อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 446

ทุกคนต่างถูกดึงดูด อยู่นานก็ไม่อาจถอนใจกลับ ยังมีบางคนกรอบตาชื้นแฉะ ปาดน้ำตาไม่หยุด ร้องไห้กระซิก “เรื่องที่พระชายาหานเขียนช่างน่าอนาถโดยแท้ นางเอกเดิมเป็นได้รับความรักพันหมื่น ครั้นราชวงศ์แปรผัน สิบขวบก็ถูกฉุดคร่าเข้าวังหลวง รับทุกข์ทรมานทุกค่ำคืน แล้วยังถูกย่ำยีให้กำเนิดบุตรชายของทรราชเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อคนนั้น ปีนั้นที่นางถูกลักพาตัวเพิ่งอายุสิบขวบ เรื่องอำมหิตเช่นนั้น เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อทำได้อย่างไร?”

“ข้ารู้สึกว่าพี่ชายทั้งเจ็ดของนางเอกหยางฉู่ลั่วสิถึงน่าอนาถ แต่ละคนมีความรู้ความสามารถและหน้าตาเป็นเลิศ ครบครันบุ๋นบู๊ แต่คนหนึ่งกลับตายอนาถกว่าอีกคนหนึ่ง แล้วยังคนทั้งตระกูลหยางอีก นั่นล้วนเป็นผู้จงรักภักดี เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อชั่วร้ายเกินไปแล้ว”

“ไม่ ที่น่าอนาถที่สุดคือบุตรชายของหยางฉู่ลั่ว เดิมทีเขาควรเป็นองค์ชาย แต่เพราะเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อไม่ยอมรับเขา ดังนั้นอยู่ในวังหลวงเขามีชีวิตยิ่งกว่าบ่าวไพร่ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้กินอิ่มท้องสักมื้อ อดอยากหิวโหยทุกวัน แต่เขาก็ไม่โอดครวญ ทุกครั้งก็ประหยัดอาหารให้หยางฉู่ลั่วกิน เด็กคนนี้ ช่างรู้ความยิ่งนัก ช่างน่าปวดใจโดยแท้”

“ก็นั่นนะสิ เขาเกิดมาก็ถูกขังอยู่ที่หอหลันหลิงไม่เคยได้ออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ครั้งเดียวที่ออกไปยังถูกบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง หรือก็คือเจ้าทรราชเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อนั่นขังอยู่ในลานประลองสัตว์ สุดท้ายถูกเดรัจฉานร้ายกัดแขนเสียดื้อๆ เวลานั้นเขาควรไร้กำลังเพียงไร?”

“แต่ข้ารู้สึกว่าหยางฉู่ลั่วสิอนาถ ครอบครัวนางล้วนถูกทรมานจนตาย นางยังเห็นบุตรชายในอุทรของตัวเองถูกกัดแขนต่อหน้าต่อตา เลือดไหลหมดตัวตาย ส่วนเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อสามีของนางกลับโอบหญิงงามอื่นปรบมือหัวเราะ สั่งไม่ให้หมอหลวงทั้งหมดรักษา ความรู้สึกหมดสิ้นหนทางนั้นมิใช่คนธรรมดาก็สัมผัสได้”

“ไม่ๆๆ เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อสิอนาถ แม้เขาเป็นทรราช ทำร้ายทุกคนในตระกูลหยางที่จงรักภักดี และทำร้ายหยางฉู่ลั่วจนอเนจอนาถขนาดนั้น แต่ในใจเขาต้องทรมานแน่ หากไม่ใช่เพราะพี่สาวของหยางฉู่ลั่วรังแกเขาก่อน ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขา เขาก็ไม่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน เปลี่ยนไปจนอำมหิตกระหายเลือด และไม่ขังหยางฉู่ลั่วไว้ในหอหลันหลิงด้วย ต้องรู้นะ หอหลันหลิงเป็นสถานที่ที่เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อทุ่มเงินทองมหาศาลเจาะจงสร้างขึ้น อยากมอบให้พี่สาวของหยางฉู่ลั่ว”

“ทรราชนั่นหรือน่าสงสาร? เจ้าอย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย เขาก็ไม่ดูว่ามือของเปื้อนเลือดเท่าไรแล้ว!”

