อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 297

มองออกไปแล้ว นักเรียนของราชวิทยาลัยตกอยู่บนภูเขาแต่ละลูก

ไม่ไกลจากพวกเขามาก ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นอย่างตกตะลึง “คุณพระ หลี่เหิงได้ใบอู๋หยาเซียนเลยเหรอ ทำไมโชคดีแบบนี้นะ เพิ่งเข้ามาในภูเขาสืบมังกรก็ได้สมบัติล้ำค่าแล้ว น่าอิจฉาจริงๆ”

“นั่นน่ะสิ ใบอู๋หยาเซียนเป็นยาพิเศษของการหลอมยาเลยนะ ว่ากันว่าขอแค่มีใบอู๋หยาเซียน ก็สามารถหลอมยาให้เป็นยาขั้นเทพได้ มีคนมากมายที่ต้องการ เขาโชคดีจริงๆ”

“ไปกันเถอะ พวกเราก็รีบหาเร็วเข้า ดูว่ายังมีสมบัติล้ำค่าอะไรอีกไหม”

อวี่ฮุยพูดอย่างอิจฉาว่า “หลี่เหิงทำไมถึงโชคดีขนาดนี้ มาถึงก็ได้สมบัติล้ำค่าแล้ว”

หลิวเยว่อวี่ฮุยอยากไปค้นหาตรงสถานที่ที่หลี่เหิงเจอสมบัติอย่างละเอียด ดูว่าจะมีของตกค้างอะไรหรือเปล่า กู้ชูหน่วนจับตัวพวกเขาไว้ ลากพวกเขาไปซ่อนอยู่ใต้เนินเขา

เพิ่งซ่อนตัวเสร็จ ไม่ไกลมากก็มีฝ่ามือพิฆาตพุ่งตรงเข้ามา กระแทกเข้าใส่แผ่นหลังของหลี่เหิงที่กำลังได้ใจอยู่

“เอือก……”

เขากระอักเลือดออกมา มองดูคนร้ายตงฟางเจ๋ออย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้า……เจ้าจะทำอะไร?”

ตงฟางเจ๋อกับมู่หยงเฉินร่วมมือกัน ทั้งสองมองดูหลี่เหิงเหมือนกำลังมองคนตายอยู่

“ราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะมีหยกกับตัวจึงมีความผิด เจ้าคิดว่าพวกเราจะทำอะไรล่ะ”

ความหมายของคำนี้ชัดเจนมาก พวกเขาสองคนจะฆ่าคนแล้วปล้นของมา

หลี่เหิงกวาดตามองรอบด้าน ภูเขารอบๆนี้นอกจากพวกเขาสามคนแล้ว ก็ไม่มีคนอื่นอีกเลย เมื่อกี้พวกนักเรียนที่อยู่กับเขา แต่ละคนก็รีบแยกย้ายออกไปหาสมบัติกันแล้ว

เขาใจสั่น “อาจารย์บอกแล้ว ห้ามปล้นและฆ่าคน”

“อาจารย์พูดจริง แต่อาจารย์อยู่หากออกไปไกลเป็นพันเมตร หากเก่งจริง เจ้าก็เรียกให้อาจารย์มาช่วยเจ้าสิ”

ตงฟางเจ๋อแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ให้โอกาสหลี่เหิงได้ร้องของความช่วยเหลือ กลางหัวกะโหลกของเขาก็ถูกฝ่ามือพิฆาตบดละเอียด เขาหยิบผ้าออกมาเช็ดมือที่สกปรกอย่างรังเกียจ ก็ถึงแย่งใบอู๋หยาเซียนมา

“เสียดาย มีใบอู๋หยาเซียนแค่ต้นเดียว สมบัติครั้งนี้ให้ข้า ต่อไปเป็นของเจ้า”