อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 322

ห่างออกไปไม่ไกลนัก หลังจากฝังเข็มให้เย่จิ่งหานแล้วกู้ชูหน่วนก็มาหลบอยู่ในที่ไกลออกไป ฟังทุกถ้อยคำที่พวกเขาคุยกันโดยไม่ขาดแม้แต่คำเดียว

หุบเขาตันหุย？

มีอำนาจอะไรกัน

เป็นเผ่าที่หลอมยาโดยเฉพาะหรือ

แล้วพวกเขารู้ได้อย่างไรว่ามุกมังกรอยู่ที่นี่

กระดิ่งทลายวิญญาณอยู่กับนางตลอดเวลา น่าจะไม่มีใครรู้ว่ามุกมังกรอยู่ที่นี่

ถ้าหากรู้ พวกเขาคงมาแย่งชิงไปนานแล้ว ไยต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วย

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นยังคงเดินหน้าต่อ ไม่รู้ว่าหลีโล่มาปรากฏตัวอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อไหร่ ถามว่า "พระชายา ได้ทำการเปลี่ยนน้ำสมุนไพรให้เจ้านายตามที่ท่านสั่งไว้แล้ว ไม่ทราบว่าพวกข้าน้อยต้องทำอะไรอีก"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น เปลี่ยนยาให้เขาทุกสองทุกยามก็พอ"

"แล้วพระชายาไม่อยู่เฝ้าเจ้านายหรือ"

"พวกเจ้าเฝ้าเย่จิ่งหานให้ดี ข้ายังมีเรื่องต้องไปสะสาง ไม่จำเป็นต้องติดตามข้า ถ้าหากร่างกายของเย่จิ่งหานเกิดผิดปกติขึ้นมา ก็ป้อนสิ่งนี้ให้เขาดื่ม "กู้ชูหน่วนส่งยาให้เขาขวดหนึ่ง

"พระชายา……"

หลีโล่ตกใจ

พวกเขาจะไม่สนใจพระชายาได้อย่างไร ที่นี่ไม่เพียงแต่เป็นสถานที่อันตราย อีกทั้งยังมีคนของเผ่าปีศาจ เผ่าเทียนเฟิ่น รวมไปถึงเผ่าตันหุย ถ้าหากพระชายาเป็นอะไรขึ้นมา แม้พวกเขาจะมีศีรษะเป็นร้อยก็ไม่พอให้ตัด

"วางใจได้ ข้าไม่ไปไหนไกล แค่หาสมุนไพรใกล้ๆนี้เท่านั้น"

หลีโล่ใช้สายตาที่สงสัยมองนาง

พระชายาเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก ที่น่ากลัวคือ นางยังชอบพลิกไปพลิกมา ยากจะรู้ว่าครั้งนี้นางจะพลิกเป็นแบบไหน

กู้ชูหน่วนทั้งกล่อมทั้งหลอกล่อ ในที่สุดก็กล่อมให้หลีโล่กลับไปได้ ตัวเองขมวดคิ้วเล็กน้อย อาศัยความจำที่ได้จากกระดิ่งทลายวิญญาณก้าวไปยังปากปล่องภูเขาทีละก้าว

นางมีแผนที่ ฉะนั้นเวลาเดินทางจึงค่อนข้างราบรื่นกว่าคนอื่น อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินผ่านค่ายกลกับดักต่างๆ และไม่ต้องเดินอ้อมไปไกลนัก