อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 447

ต้องรู้ว่านางเอกหยางฉู่ลั่วไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อเท่านั้น ยังมีความสัมพันธ์กับพระรองเฟิงหลิงด้วย ที่สำคัญที่สุดคือ มีสัมพันธ์กับเฟิงหลิงบนเตียงขอฉู่หยู่เฉิน! นี่เขียนฉู่หยู่เฉินได้แย่มาก ท่านอ๋องของพวกเขาเป็นผู้ใด? ฉู่หยู่เฉินจะเทียบได้อย่างไร?

เย่จิ่งหานคิดว่าถ้อยคำของชิงเฟิงถูกต้องแล้ว แต่ก็รู้สึกทะแม่งตรงไหนอีก

เย่จิ่งหานอ่านต้นฉบับของเรื่องแล้วพึมพำกับตัวเอง “นางให้หยางฉู่ลั่วเป็นตัวเอง จงใจให้ข้าอ่านเรื่องนี้ ให้ข้ารู้ว่านางลำบากเพียงไร ให้ข้าควรถนอมนางให้มากหรือ?”

มุมปากชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียกระตุก

หยางฉู่ลั่วโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง บอบบางอ่อนแอ

พระชายาของเขาเป็นประเภทอ่อนแอใจดี ให้คนรังแกตามชอบ?

แต่ไรมามีแต่พระชายารังแกผู้อื่น ยังไม่เคยพบเห็นผู้ใดทำให้พระชายาเสียเปรียบได้

แม้แต่ท่านอ๋องของพวกเขายังต้องตกอยู่ในมือพระชายาอยู่บ่อยครั้ง จนปัญญากับพระชายาอย่างสมบูรณ์

“พวกเจ้าว่า ในเรื่องของนางเฟิงหลิงคือใคร? จอมมาร? หรือว่าเซียวหยู่เซวียน?”

“เออ...ท่านอ๋อง ไม่ว่าจะเป็นจอมมารหรือเซียวหยู่เซวียนก็ไม่ค่อยเหมือนกระมังพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งหานฉุกความคิด “หรือว่าข้างตัวนางยังมีผู้ชายที่ข้าไม่รู้อีกหรือ?”

ชิงเฟิง “...”

เจี่ยงเสวีย “...”

พระชายาแค่แต่งเรื่องเท่านั้น ท่านอ๋องจะคิดเป็นจริงเกินไปแล้วกระมัง?

“สืบ! สืบมาให้ข้า! นอกจากเซียวหยู่เซวียนกับจอมมารและอี้เฉินเฟยแล้ว ข้างตัวนางยังมีผู้ชายคนไหนมีสัมพันธ์คลุมเครือกับนางอีก?”

ชิงเฟิงและเจี่ยงเสวียพากันปาดเหงื่อ

พระชายาโปรดอย่างเขียนให้มากกว่านี้อีกเลย!

มากกว่านี้ ยังไม่รู้ว่าระหว่างนั้นจะปรากฏชายงามเท่าใดอีก

หากทุกคนที่ปรากฏ ท่านอ๋องล้วนต้องสงสัยว่าพระชายาจะมีสัมพันธ์คลุมเครือไม่ชัดเจนกับผู้ใด

เช่นนั้นพวกเขามิต้องสืบตายหรือ?

พลิกอีกหน้า ทันใดนั้นเย่จิ่งหานก็เดือดพลุ “นางคนนี้ช่างน่าเกลียดนัก! ถึงกับเขียนว่าหยางฉู่ลั่ว ตั้งครรภ์ หนำซ้ำไม่รู้ว่าเด็กเป็นของฉู่หยู่เฉินหรือว่าเฟิงหลิง”

ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียหัวใจเต้นตึกตัก

เป็นอย่างที่คิด เย่จิ่งหานทำหน้าขมึงตึง อายความเย็นพุ่งพล่านฉวัดเฉวียนทั่วตัว ห้องเย็นจนพวกเขาสั่นหงึกหงัก

“เหตุใดนางต้องเขียนเช่นนี้? หรือว่าเด็กในท้องนางไม่ใช่ของข้า?!”

“ท่าน...ท่านอ๋อง นี่เป็นเพียงเรื่องเล่าเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” เจี่ยงเสวียเตือนอย่างระมัดระวัง

“งานสะท้อนจิตใจ หากเรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง นางจะเขียนออกมาได้อย่างไร? พวกเจ้าบอกว่านางกำลังเขียนอย่างขะมักเขม้นไม่อยู่ตลอดมิใช่หรือ? มิเคยหยุด? เห็นชัดว่าในนี้มีลับลมคมในอยู่มาก”

“...”

คำพูดเดียว ทำให้ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียไม่รู้ควรตอบอย่างไรดี

ก็จริง ถึงก่อนที่นักเล่าเรื่องจะเล่าความ ก็ต้องคิดสักหน่อยว่าจะเล่าอย่างไร

แต่พระชายาไม่คิดสักนิด ก้มหน้าก้มตาเขียนไม่หยุด เป็นไปได้อย่างไร...ที่นางจะคิดโครงเรื่องในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้?

ชิงเฟิงกลืนน้ำลายลงอึก “พระชายาคงไม่มิกล้าขนาดนั้นกระมังพ่ะย่ะค่ะ”

ไม่กล้าขนาดนั้น?

พูดออกไปใครเชื่อ?

ความกล้าของพระชายาพวกเขาแทบจะครอบคลุมฟ้าได้แล้ว

“เคลื่อนกำลังสำนักรู้ฟ้า ให้คนของสำนักรู้ฟ้าสืบให้ชัดเจน เด็กในครรภ์ของพระชายาเป็นของผู้ใดกันแน่!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“ชิงเฟิง เจ้าไปบอกพระชายา เปลี่ยนท่อนนี้เสีย ห้ามหยางฉู่ลั่วมีสัมพันธ์กับเฟิงหลิง เด็กที่นางอุ้มท้องอยู่ต้องเป็นของข้าเท่านั้น ห้ามเป็นของผู้อื่น!”

“ท่านอ๋อง ทรงรู้นิสัยของพระชายาดีนี่พ่ะย่ะค่ะ หากพระชายาดื้อรั้นจะเขียนเช่นนี้ ข้าน้อย...ข้าน้อย...อีกอย่างพระชายาเขียนเสร็จก็ส่งต้นฉบับออกไปทันที ตอนนี้ก็ห้ามไม่ทันแล้ว”

“หากพระชายาเขียนตามแบบฉบับนี้ และมันถูกเผยแพร่ออกไป ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องกลับจวนอ๋องหานอีก!”

“พ่ะย่ะค่ะ...”

ชิงเฟิงรับคำสั่งด้วยหน้าตาเศร้าสร้อย