อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 449

เพียงแต่ไม่เปิดปากถาม

ทุกคนเงยหน้ามองไป แต่เห็นเพียงซ่างกวนฉู่อ่านหนังสือด้วยความสบายอารมณ์ ราวกับไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องของกู้ชูหน่วน สราญรมย์ มิช่วงชิงสิ่งใดเหมือนเช่นเคย

แต่หากพินิจโดยละเอียด ก็จะมองออกว่ามือที่เขาพลิกเปิดหน้าวุ่นวายเล็กน้อย

ด้วยการเกลี้ยกล่อมอย่างไม่หยุดหย่อนของทุกคน กู้ชูหน่วนที่แต่ไรมาไม่ฟังผู้ใดกลับรับปากเขียนต่อ

เพียงแต่ นางไม่ได้เขียนเอง แต่เรียกให้ชิงเฟิงมาเขียนแทนนาง

ชิงเฟิงตะลึง “พระชายา เหตุใดจึงให้เป็นข้าน้อยล่ะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเขียนหนังสือได้ไม่ดี”

“ก็เพราะเจ้าเขียนไม่ดีถึงให้เข้าฝึกมากหน่อยอย่างไร อีกอย่างเย่จิ่งหานก็อยากอ่านต่อมากไม่ใช่หรือ? เจ้าที่เป็นลูกน้องไม่ต้องแบ่งเบาความกังวลของนายหรืออย่างไร?”

ชิงเฟิงพูดไม่ออกโดยพลัน

แกล้งเขาชัดๆ ยังพูดเป็นเหตุเป็นผลอีก

“พระชายา ข้าน้อยยังมีธุระ ขอตัวกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าเจ้าไป เช่นนั้นเรื่องนี้ก็หยุดที่ตรงนี้แล้วกัน ต่อไปข้าจะไม่เขียนอีก”

ครั้นถ้อยคำนี้ออกมา คนในวิทยาลัยจะให้ชิงเฟิงไปได้ที่ไหน แต่ละคนขวางทางไปของเขาจนหมด

หากมิใช่คนสนิทของเทพสงคราม พวกเขาก็กดศีรษะชิงเฟิงนานแล้ว ใช้กำลังบีบบังคับ

ชิงเฟิงฉุนเล็กๆ “ทำไมทุกครั้งต้องเป็นข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ?!”

กู้ชูหน่วนกินผลไม้ของว่างไป ก็หัวเราะเอ่ยไป “ใครให้เย่จิ่งหานเร่งขนาดนั้นเล่า?”

“ฝ่าบาทก็ส่งเสียวหลี่จือมาเร่ง แล้วฝ่าบาทยังให้เสียวหลี่จือมาแจ้งให้พระชายาแก้บทเหมือนกัน”

“แต่คนที่มาเป็นคนแรกคือเจ้า ถ้าท่านอ๋องของเจ้าไม่เริ่ม ฮ่องเต้เย่จะส่งเสียวหลี่จือมาถ่ายทอดรับสั่งหรือ?”

เสียวหลี่จือปาดเหงื่อไม่หยุด

ค่อยยังชั่ว ดีที่ระหว่างทางเขามีเรื่องนิดหน่อย จึงทำให้การเดินทางล่าช้า มิเช่นนั้นวันนี้คนที่ถูกจับมาเขียนแทนก็คือเขา

หากสอดคล้องกับความชอบของฝ่าบาทยังพอทำเนา แต่หากพระชายาเขียนเนื้อเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับความชอบของฝ่าบาท เช่นนั้นที่โชคร้ายก็มีเพียงพวกเขาเหล่านี้ที่เป็นลูกน้อง

คำพูดเดียวของกู้ชูหน่วน กลับทำให้ชิงเฟิงไร้คำพูดโต้แย้ง ได้แต่อดกลั้นจนหน้าแดงก่ำ

กลับเห็นกู้ชูหน่วนจู่ๆ ก็ทำหน้าขึงขัง “ให้เจ้าเขียนก็เขียน พูดพล่ามมากทำไม? เสียเวลา!”

“พ่ะย่ะค่ะ” ชิงเฟิงฝืนใจสุดๆ

ให้เขาวิวาทยังดี แต่ให้เขียนหนังสือกลับทรมานยิ่งกว่าอาบเลือดในสงคราม

กู้ชูหน่วนกระดิกขาไขว่ห้าง ปากก็พูดออกมายาวเหยียด

ชิงเฟิงร้อนใจเอ่ย “พระชายาช้าหน่อยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยไม่ทัน”

“ไม่ทันมันเรื่องของเจ้า ถึงอย่างไรเรื่องต่อจากนั้นที่ข้าควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว”

ในมุมที่คนอื่นมองไม่เห็น ซ่างกวนฉู่ลูบปิ่นระย้าหยกขาว ยกมุมปากน้อยๆ

เรื่องถัดจากนี้ แม้เขาไม่ชอบเท่าไร แต่ก็ไม่รู้สึกแย่

หากสามารถเขียนให้หยางฉู่ลั่วลงเอยกับเฟิงหลิงได้ เช่นนั้นจะยิ่งดี

ในวังหลวง

ฮ่องเต้เย่โมโหจนขว้างปาสิ่งของ

“ไม่ใช่ให้เจ้าบอกกู้ชูหน่วนแล้วหรือ ต้องเขียนให้เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อมีจุดจบที่ดี ทำไมตอนท้ายเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อเสียแคว้นแล้วแขนยังขาดอีก? แล้วถึงขนาดว่าถูกจองจำอยู่ในคุกหลวงเหมือนตายทั้งเป็น ถูกทรมานทุกค่ำคืน?”

เสียวหลี่จือไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่ยืนสั่นพั่บๆ อยู่ด้านข้าง

เรื่องพระชายาเป็นคนเขียน ถ้อยคำที่ควรกล่าวก็กล่าวแล้ว พระชายาจะเขียนอย่างนี้ เขาจะทำอะไรได้?

“กู้ชูหน่วนคิดจะทำอะไร? นางจะก่อกบฏหรือ? ในเรื่องนางเขียนว่าเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อสิ้นแคว้น หรืออยากเสียดสีอย่างลับๆ ว่าแคว้นเย่ข้าจะล่มสลายแล้ว นี่นางทำผิดมหันต์ ต้องประหารเก้าชั่วโคตร!”

“ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่ว่าพระชายาหานจะมีความคิดเช่นนี้หรือไม่ เราก็ไม่มีหลักฐานนะพ่ะย่ะค่ะ อย่างไรนี่เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้น”