บรรดานักเรียนของวิทยาลัยนั่งล้อมถกเถียงเรื่องราวกัน กู้ชูหน่วนโล่งอกเล็กน้อย แยกยิ้มเอ่ย “ท่านอาจารย์ คนทั้งวิทยาลัยต่างถูกเรื่องของข้าดึงดูด แล้วยังมีคนมากมายประทับใจจนหลั่งน้ำตาร้องไห้หนัก ที่หนึ่งเป็นข้าแล้วใช่ไหม?”

หรือควรมอบปิ่นระย้าหยกขาวให้นางแล้ว?

ซ่างกวนฉู่กำลังอ่านต้นฉบับที่นางเขียน สายตาจดจ่ออยู่กับอักษรคำว่าเฟิงหลิง ในใจหลากอารมณ์ ครั้นได้ยินถ้อยคำของนาง ก็อดกลั้นความพลุ่งพล่านในใจอย่างหนัก เอ่ยเรียบ “ข้าบอกหรือว่าเรื่องต้องประทับเพียงนักเรียนในวิทยาลัย?”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“ความหมายคือ ประชาชนทั้งพระนคร กระทั่งทั้งแคว้นเย่ต้องประทับใจด้วย และยอมรับว่าน่าสนใจ ประทับใจที่สุดของทุกเรื่องในวิทยาลัย จึงจะได้ที่หนึ่ง”

มุมปากกู้ชูหน่วนกระตุก สีหน้าขมึงตึงทันที

นางว่าแล้วเชียว จิ้งจอกใหญ่อย่างซ่างกวนฉู่จะใจดีขนาดนี้ได้ที่ไหน

อย่างที่คิด ปิ่นระย้าหยกขาวของเขาไม่ใช่ได้มาง่ายขนาดนั้น

ต้องการให้ประชาชนทั้งแคว้นเย่ต่างยอมรับโดยทั่วกันว่าเรื่องที่นางเขียนดีที่สุด ประทับใจที่สุด เช่นนั้นต้องใช้เวลานานเท่าไร? อี้เฉินเฟยยังจะรอถึงตอนนั้นได้ไหม?

“อาจารย์ซ่างกวน ท่านหลอกข้ากระมัง? ท่านรู้หรือไม่ว่าแคว้นเย่ใหญ่เพียงใด? อย่าว่าแต่ให้พวกเขาประทับใจและยอมรับ ถึงจะส่งเรื่องถึงมือพวกเขาทั้งหมด ปีสองปีก็ยังส่งไม่เสร็จ”

หากเป็นเช่นนี้ นางขอปฏิเสธเขียนต่อ และคิดหาวิธีอื่นเอาปิ่นระย้าหยกขาวแทน

อาจเพราะสายตานางแน่วแน่มากเกินไป น้ำเสียงของซ่างกวนฉู่อ่อนลงหน่อยหนึ่ง “เช่นนั้นเป็นทั้งพระนครก็แล้วกัน ห้ามต่อรองอีก มิเช่นนั้นจะเก็บของรางวัลกลับ”

“อีกอย่าง ต้องเขียนเรื่องให้ดี ห้ามจบอย่างขอไปทีเด็ดขาด มิเช่นนั้นก็ยกเลิกเช่นกัน”

กู้ชูหน่วนกัดฟันเอ่ย “ได้”

ช่างเถอะ เพื่อปิ่นระย้าหยกขาว นางต้องสู้สักตั้ง

วันนี้ กู้ชูหน่วนตะบี้ตะบันเขียนอยู่ในราชวิทยาลัย เรื่องที่นางเขียนวิเศษเหลือเกิน ดึงดูดบรรดานักเรียนทั้งวิทยาลัยอย่างหนัก

นักเรียนทุกคนต่างเขียนต่อไม่ได้แล้ว แม้แต่กู้ชูหยุนก็เช่นกัน

ทุกคนล้อมมองดูนางเขียนอยู่ด้านข้าง มีบางคนกระทั่งกู้ชูหน่วนเขียนคำหนึ่งก็คัดคำหนึ่ง ส่งไปให้ครอบครัวตัวเองอ่าน

ทุกแผ่นกระดาษที่นางเขียน จะมีคนรวบรวมนำไปมอบให้อาจารย์ซ่างกวนดูโดยเฉพาะ

ยากนักที่อาจารย์ซ่างกวนจะอยู่ตลอดทั้งคืน นั่งอยู่ในห้องเรียนตลอด รอต้นฉบับของกู้ชูหน่วน