อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 46

“เช่นนั้นก็ข้าไม่ได้วางหมากผิดน่ะสิ ค่อยยังชั่ว ๆ ข้าตกใจหมดเลย ใช่แล้ว พวกเจ้าถึงไม่วางแล้วล่ะ รีบวางให้จบ ๆ ข้าจะได้กลับบ้านไปนอนเสียที”

มุมปากผู้คนกระตุกขึ้น

นอนอะไรกัน

วางบ้าบออะไรกัน

หมากนี้ล้วนเป็นหมากตาย แค่อยากขยับนิดเดียวก็เป็นเรื่องยาก จะให้พวกเขาวางตรงไหน

 อ๋องเจ๋อร้อนใจจนหัวหมุน แทบอยากจะทุบกระดานหมากรุกนี้ให้แหลกลาญไปเสียเลยนี่กระไร

ล้วนเป็นทางตัน นี่เป็นหมากที่มนุษย์เดินหรือ

ทุกครั้งที่เทพหมากกระดานวางหมากลง กู้ชูหน่วนก็มักจะสามารถสกัดเขาไว้ได้

เขาถอย กู้ชูหน่วนถอย

เขาบุก กู้ชูหน่วนก็บุกตาม

สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือ ทุกครั้งกู้ชูหน่วนจะทิ้งโจทย์ที่ยากไว้ให้กับเขา ทำให้เขาโมโหจนขยี้ศีรษะ และก็ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนนั้นจงใจแกล้งเขาหรือไม่

แต่ใบหน้านางดันไร้เดียงสา ยิ้มอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

เย่เฟิงก็วางหมากสีตัวลงตรงกลาง เพียงแต่ว่าหมากแต่ละตัวก็ถูกกู้ชูหน่วนสกัดไว้ได้

ฉางเจินและฉางผิงได้แต่เฝ้ามอง เพราะว่าพวกเขาไม่สามารถจะวางหมากแม้แต่ตัวเดียว

อ๋องเจ๋อนั่งไม่ติดก้น ทั่วร่างทั้งคันและเจ็บปวด ใบหน้าที่งดงามล้วนถูกเกาจนเลือดไหลออกมา ยังมีส่วนที่ลับอีกหลายที่ไม่กล้าเกาเนื่องจากภาพลักษณ์ ทำได้เพียงอดทนอดกลั้นไว้ 

เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

แล้วก็สุ่มหยิบหมากขึ้นมาหนึ่งตัวแล้ววางลงไป

กู้ชูหน่วนตบดังหนึ่งฉาด จากนั้นวางหมากลงไปหนึ่งตัว ยิ้มแล้วกล่าวขึ้น “ข้ารู้สึกว่าตรงนี้มองแล้วสบายตาดี ข้าวางตรงนี้แล้วกัน”

คู่ดวงตาของอ๋องเจ๋อเบิกโพลงขึ้น

หมากตัวนั้นที่เขาวางลงไป เป็นการรนหาที่ตายชัด ๆ 

ส่วนกู้ชูหน่วนวางหมากเพียงตัวเดียว ก็สามารถแก้หมากดำของเขาลงได้ทั้งหมดอย่างง่ายดาย

หมากดำทั้งหมดล้วน…..ถูกทลายลง

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นี่เป็นไปได้อย่างไร เพียงแค่หมากตัวเดียวก็สามารถแก้หมากหลิงหลงได้ กู้ชูหน่วนเจ้าขี้โกง”

กู้ชูหน่วนตกใจจนอ้อยแทบจะร่วงหลุดจากปาก แล้วกล่าวคัดค้าน “ข้าไปโกงตอนไหนมิทราบ หรือว่ามีใครสอนข้าวางหมาก ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาทโปรดจงมาให้ความเห็นหน่อยเพค่ะ คนมุงดูมากมายเพียงนี้ ข้าจะสามารถโกงได้อย่างไร อ๋องเจ๋อแพ้ไม่ได้ ถึงได้โยนทุกอย่างมาที่ตัวข้ากระมัง อีกอย่างหมากรุกนี้ยังเดินไม่เสร็จมิใช่รึ”

ฮ่องเต้เย่ปวดพระเศียร ด้านหน้าประหนึ่งฝูงอีกาบินว่อนโฉบไปมา ไม่สามารถพูดอะไรสักคำออกมาได้จริง ๆ

เทพหมากกระดานมองกระดานหมากด้วยความตะลึงตกใจ “แก้ได้แล้ว……แก้ได้แล้ว……แก้หมากหลิงหลงได้แล้ว……คุณพระ……ข้าวางหมากมาหลายสิบปียังไม่สามารถแก้ได้ ทำไมเจ้าถึงแก้ได้ แม่หนูน้อย เจ้าบอกข้าสิว่าเจ้าแก้ได้อย่างไร”

“มันจะไปยากอะไร ก็แค่สุ่มโยนลงไปก็ได้แล้ว” นางกล่าวอย่างเรียบง่ายและหยาบโลน

แต่เทพหมากกระดานกลับไม่เชื่อคำพูดนางสักคำ

หนึ่งครั้งสองครั้งอาจจะเป็นความบังเอิญได้ แต่เป็นไปได้ที่จะบังเอิญทุกครั้งหรอกกระมัง

เทพหมากกระดานกล้ายืนยันว่า แม่นางที่อยู่ตรงหน้า ฝีมือการเดินหมากจะต้องสูงกว่าเขาอย่างแน่นอน

อีกทั้งสูงกว่าหลายเท่ามาก

เทพหมากกระดานดีใจจนแทบคลั่ง มีคำถามมากมายอยู่ในใจของเขา จากนั้นจึงล้อมกู้ชูหน่วนแล้วถามไปด้วยคำถามมากมาย

กู้ชูหน่วนห้ามเขาให้หยุด แล้วกล่าวอย่างหมดความอดทน “ท่านผู้เฒ่า ในเมื่อข้าชนะแล้ว อย่างนั้นตามหลักการเดิมพันเมื่อสักครู่ ท่านจะต้องคารวะข้าเป็นอาจารย์ เรียกข้าว่าอาจารย์ใช่หรือไม่”

“อาจารย์อยู่เหนือ โปรดรับคารวะจากศิษย์ด้วย”

คู่ขาของเทพหมากกระดานคดงอขึ้น จากนั้นคุกเข่าลง คำนับศีรษะแรง ๆ สามครั้ง แล้วตะโกนขึ้น “อาจารย์ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าก็คือศิษย์ของท่านแล้ว ท่านมีอะไรอยากรับสั่ง ก็กำชับศิษย์ได้ทุกเมื่อ”

“ปัง……”

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไม่น้อยกับทูตเกือบจะเซล้ม

หว่างคิ้วของพวกเขาขมวดจนชิดติดกัน มองใบหน้าที่ชื่นชมจนคลั่งของเทพหมากกระดานอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

แม้แต่กู้ชูหน่วนเองก็โงนเงนเกือบจะล้มเช่นกัน

การเดิมพันครั้งนี้ นางก็แค่หยอกเล่นเท่านั้น ไม่เคยคิดที่จะจริงจังรับเทพหมากกระดานมาเป็นลูกศิษย์แต่อย่างใด