อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 285

องค์หญิงตังตังเหมือนถูกน้ำเย็นรดหัว เย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้า

คำพูดนี้ป่าเถื่อนจริงๆ ถ้าคนอื่นพูดออกมา จะต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตรแน่ แต่หากเป็นที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงพูดออกมา ความหมายกลับแตกต่างกันออกไปเลย

“นำตัวไป”

“ปล่อยข้านะ ข้าเป็นองค์หญิง พวกเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า ข้าจะให้เสด็จพี่ประหารเก้าชั่วโคตรพวกเจ้าแน่ ปล่อยข้านะ……”

องค์หญิงในราชสมัย เพราะไม่ยอมจ่ายเงินจึงถูกจับตัวไปต่อหน้าผู้คนมากมาย นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นในที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงเลย

ทุกคนอดไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงขึ้นมา

เสี่ยวลู่พลิกหน้าเร็วกว่าพลิกกระดาษเสียอีก เมื่อกี้ยังมีท่าทีเลือดเย็นจองหองอยู่เลย พริบตาเดียวกลับยิ้มแป้น ดวงตาคู่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มคู่นั้นหวานเยิ้มจนคนที่เห็นต้องตกหลุมรักทีเดียว

“ตอนนี้พวกเราประมูลสินค้าชิ้นต่อไป ชิ้นต่อไปเป็นคือยาอายุวัฒนะระดับสาม ทุกท่านต่างก็ทราบกันดี ไม่ว่าผู้ชาย ผู้หญิง หรือเด็ก ขอแค่กินยาอายุวัฒนะเข้าไป ไม่เพียงแต่ทำให้เด็กลงสิบห้าปี ยังสามารถเพิ่มอายุขัยให้กับคนที่กินเข้าไปได้ ยาอายุวัฒนะระดับสาม อย่าว่าแต่แคว้นเย่เลย ถึงแม้จะเป็นใต้หล้านี้ ก็ยากที่จะหาได้ เพราะมันนักหลอมยาจุดสูงสุดระดับสามทำการหลอมออกมา การจะผลิตยาออกมาได้นั้นยากมากเช่นกัน”

พอยาอายุวัฒนะออกมา งานการประมูลก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง สรรพคุณของยาอายุวัฒนะ ทุกคนต่างก็รู้กันดี ไม่ต้องให้เสี่ยวลู่แนะนำให้มากความเลยด้วยซ้ำ

กู้ชูหน่วนไม่มีความสนใจ

ยาอายุวัฒนะจะวิเศษเหมือนอย่างที่เสี่ยวลู่พูดหรือไม่ นางไม่รู้หรอก แต่ชีวิตของนางอยู่ในกำมือของตัวเอง นางจะไม่ฝากไว้กับยาเม็ดเดียวหรอก

กู้ชูหน่วนไม่สนใจ คนอื่นกลับสนใจอย่างมาก

โดยเฉพาะคนแก่คนชรา รวมไปถึงพวกผู้หญิงที่รักสวยรักงาม

ขนาดเย่จิ่งหานยังเกิดความสนใจเลย

กู้ชูหยุนหายใจถี่ขึ้น

ถ้านางได้ยาอายุวัฒนะมา นางจะมีโอกาสได้รับความสนใจจากอาจารย์ซ่างกวนหรือเปล่านะ?

กู้ชูหยุนกวาดตามองกู้ชูหน่วนด้วยดวงตาใสเป็นประกาย และแอบแฝงความอิจฉาที่ยากจะสังเกตเห็นได้

เมื่อก่อนนางเป็นสตรีที่งามที่สุดในแคว้นเย่ หลังจากใบหน้าที่แท้จริงของกู้ชูหน่วนถูกเปิดเผยออกมา นางก็ถูกกู้ชูหน่วนแย่งความสนใจไปทั้งหมด ตอนนี้คนทั้งพระนครต่างก็บอกว่านางเป็นใบไม้ที่เสริมดอกไม้อย่างกู้ชูหน่วน

เหตุผลต่างๆนานามากองรวมกัน นางยิ่งอยากได้ยาอายุวัฒนะนั่นมากขึ้น

เสี่ยวลู่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ส่วนนักหลอมยาที่หลอมยาอายุวัฒนะขึ้นมา ยังประกาศออกไปไม่ได้ ตอนนี้ ราคาเริ่มต้นที่ห้าล้านตำลึง”

“ห้าล้านห้าสิบตำลึง”

“หกล้านตำลึง”

“หกล้านแปดสิบตำลึง”

“เจ็ดล้านแปดแสนตำลึง”

“……”

แค่พริบตาเดียว ราคาก็พุ่งทะยานไปถึงสิบห้าล้านตำลึงแล้ว และคนที่ประมูลส่วนใหญ่ก็เป็นคนแก่คนชรารวมไปถึงสตรีชนชั้นสูง

กู้ชูหน่วนเบะปาก

นางรู้เรื่องวิชาการหลอมยาอยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่าวิชาการหลอมยาของที่นี่จะเป็นเหมือนกับที่นางเคยเรียนมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า

ถ้านางหลอมยาดีๆแบบนี้ได้ แล้วเอามาประมูลที่งานประมูล ก็หาเงินได้เป็นกอบเป็นกำเลยน่ะสิ?

ดูแล้วไม่เพียงแต่เพื่อเปิดชีพจรยุทธ์ เพื่อหาเงิน นางก็ควรเรียนรู้วิชาการหลอมยาด้วย

“ยี่สิบล้านตำลึง”

“ยี่สิบสามล้านตำลึง”

“ยี่สิบห้าล้านตำลึง”

กู้ชูหยุนชูป้ายขึ้น “ยี่สิบหกล้านตำลึง”

กู้เฉิงเซี่ยงใจเต้นเร็วตึกตัก

เขาคิดว่ากู้ชูหยุนประมูลยาอายุวัฒนะมาเพื่อต่ออายุให้กับเขา

กู้เฉิงเซี่ยงก็พูดว่า “หยุนเอ๋อร์ ยี่สิบหกล้านตำลึงแพงไปนะ เกรงว่าพวกเราคงจะ……”

“ท่านพ่อ เรื่องของเงิน ข้าจะคิดหาทางเอง ท่านนั่งดูก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

“คิดหาทาง?”

เงินมากมายขนาดนี้ จะคิดหาทางยังไง?

หรือว่าหยุนเอ๋อร์ก็มีเงินเก็บเหมือนกัน?

นึกถึงลูกสาวตัวเองแต่ละคนต่างก็มีเงินเยอะมากมาย แต่เขาเป็นถึงเฉิงเซี่ยงระดับหนึ่ง กลับมีเงินแค่ไม่กี่ตำลึง เฉิงเซี่ยงอัดอั้นตันใจกว่าเดิม

“ยี่สิบเก้าล้านตำลึง”

กู้ชูหยุนพูด “สามสิบล้านตำลึง”

“สามสิบสามล้านตำลึง”

“สามสิบสี่ล้านตำลึง”

“สามสิบแปดล้านตำลึง”