อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 261

‘อีกไม่นานก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว’ คำพูดนั้นของกู้ชูหน่วนทำให้แววตาของเซียวหยู่เซวียนและจอมมารเป็นประการ แอบในใจยินดีปรีดาเป็นไม่ได้

ดูท่ากู้ชูหน่วนชอบเขาจริงๆ

“เสี่ยวเซวียนเซวียน ยากนักที่พบเจ้าดั่งคนคุ้นเคย เมื่อครู่ได้ยินว่าจะไปดื่มสุราที่ร้านจุ้ยชุนเฟิเมืองหยู มิเช่นนั้นวันนี้ก็ให้ข้าเป็นเจ้าภาพเถอะ ข้าจะเลี้ยงสุราเอง”

ท่าทีจอมมารถ้อยอาศัย ดวงตาต่างสีเจือรอยยิ้ม

ตัดสินใจในใจว่าจะเอาใจเซียวหยู่เซวียน อนาคตจะได้สู่ขอกู้ชูหน่วนมาได้โดยง่าย

นอกจากกู้ชูหน่วนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาสนทนากับผู้อื่นอย่างอ่อนโยนเช่นนี้

เซียวหยู่เซวียนถูกกู้ชูหน่วนเรียกเสี่ยวเซวียนเซวียนเป็นอาจิณยังแล้วไป

แต่จอมมารกลับเรียกเสี่ยวเซวียนเซวียนด้วย ทำให้เขารู้สึกผิดแผกจริง

แต่เขาจะล่วงเกินท่านน้าชายในอนาคตก็มิได้ ได้แต่เอ่ยอ้อมค้อม “เออ...มิเช่นนั้น ท่านก็เรียกชื่อข้าก็พอ เสี่ยวเซวียนเซวียนสามคำนี้ มัน...นิดหน่อย...จริงๆ...”

“ข้าเข้าใจๆ เรียกน้องชาย น้องชาย ไม่รู้ว่าจะได้เกียรติเชิญไปดื่มสักสองสามจอกที่ร้านจุ้ยชุนเฟิงหรือไม่?”

เซียวหยู่เซวียนไม่ทันความคิดของจอมมาร

เรียกเขาว่าน้องชาย?

หรือไม่ควรเรียกเขาว่าท่านน้าชายหรือ?

หรือว่าพวกเขายังไม่แต่งงาน จอมมารจึงขวยใจเรียกเขาว่าน้องชาย?

ก็จริง อย่างไรฐานะของยัยขี้เหร่ในเวลานี้ยังเป็นพระชายาหานของเทพสงคราม

ดูท่าเขาต้องพยายามคิดหาวิธี ให้นางหลุดจากฐานะพระชายาหานนี้แล้ว

เซียวหยู่เซวียนหัวเราะเอ่ย “น้องชายเกรงใจแล้ว สุราจอกนี้อย่างไรก็ควรให้ข้าเลี้ยง หากเจ้าไม่รังเกียจ เราดื่มกันสามวันสามคืนเป็นอย่างไร?”

คราวนี้เปลี่ยนเป็นจอมมารที่งงงัน

เหตุใดเสี่ยวเซวียนเซวียนไม่เรียกเขาว่าท่านน้าชาย?

เรียกท่านน้าชายดูมีบารมีน่าเกรงขามเพียงใด

หรือเพราะเขายังไม่ได้สู่ของพี่สาวอย่างเป็นทางการ? ดังนั้นเวลานี้เสี่ยวเซวียนเซวียนจึงขวยใจเรียกเขาว่าท่านน้าชาย?

จอมมารยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปได้ ในใจก็เข้าใจว่าทำไมเซียวหยู่เซวียนจึงเรียกเขาแค่น้องชาย

จอมมารยิ้มลึกลับ “ไม่รังเกียจอยู่แล้ว สุราที่เจ้าเลี้ยง ข้ายินดีนัก แต่พบกันครั้งแรก ต้องให้น้องชายเลี้ยง”

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจสถานการณ์ ได้แต่แถหัวข้อสนทนา ถามทางจอมมาร “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่?”

“บนตัวท่านมีเกสรดอกลำโพงของท่าน ข้าจึงตามเกสรมาเจอพี่สาว”

พูดถึงเรื่องนี้ จอมมารก็จำแลงกายเป็นลูกสุนัขตัวน้อยที่น้อยใจตัวหนึ่ง “พี่สาว ท่านไปทั้งอย่างนั้น ทิ้งให้อาโม่อยู่ในจวนอ๋องหานคนเดียว อาโม่ตกใจจะตายอยู่แล้ว ท่านดูสิ อาโม่ถูกซ้อมจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว”

หา...

ถ้าไม่ใช่รู้ว่าเขาคือจอมมาร นางก็เกือบจะเชื่อแล้ว

ตาคนนี้จริตจะก้านไม่ธรรมดา

เขาเห็นนางตาบอดหรือ? ไม่รู้ว่าเขาต่อสู้กับเทพสงครามทรงอำนาจน่าเกรงขามขนาดไหน ทั่วนภาเปลี่ยนสีเพราะพวกเขาไปหมดแล้วกระมัง

กู้ชูหน่วนสูดกลิ่นดอกลำโพงไม่ได้กลิ่น กลับมีเพียงกลิ่นเยือนเครื่องแป้งนิดๆ

นางโกรธานิดหน่อย “เจ้าจับตาดูข้า?”

“ที่ไหนกัน อาโม่กลัวหลงทาง หาพี่สาวไม่เจอ ถึงได้ทิ้งกลิ่นไว้บนตัวท่านเล็กน้อย”

“กำจัดกลิ่นของเจ้าเดี๋ยวนี้เลยนะ เร็ว!”