อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 316

ทะเลโลหิต？

หึ……

คนโบราณเรียกหินหลอมเหลวว่าทะเลโลหิต ทำให้รู้สึกน่ากลัวมาก

"ประคองเขาเข้าไปในถัง"

กู้ชูหน่วนพลางตำยาสมุนไพร พลางพูดขึ้น

สถานที่แห่งนี้สำหรับคนอื่นแล้ว เป็นสถานที่ร้อนระอุมาก แต่สำหรับเย่จิ่งหานแล้ว ไม่รับรู้ถึงความร้อนที่แผดเผาเลยแม้แต่น้อย

เย่จิ่งหานเพิ่งจะเข้าไปในถัง อุณหภูมิในถังก็เย็นลงทันที

กู้ชูหน่วนโรยสมุนไพรลงไปในถังไม่น้อย นางตบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ขดอยู่บนข้อมือนางเบาๆ

เย่จิ่งหานรีบกุมของรักของตัวเองเอาไว้ทันที จ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างระแวง

"เจ้าคิดจะทำอะไรอีก"

กู้ชูหน่วนกลอกตาให้เขา "ท่านคิดว่าข้าจะทำอะไร"

ที่นี่ร้อนจะตาย จะไปหาสัตว์มีพิษจากที่ไหนมาทำเป็นยาให้เขาแช่ได้เล่า

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ไป ไปดึงน้ำในทะเลโลหิตมาในถังน้ำหน่อย"

ทุกคนต่างก็รู้สึกตกใจ

นั่นมันหินหลอมเหลวทะเลโลหิตเชียวนะ

หินหลอมเหลวทะเลโลหิตที่มีความร้อนแทบจะปลิดชีวิต แม้แต่เหล็กและหินก็สามารถหลอมละลายได้

ถ้าหากดึงน้ำจากทะเลโลหิตเข้ามาในถัง นั่นไม่เท่ากับจะลวกเจ้านายให้ตายทั้งเป็นหรือ

"พระชายา ท่านล้อเล่นใช่หรือไม่"

"เจ้าดูท่าทีข้า เหมือนกำลังล้อเล่นหรือ"กู้ชูหน่วนพูดอย่างจริงจัง

แววตาของนางหนักแน่น ไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด

"แต่ว่า…… หินหลอมเหลวทะเลโลหิตนั่น แม้แต่เข้าใกล้ข้างๆก็ร้อนแทบตาย ไหนเลย……"

"ร่างกายของมีลักษณะพิเศษ ไม่กลัวความร้อน ถ้าอยากจะควบคุมพิษเย็นและพิษใบเลือดดำ ต้องใช้แค่น้ำร้อนจากทะเลโลหิตเท่านั้น ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกกับท่านแล้ว ขั้นตอนการรักษาเจ็บปวดมาก และยังมีโอกาสที่จะล้มเหลวอีกด้วย ท่านจะกลับใจตอนนี้ยังทัน"

"เจ้าลงมือเถอะ ข้าเชื่อในฝีมือของเจ้า"เย่จิ่งหานมองกวาดทะเลโลหิตที่เดือดพล่าน ในใจมีความรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจอยู่บ้าง แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อกู้ชูหน่วน เลือกที่จะมอบชีวิตของตนเองให้นาง

"ท่านอ๋อง……"

หลีโล่ร้อนใจ

เจ้านายเชื่อใจพระชายา แสดงว่าพระชายามีความมั่นใจ มีความสามารถ แต่ความเสี่ยงนี้ก็อันตรายมากเกินไปกระมัง ถ้าหาก……

กู้ชูหน่วนยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่สดใส ท่าทีมั่นใจ"วางใจได้ ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ "

"ได้"

"องครักษ์ เมื่อเริ่มทำการถอนพิษ เย่จิ่งหานจะสูญเสียวรยุทธไปอย่างสิ้นเชิง ระหว่างการถอนพิษ ห้ามถูกรบกวน ไม่เช่นนั้นความพยายามทั้งหมดจะสูญเปล่า"

หลีโล่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง"ข้าน้อยเข้าใจแล้ว ต่อให้ข้าน้อยต้องสู้จนตัวตายก็จะไม่ให้ใครเข้าใกล้ที่นี่อย่างเด็ดขาด "

กู้ชูหน่วนพยักหน้า หันไปยิ้มกับเย่จิ่งหาน

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขู่ฟ่ออย่างไม่พอใจ หางงูเขียนอักษรสองตัวไว้บนฝ่ามือของกู้ชูหน่วน

ห้าสิบ

กู้ชูหน่วนหิ้วมันขึ้นมา โยนไปที่ทะเลโลหิตทันที เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตกใจ เปลี่ยนทิศทางระหว่างทางอย่างกะทันหัน ไปเกาะอยู่ที่ข้างถังของเย่จิ่งหาน ขู่ฟ่ออย่างน้อยใจ

กู้ชูหน่วนระอาใจ "เลี้ยงงูพันวัน ใช้งูแค่ชั่วครั้ง เจ้ากินเนื้อของจวนอ๋องหานไปตั้งเท่าไหร่แล้ว เจ้าลองนับดู ยังกล้ามาต่อรองอีก หมูห้าสิบตัว ทำไมเจ้าไม่ไปแย่งจากเล้าหมูเล่า "

หลีโล่กับองครักษ์อีกคนต่างก็มึนงง

พระชายากำลังเถียงอะไรกับงูเล็กตัวนั้น

หมูห้าสิบตัวอะไรกัน

เย่จิ่งหานเลิกหนังตาขึ้น "ทำตามที่นางสั่ง ทำสำเร็จจะให้หมูเจ้าหนึ่งร้อยตัว"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย มองดูเย่จิ่งหานอย่างรู้สึกดีขึ้นมาหลายส่วน

มันยังคงร้องฟ่อๆ ราวกับต้องการคำยืนยัน

เย่จิ่งหานพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "สิ่งที่ข้าพูดออกไปแล้ว ไม่มีทางคืนคำ แต่ว่า แต่ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จ ข้าก็คิดอยากจะกินงูเก้าเศียรน้ำแดงมานานแล้ว "

"ฟ่อฟ่อฟ่อ……"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่ายหัวไปมา ทำท่าทีราวกับเป็นผู้ชนะ

เห็นเพียงร่างของมันค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นทีละนิ้ว

สุดท้ายก็ใหญ่ถึงหนึ่งเมตร ห้าเมตร สิบเมตร สามสิบเมตร ห้าสิบเมตร หนึ่งร้อยเมตร ……หนึ่งร้อยสามสิบกว่าเมตร……ค่อยๆกลายร่างใหญ่ขึ้นยาวขึ้น

พวกหลีโล่มองอย่างตื่นตะลึง

นี่มันงูตัวน้อยที่มีขนาดเท่าตะเกียบตัวนั้นจริงหรือ

ทำไมจึงขยายใหญ่ได้ขนาดนี้

ร่างของงูใหญ่กว่าใบหน้าคนแล้วกระมัง