อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 316

ทะเลโลหิต？

หึ……

คนโบราณเรียกหินหลอมเหลวว่าทะเลโลหิต ทำให้รู้สึกน่ากลัวมาก

"ประคองเขาเข้าไปในถัง"

กู้ชูหน่วนพลางตำยาสมุนไพร พลางพูดขึ้น

สถานที่แห่งนี้สำหรับคนอื่นแล้ว เป็นสถานที่ร้อนระอุมาก แต่สำหรับเย่จิ่งหานแล้ว ไม่รับรู้ถึงความร้อนที่แผดเผาเลยแม้แต่น้อย

เย่จิ่งหานเพิ่งจะเข้าไปในถัง อุณหภูมิในถังก็เย็นลงทันที

กู้ชูหน่วนโรยสมุนไพรลงไปในถังไม่น้อย นางตบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ขดอยู่บนข้อมือนางเบาๆ

เย่จิ่งหานรีบกุมของรักของตัวเองเอาไว้ทันที จ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างระแวง

"เจ้าคิดจะทำอะไรอีก"

กู้ชูหน่วนกลอกตาให้เขา "ท่านคิดว่าข้าจะทำอะไร"

ที่นี่ร้อนจะตาย จะไปหาสัตว์มีพิษจากที่ไหนมาทำเป็นยาให้เขาแช่ได้เล่า

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ไป ไปดึงน้ำในทะเลโลหิตมาในถังน้ำหน่อย"

ทุกคนต่างก็รู้สึกตกใจ

นั่นมันหินหลอมเหลวทะเลโลหิตเชียวนะ

หินหลอมเหลวทะเลโลหิตที่มีความร้อนแทบจะปลิดชีวิต แม้แต่เหล็กและหินก็สามารถหลอมละลายได้

ถ้าหากดึงน้ำจากทะเลโลหิตเข้ามาในถัง นั่นไม่เท่ากับจะลวกเจ้านายให้ตายทั้งเป็นหรือ

"พระชายา ท่านล้อเล่นใช่หรือไม่"

"เจ้าดูท่าทีข้า เหมือนกำลังล้อเล่นหรือ"กู้ชูหน่วนพูดอย่างจริงจัง

แววตาของนางหนักแน่น ไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด

"แต่ว่า…… หินหลอมเหลวทะเลโลหิตนั่น แม้แต่เข้าใกล้ข้างๆก็ร้อนแทบตาย ไหนเลย……"

"ร่างกายของมีลักษณะพิเศษ ไม่กลัวความร้อน ถ้าอยากจะควบคุมพิษเย็นและพิษใบเลือดดำ ต้องใช้แค่น้ำร้อนจากทะเลโลหิตเท่านั้น ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกกับท่านแล้ว ขั้นตอนการรักษาเจ็บปวดมาก และยังมีโอกาสที่จะล้มเหลวอีกด้วย ท่านจะกลับใจตอนนี้ยังทัน"

"เจ้าลงมือเถอะ ข้าเชื่อในฝีมือของเจ้า"เย่จิ่งหานมองกวาดทะเลโลหิตที่เดือดพล่าน ในใจมีความรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจอยู่บ้าง แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อกู้ชูหน่วน เลือกที่จะมอบชีวิตของตนเองให้นาง

"ท่านอ๋อง……"

หลีโล่ร้อนใจ