อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 314

ปัง……

กู้ชูหน่วนพลิกตัวลงจากรถม้า ท่าทีคล่องแคล่ว นางใช้ปลายนิ้วเท้าเกี่ยว เกี่ยวดาบเล่มหนึ่งขึ้นมา ยกมือขึ้นหยิบดาบ เข้าสู่วงต่อสู้

คนที่มีชีพจรยุทธ์ระดับสี่เหมือนกัน แทบจะแตะต้องชายเสื้อของกู้ชูหน่วนไม่ได้เลย ก็ถูกกู้ชูหน่วนเชือดคอแล้ว

เย่จิ่งหานหรี่ตาลงเล็กน้อย

กระบวนท่าวิทยายุทธของกู้ชูหน่วนนั้นพิเศษมาก เขามองอยู่นาน แต่ก็ดูไม่ออกว่าเป็นของสำนักไหนกันแน่

แต่การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วมาก โจมตีและป้องกันอย่างมีขอบเขต รุกและถอยอย่างเหมาะสม มักจะฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว แทงเข้าจุดตายของฝ่ายตรงข้าม ไม่เหมือนคนที่ไม่เคยฝึกวรยุทธ

นางมีชีพจรยุทธ์แค่ระดับสี่ แม้แต่ยอดฝีมือที่ต่ำกว่าระดับหนึ่งนางยังสามารถสู้ได้อย่างสูสี ฝีมือเสมอกัน

เย่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะมองนางสูงขึ้นอีกหลายส่วน

ครั้งนี้เขาออกเดินทางเพื่อไปรักษาตัวที่เมืองอู๋ซวง เป็นเรื่องที่เป็นความลับ

ตอนนี้ถูกเปิดเผยตัวตนแล้ว ดวงตาของเย่จิ่งหานมีไอสังหารวาบผ่าน

แค่เสี้ยวเวลาในการสะบัดแขนเสื้อเท่านั้น ยอดฝีมือระดับหนึ่งกว่าสิบคน ก็กลายเป็นหมอกเลือดในพริบตา เหลือเพียงยอดฝีมือระดับสามคนเดียวเท่านั้น

แต่ว่ายอดฝีมือระดับสามคนนั้นหนีได้เพียงสามก้าวเท่านั้น ก็ถูกเย่จิ่งหานฆ่าด้วยพลังที่แข็งแกร่ง

กู้ชูหน่วนรู้สึกอัดอั้นในใจจนกระวนกระวาย

นี่ก็คือข้อแตกต่างของความแข็งแกร่ง นางจำเป็นต้องยกระดับพลังของตนเองโดยเร็ว

"ฮูหยิน ฮูหยิน……"

ไม่ไกลนัก องครักษ์หลายคนร้องขึ้นอย่างเป็นห่วง "เร็ว รีบไปตามหมอมา "

กู้ชูหน่วนเอียงหน้าไปมอง กลับเห็นแต่ฮองเฮาของแคว้นฉู่ที่สวมชุดธรรมดาสลบไปแล้ว สาวรับใช้และผู้ใต้บังคับบัญชาต่างก็ตกใจจนวิ่งวุ่นไปหมด

"คุณหนูกู้ เป็นท่านนั่นเอง ท่านช่วยรีบไปดูหน่อยเถอะว่าฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง"บ่าวรับใช้ที่ชื่อซิ่งเอ๋อร์มองออกว่าเป็นกู้ชูหน่วน จึงคุกเข่าลงทันที โขกหัวคำนับติดๆกันหลายครั้ง

กู้ชูหน่วนเข้าไปประคองซิ่งเอ๋อร์ จับชีพจรของฮองเฮาแคว้นฉู่ เอาเข็มเงินออกมาฝังให้นาง "วางใจเถอะ นางก็แค่ตรอมใจมากเกินไป เหน็ดเหนื่อยมากเกินไปจนทำให้เป็นลม พักสักหน่อยก็ดีขึ้น"

ทุกคนต่างก็รู้สึกโล่งอก

"ขอบคุณคุณหนูกู้"

คนทั้งหมดของแคว้นฉู่ต่างก็ซาบซึ้งมาก

ถ้าหากไม่ได้นางกับคนบนรถม้าช่วยเหลือเอาไว้ เกรงว่าวันนี้พวกเขาทั้งหมดคงต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว

และไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในรถม้าเป็นใครกันแน่ ถึงมีวรยุทธสูงส่งขนาดนี้

"คนพวกนั้นเป็นใคร ทำไมต้องฆ่าพวกเจ้าด้วย"กู้ชูหน่วนชี้ไปยังศพที่นอนอยู่เกลื่อนพื้น และถามขึ้น

"พวกข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครกันแน่ ตั้งแต่มาที่แคว้นเย่ ก็มีนักฆ่าคอยลอบสังหารพวกเราอยู่เสมอ หลายวันมานี้ก็ไม่รู้ว่าตั้งกี่ครั้งแล้ว"

ไอสังหารในรถม้าพุ่งทะยานขึ้น กู้ชูหน่วนตกใจเล็กน้อย ไม่มีเวลามาสนใจคนของแคว้นฉู่เหล่านั้น ตัวเองรีบปีนขึ้นรถม้าไป

"เย่จิ่งหาน ท่านคงไม่ฆ่าพวกเขาด้วยกระมัง"

"พวกเขารู้แล้วว่าข้าจะไปที่ใด"

"ฮองเฮาฉู่เป็นคนดี นางไม่มีทางแพร่งพรายเรื่องของท่านแน่ แม้แต่ลูกน้องของนางก็ไม่มีคนเลว"

"ข้าจะไม่เอาชีวิตมาล้อเล่น"

กู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ เอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "ถ้าหากท่านฆ่าพวกเขา เช่นนั้นข้าก็จะไม่ทำการรักษาให้ท่าน"

"เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ"

"ข้าไม่ได้ข่มขู่ท่าน ข้าก็แค่ไม่อยากเห็นชีวิตของผู้บริสุทธิ์ตั้งมากมายต้องมาจบลงที่นี่"

ฮองเฮาแคว้นฉู่ค่อยๆฟื้นขึ้นมา วิ่งโซเซเข้ามา ไม่สนใจร่างกายที่อ่อนแอของตนเอง เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจว่า "แม่นางกู้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเย่เฟิงอยู่ที่ใด ขอร้องล่ะเจ้าบอกข้าได้หรือไม่"

ฮองเฮาฉู่ที่สูงส่งสง่างาม สุภาพและมีมารยาท แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเสียมารยาทเช่นนี้มาก่อน

แต่เวลานี้นางได้ทิ้งความสง่างามของฮองเฮาที่ควรจะมีทั้งหมดไป ดวงตาที่ร้อนใจคู่นั้นสะท้อนเงาร่างของกู้ชูหน่วน สามารถมองออกจากร่างกายที่สั่นเทาของนาง นางกลัวมากว่ากู้ชูหน่วนจะพูดว่าไม่รู้

กู้ชูหน่วนอ้าปาก อยากจะบอกว่าเย่เฟิงอยู่ที่สำนักอสุรา

เมื่อคิดทบทวนถึงชีวิตที่น่าเศร้าที่ผ่านมาของเย่เฟิง กู้ชูหน่วนจึงได้แต่เปลี่ยนความคิด "ขออภัยด้วย ข้ากับเย่เฟิงแยกกันตั้งนานแล้ว ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด"