อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 317

แล้วมองไปที่หัวของมัน จากหนึ่งเป็นสาม สามเป็นห้า ห้าเป็นเจ็ด เจ็ดเป็นเก้า……

ที่แท้……ที่แท้ก็มีหัวที่ใหญ่โตถึงเก้าหัว

องครักษ์ที่อยู่ข้างหลีโล่ชื่อฉางชิงตกใจจนข่าอ่อนยวบ ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

หลีโล่ก็มีอาการไม่ต่างกันนัก

งูหลามเก้าหัวตัวใหญ่ที่สามารถกลายร่างได้

นี่มันงูอะไร

แล้วมองดูหางงูของมันสะบัดไป ก้อนหินขนาดมหึมาก็ร่วงหล่นลงไปในหินหลอมเหลวทะเลโลหิต ทำให้หินหลอมเหลวเดือดพล่านสาดกระจาย

จะว่าบังเอิญก็ได้ที่หินหลอมเหลวเหล่านั้นล้วนหล่นลงไปในถังไม้

พวกหลีโล่มองดูอย่างอกสั่นขวัญแขวน ถ้าทะเลโลหิตกระเด็นไปถูกร่างเจ้านายเล่า ลวกเจ้านายจนตายจะทำอย่างไร

ปังปังปัง ……

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โยนหินก้อนใหญ่ขึ้น โยนอย่างมีความสุขมาก

กู้ชูหน่วนมองอย่างตกตะลึง

เจ้านี่ โยนหินใหญ่จนติดใจแล้วกระมัง

ในขณะที่หินหลอมเหลวไหลเข้าถังไม้ไม่หยุด อุณหภูมิในถังก็สูงขึ้นอย่างกะทันหัน แม้ไอเย็นของเขาจะสลายความร้อนของหินหลอมเหลวไปได้ แต่หินหลอมเหลวที่ไหลเข้ามาไม่หยุด ก็ทำให้เขาลำบากเหมือนกัน

ร้อน

ร้อนเกินไปแล้ว

ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนใส่ยาสมุนไพรอะไรลงไปในถังบ้าง ไอเย็นในร่างกายของเขาค่อยๆสลายออกไป หมดแรงที่จะสลายความร้อนของหินหลอมเหลวที่อยู่ในถังแล้ว

เหงื่อไหลรินลงมา

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา ที่เขามีเหงื่อไหล

ความร้อนเย็นในร่างกายสลับกัน เหมือนจะฉีกร่างเขาเป็นสองส่วน

สีหน้าของเย่จิ่งหานทรมานมาก เหมือนกำลังควบคุมบางสิ่งบางอย่างอยู่

หลีโล่เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ"พระชายา ท่านอ๋องทรมานมาก ในถังมีหินหลอมเหลวไหลเข้ามามากมายเช่นนี้ น่าจะเพียงพอแล้ว ควรจะให้……ให้งูเก้าหัวตัวนั้นหยุดได้แล้วกระมัง"

"ไม่พอ ยังไม่ถึงขีดจำกัดสูงสุด"

เดิมทีกู้ชูหน่วนอยากจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ช้าลงหน่อย แต่ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ที่ควรต้องยอมรับก็ต้องยอมรับอยู่ดี ไม่สู้รีบตัดปัญหาให้เด็ดขาดและรวดเร็วที่สุด ทำให้เสร็จในครั้งเดียว จะได้ไม่ต้องทนทรมานอย่างเสียเปล่า

ถังไม้ไม่แตก แต่น้ำในนั้นเดือดพล่านไม่หยุด กระทั่งเผยให้เห็นสีทองปนสีแดงเลือด

นั่นมันไม่ใช่น้ำ เห็นได้ชัดว่าแช่อยู่ในหินหลอมเหลว

พวกหลีโล่ร้อนใจจนกระสับกระส่าย แทบอยากจะแบกรับความเจ็บปวดแทนเจ้านาย

เย่จิ่งหานกัดฟันเอาไว้แน่น ไม่ให้ตัวเองเปล่งเสียงออกมา

ไอเย็นและไอร้อนอย่างสุดขั้วในร่างกายกำลังดึงกระชากกันไม่หยุด ทรมานยิ่งกว่าวิธีห้าม้าแยกร่างเป็นพันเท่า

กู้ชูหน่วนยังคงเอายาออกมาจากกล่องยาอย่างต่อเนื่อง ใส่ลงไปในถังเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา ปรับสมดุลของอวัยวะภายในเป็นต้น

"อดทนอีกสักหน่อย พิษเย็นและพิษใบเลือดดำฝังรากลึกอยู่ในร่างกายท่านมานานมากแล้ว ทำให้เลือดในร่างกายของท่านหมุนเวียนไม่สะดวก ถ้าท่านอยากจะกลับมายืนได้ จำเป็นต้องทำให้เลือดในร่างกายของท่านหมุนเวียนได้เสียก่อน"

ราวกับว่าเย่จิ่งหานฟังไม่เข้าใจ กู้ชูหน่วนจึงพูดเสริมขึ้นว่า"ก่อนหน้านี้ท่านได้ดึงยาพิษทั้งหมดไปที่ขา ทำให้พิษเย็นทั้งหมดไปรวมตัวกันที่ขาทั้งสองข้าง จำเป็นต้องสลายพิษที่อยู่ในขาทั้งสองข้างของท่าน เพื่อให้เลือดในร่างกายหมุนเวียนได้ทั่วถึง"

เย่จิ่งหานพยักหน้า

เขาเข้าใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายอีกรอบ

เขาจะกัดฟันอดทนต่อไป

ความลำบากหลายสิบปีที่ผ่านมา เขายังทนได้ ครั้งนี้ เขาก็ต้องผ่านไปได้เช่นกัน

เวลาดำเนินไปเรื่อย ๆ สีหน้าของเย่จิ่งหานยิ่งอยู่ก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ยิ่งดูก็ยิ่งไม่น่าดู บางครั้งยังมีเสียงคำรามต่ำๆเล็ดลอดออกมา ดูออกว่า เขาได้อดทนจนถึงขีดสุดแล้ว

อุณหภูมิของหินหลอมเหลวสูงมาก แม้ว่าพวกหลีโล่จะมีวรยุทธที่สูงส่ง แต่การยืนอยู่ข้างสระหินหลอมเหลวเป็นระยะเวลานาน ก็ลำบากไม่น้อย

ร่างกายของพวกเขาโอนเอนแทบจะล้มแล้ว ราวกับกำลังพยายามสุดชีวิตเพื่ออดทนเอาไว้

กู้ชูหน่วนพูดว่า "พวกเจ้ายืนอยู่ตรงนี้นานเกินไปแล้ว เปลี่ยนเวรเถอะ"

กู้ชูหน่วนลังเลอยู่ชั่วครู่ หยิบเอาผลึกเกล็ดหิมะหมื่นปีออกมาจากอกเสื้อสองเม็ดส่งให้พวกเขาสองคน

"รับเอาไว้ก่อน มีผลึกเกล็ดหิมะ สามารถต้านทานความร้อนของทะเลโลหิตได้ชั่วคราว "

ลูกน้องของเย่จิ่งหานแต่ละคนล้วนจงรักภักดีมาก