน่วนตึกตักทีหนึ่ง

ถึงซือโม่เฟยแสดงออกได้ไร้เดียงสาอย่างไร นางก็ไม่ลืมฐานะของเขาที่เป็นจอมมาร

กู้ชูหน่วนกอดคอเซียวหยู่เซวียน ยิ้มเอ่ย “นี่คือน้องชายข้า หน้าตาเหมือนข้าไหม?”

กลิ่นอายอันตรายทอนไปหลายส่วน และแทนที่ด้วยความฉงน “น้องชาย? แท้ๆ?” ทำไมหน้าตาไม่เหมือนสักนิด?

“จะเก๊ได้หรือ?”

กล่าวเช่นนี้ นี่ก็คือท่านน้าชาย(*ในที่นี้หมายถึงน้องชายของภรรยา)ของเขา?