อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 286

กู้ชูหน่วนอึ้ง

ให้ยาอายุวัฒนะกับนางทำไมกัน?

นางไม่อยากได้สักหน่อย?

มองไปยังดวงตาที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็งของเย่จิ่งหาน เหมือนมีรอยยิ้มแอบแฝงอยู่เล็กน้อย

กู้ชูหน่วนเกือบคิดว่า นางมองผิดไปเสียอีก

“ให้ข้า?” นางพูดอย่างตกตะลึง

“อืม ให้เจ้า ถ้าเจ้าไม่ชอบ ก็โยนทิ้งได้เลย”

คนในงานประมูลต่างก็อึ้งกันหมด

ทิ้งงั้นเหรอ?

นั่นมันเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงเชียวนะ

ภายในใจสองสามีภรรยาคู่นี้เงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงเป็นแค่เศษเงินเหรอ?

สตรีชนชั้นสูงในงานประมูลต่างก็ปิดปากมองดูพวกเขาอย่างอิจฉากันหมด

“ดูสิ! พวกเขาดูรักกันมากเลย พ่อหนุ่มคนนั้นยอมจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงเพื่อให้ภรรยายิ้ม ช่างน่าอิจฉาจริงๆ”

“นั่นน่ะสิ สามีข้าขี้เหนียวจะตาย อย่าว่าแต่เงินหนึ่งร้อยล้านเลย แค่เงินสิบตำลึง เขาก็เถียงกับข้าไม่หยุดแล้ว แต่งงานกันมานานหลายปี ก็ไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับข้าเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่มีการทำร้ายกัน”

“คุณพระ ถ้าข้าเป็นผู้หญิงคนนั้น ข้าคงซาบซึ้งตายแน่เลย”

“แต่ดูผู้หญิงคนนั้น เหมือนไม่มีความสุขบนใบหน้าเลยนะ? หรือว่านางตื่นเต้นเกินไป ตะลึงจนพูดไม่ออก?”

“ข้าว่าอาจจะเป็นไปได้”

กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก

นางไม่ชอบยาอายุวัฒนะเสียหน่อย จะมีความสุขได้ยังไง

เย่จิ่งหานเอาเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงให้นางยังจะดีกว่าเสียอีก

ถ้าให้นาง นางจะมีความสุขมากกว่านี้

คิดได้เช่นนี้แล้ว กู้ชูหน่วนก็พูดอย่างลังเลว่า “ไม่อย่างงั้น เจ้าแปลงยาอายุวัฒนะนี่เป็นเงินมอบให้ข้าสิ”

“……”

รอยยิ้มของเย่จิ่งหานชะงักค้าง

ชิงเฟิงก็อึ้งไปชั่วขณะ

คนในงานประมูลต่างก็อึ้งกันไปหมด ต่างก็คิดว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า

เห็นทุกคนมองด้วยแววตาที่ตกตะลึง กู้ชูหน่วนก็เก็บยาอายุวัฒนะไว้ในกระเป๋า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบใจนะ”

เก็บไว้ก่อน ถึงเวลาค่อยขายออกไปในราคาที่ดีกว่านี้

ตอนนี้อยู่ในงานประมูล เย่จิ่งหานยังฆ่านางไม่ได้

ถึงแม้จะอยากเปลี่ยนเป็นเงิน กู้ชูหน่วนก็ยังรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อยอยู่ดี

ไม่ว่าเย่จิ่งหานจะให้ยาอายุวัฒนะกับนางด้วยเหตุผลใด นั่นก็เป็นน้ำใจของเขา

กู้ชูหยุนกำหมัดแน่น

อิจฉากู้ชูหน่วนมากยิ่งขึ้นไปอีก

เสี่ยวลู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า “แขกหมายเลขยี่สิบแปดได้สามีที่ดีจริงๆ ทำเอาข้าก็อิจฉาไปด้วยเลย”

กู้ชูหน่วนยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ของประมูลชิ้นต่อไปไม่ทราบว่าคืออะไรเหรอ”

“ของประมูลชิ้นต่อไปคือแผนที่ สถานที่ของแผนที่นี้ไม่ได้อยู่ในแคว้นเย่หรือแคว้นใดๆทั่วใต้หล้านี้ มันเป็นแผนที่โบราณ หรือสถานที่ในแผนที่นี้ อาจจะหายไปจากโลกนี้แล้วก็ได้”

“แต่ว่า……อาจเป็นเพราะที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงของเราประสบการณ์น้อย หรืออาจจะสืบหาไม่พบ หาสถานที่บนที่อยู่ในแผนที่นี้ไม่เจอ แผนที่เป็นม้วนหนังแกะโบราณที่มีอายุนับพันปี มันถูกห่อเอาไว้หลายชั้น ดูแล้วนี่จะต้องเป็นสมบัติที่มีอายุนับพันปีอย่างแน่นอน เจ้าของของมันคงหวงแหนมันมาก จึงต้องใช้ม้วนหนังแกะโบราณจึงรอดพ้นจากลมและน้ำค้างแข็งนับพันปี และมันยังคงไม่บุบสลายจนถึงทุกวันนี้”

เสี่ยวลู่พูดแล้วก็เปิดม้วนหนังแกะโบราณออกมาให้ทุกคนดู

กู้ชูหน่วนเห็นม้วนหนังแกโบราณนั้นก็ถูกดึงดูดไปทันที รวมไปถึงแผนที่เล็กน้อยที่แสดงอยู่บนม้วนโบราณนั่น

สัญลักษณ์บนแผนที่กลับเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ

หลายพันปีก่อนมีภาษาอังกฤษแล้วเหรอ?

แล้วดูหนังแกะนั่นอีกครั้ง มีอายุขัยนานกว่าสารานุกรมหลอมยาที่นางประมูลมาด้วยซ้ำ และวัสดุก็ยังดีกว่าอีกด้วย

สัญชาตญาณบอกนางว่า แผนที่ฉบับนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ หรืออาจจะประมูลมาวิจัยดูก็ได้

กู้ชูหน่วนสนใจ แต่ทุกคนกลับไม่สนใจเลย

ม้วนหนังแกะโบราณที่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ถึงแม้จะเป็นของดีโบราณ แต่ก็ผ่านมานานหลายปีแล้ว แล้วจะเหลือของดีแค่ไหนล่ะ?