อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 315

"เป็นเจ้าเองหรือ ในเวลาสั้นๆแค่นี้ เจ้าได้เลื่อนขั้นแล้วหรือ ไม่เลวไม่เลว"กู้ชูหน่วนตบไหล่ของหลีโล่อย่างคุ้นเคย

เย่จิ่งหานหรี่ตาที่ดูอันตรายลงทันที

หลีโล่ตกใจ รีบถอยหลังไปหลายก้าว รักษาระยะห่างกับกู้ชูหน่วน "ขอบพระทัยคำชมของพระชายา"

เดิมทีเขาก็เป็นหัวหน้าองครักษ์ของเจ้านายอยู่แล้ว เพียงแต่พระชายาเองที่คิดว่าเขาเป็นคนที่มาใหม่

"เด็กใหม่ วันหน้าข้าจะสอนกระบวนท่าให้เจ้าอีก รับรองว่าเจ้าจะได้เลื่อนขั้นเพิ่มเงินเดือน โดยไม่มีปัญหา"

"ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยเหลือ ข้าน้อยพอใจกับตำแหน่งในตอนนี้มากแล้ว"

หลีโล่ถอยหลังไปอีกครั้ง ทำเหมือนนางเป็นสัตว์ร้าย

เขามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าองครักษ์สูงสุดแล้ว จะเลื่อนอีกก็ไม่มีตำแหน่งให้เลื่อนแล้ว

แต่ถ้าหากพระชายายังคงทำตัวคุ้นเคยสนิทสนมเช่นนี้อีก เขากล้ารับประกันว่า เจ้านายคงจะปลดเขาออกจากตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์ลับแน่

กู้ชูหน่วนแบะปาก

ลูกน้องของเย่จิ่งหานเหล่านี้ขี้ขลาดมากเกินไปแล้ว แต่ละคนกลัวนางถึงขั้นนั้นเชียว

"ไปกันเถอะ"เย่จิ่งหานพูดขึ้น

ภูเขาลูกนี้มีรูปร่างเหมือนน้ำเต้า ปากปล่องภูเขารูปน้ำเต้าที่อยู่บนยอดเขาเหมือนคูน้ำ เดินยากลำบากมาก หรืออาจจะพูดได้ว่าไม่มีทางให้เดินแล้ว

รอบนอกของภูเขาน้ำเต้าเต็มไปด้วยหินหลอมเหลวทะเลโลหิตที่เดือดพล่าน อุณหภูมิที่ร้อนระอุก็โถมเข้ามา กู้ชูหน่วนกำผลึกเกล็ดหิมะหมื่นปีเอาไว้ เพื่อสลายความร้อนของหินหลอมเหลว

มองดูทะเลโลหิตที่เดือดพล่านอยู่ด้านล่าง กู้ชูหน่วนรู้สึกตื่นตะลึง นางยกก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมาโยนลงไปด้านล่าง ได้ยินเสียงตูมดังขึ้นครั้งเดียว ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย

ไม่รู้ว่าทะเลโลหิตมีความลึกมากแค่ไหน หรือบางคือก้อนหินอาจจะถูกทะเลโลหิตหลอมละลายไปแล้ว ทำให้ไม่มีแม้กระทั่งเสียงสักนิด

ทันใดนั้นนางก็พูดขึ้นว่า "ทะเลโลหิตนี้ต้องหลอมละลายรวมกันเป็นเวลานานกี่ปีจึงมีความยิ่งใหญ่เช่นนี้"

"ขอบเหวอันตราย เดินข้างในเถอะ"เย่จิ่งหานกุมมือนางเอาไว้ แม้จะรู้ว่านางมีผลึกเกล็ดหิมะอยู่ในมือ ไม่จำเป็นต้องกลัวความร้อนจากหินหลอมเหลว แต่ก็ยังใช้พลังภายในของตนเองช่วยนางสลายความร้อนออกไป

ดวงตาเย็นยะเยือกของเย่จิ่งหานมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง เหมือนกำลังจะตรวจสอบอีกครั้งว่าที่นี่ยังมีอันตรายอยู่หรือไม่