อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 321

ใต้ภูเขาน้ำเต้า กลุ่มคนที่มีเวินเส้าหยีเป็นผู้นำ เผ่าเทียนเฟิ่นมากันสิบกว่าคน พวกเขาล้วนเป็นผู้ชายทั้งสิ้น มีทั้งคนแก่และหนุ่ม

ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้บริเวณภูเขามากขึ้น มีคนไม่น้อยที่ร้อนจนต้องปาดเหงื่อ

ผู้ที่มีความชำนาญในการควบคุมงู รูปร่างสูงผอมอย่างผู้อาวุโสตงขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า "ที่นี่มีทะเลโลหิตอยู่ทั่วทุกที่ อุณหภูมิสูงเกินไป ลูกศิษย์ธรรมดายากจะก้าวเข้าไปได้ แม้แต่ลูกรักของข้าก็ขึ้นไปไม่ได้

ใครๆก็รู้ ลูกรักที่เขาพูดถึงก็คือฝูงงูและสัตว์มีพิษทั้งหลาย

ผู้อาวุโสสือที่มีอายุมากกว่าหกสิบ แก่หง่อมแล้ว มีดวงตาที่เป็นประกาย ไม่เหมือนคนแก่อายุมากเลยสักนิด

เขากวาดตามองปากปล่องภูเขารูปน้ำเต้าที่สูงเสียดฟ้า รวมไปถึงหินหลอมเหลวทะเลโลหิตที่เดือดพล่านอยู่สองข้างหุบเหว หัวใจอดไม่ได้ที่จะเต้นตูมตาม

"ไม่รู้ว่าข่าวที่ได้รับถูกต้องหรือไม่ คนของพวกเราค้นที่นี่ไปรอบหนึ่งแล้ว ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับมุกมังกรเลย "

"ถ้าหากที่นี่ไม่มีสมบัติ ทำไมคนของเผ่าปีศาจกับหุบเขาตันหุยจึงมาที่นี่เล่า"

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นคิดไม่ออก

แต่ยิ่งเดินขึ้นไปข้างบน อุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้น พวกเขาที่เป็นผู้อาวุโสสามารถทนได้ แต่เกรงว่าลูกศิษย์ธรรมดาของพวกเขาจะสามารถอดทนไปจนถึงปากปล่องภูเขาลูกที่สองได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยอดปากปล่องของภูเขาเลย

เวินเส้าหยีสวมชุดขาวเดินอย่างพลิ้วไหว สวมหน้ากากผีเสื้อ ความร้อนของทะเลโลหิตที่เดือนพล่าน ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวเขาเลย

เขาสวมชุดขาวทั้งตัวราวกับเซียนจากสวรรค์ ไม่ว่าจะเคลื่อนไหวอย่างไรก็ให้ความรู้สึกสูงสง่าอย่างพูดไม่ถูก แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน เขาก็สามารถดึงดูดสายตาได้ในทันที

เวินเส้าหยีมองดูปากปล่องภูเขาที่สูงชัน มุมปากเผยรอยยิ้มอบอุ่นจางๆ "ไม่ว่ามุกมังกรจะอยู่ที่นี่หรือไม่ ขึ้นไปก็จะรู้เอง"

ระหว่างที่เขาพูด ก็ยังคงเดินหน้าต่อไป ริมฝีปากบางพูดขึ้นมาว่า "ลูกศิษย์ในเผ่าที่อยู่ต่ำกว่าระดับสองให้เฝ้าอยู่ด้านนอกทั้งหมด ไม่มีคำสั่งห้ามเข้ามาเด็ดขาด ยิ่งไม่อนุญาตให้ใครก็ตามที่นอกเหนือจากคนของพวกเราออกไปจากทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้า"

"ขอรับ"

"ท่านหัวหน้าเผ่า คนของเผ่าปีศาจเร็วกว่าเราหนึ่งก้าว ปีนไปถึงปากปล่องภูเขาลูกที่สองแล้ว แต่ก็ยังหาปากปล่องภูเขาไม่พบเสียที เข้าสู่จุดสูงสุดของภูเขาไม่ได้ "