อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 529

“เป็นอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายา” เวินเส้าหยีสุดลมเย็น อยากถอนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

เย่จิ่งหานกับจอมมารบังกู้ชูหน่วนไว้ด้านหลังด้วยใจตรงกัน จอมมารจ้องอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาอย่างระแวดระวัง ส่วนเย่จิ่งหานก็มองทางออกรอบๆ

กู้ชูหน่วนกระซิบกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

“อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาคืออะไร?”

ทำไมนางรู้สึกว่ากลิ่นอายนี้คล้ายคลึงกับอสูรมังกรระดับเจ็ดที่ภูเขาน้ำเต้าโลหิตมาก?

สัตว์ประหลาดนี้คงไม่ใช่ว่าระดับเจ็ดเหมือนกันกระมัง?

ลิ้นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นระริก เป็นครั้งแรกที่เห็นมันหวาดกลัวเช่นนี้ “อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาอยู่ในแดนมายา ตอนนี้ที่พวกเราอยู่ก็คือแดนมายาหนึ่ง ไม่ว่าคนที่มีวรยุทธ์สูงส่งแค่ไหน ขอเพียงอยู่ที่นี่ แค่พวกเขาใช้วรยุทธ์ก็จะสลายหายไปหมด ดุจปุยนุ่นที่ไม่มีแรง”

“ฉะนั้น ความหมายเจ้าคือ สู้กันที่นี่ พวกเรามีแต่จะเสียเปรียบ เพราะวรยุทธ์พวกเราเท่ากับหายไปหมดแล้ว ส่วนอีกฝ่ายยังครบสมบูรณ์?”

“ก็...ประมาณนั้นกระมัง”

“ดูออกไหมว่าเขาระดับเท่าไร?”

“ระ...ระดับเจ็ด...”

นัยน์ตากู้ชูหน่วนหดเล็ก รู้สักทีว่าทำไมเจ้าตัวไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินถึงหนักใจ นางพยายามลืมตา อยากเห็นหน้าตาของอสูรเขาเดียว

แต่ที่นี่มืดเกินไป นางเหมือนคลับคล้ายคลับคลาได้เห็นแต่เงาขนาดยักษ์เบื้องหน้าก้อนหนึ่ง

เงานั้นคล้ายวัวตัวใหญ่ ตัวอ้วนบึก ตรงหัวมีเขาเขาเดียว ฟันแหลมคม คมยิ่งกว่าฟันหมาป่าไม่รู้สักกี่เท่า

ครั้นมองเงานั้นอีกที สูงสิบกว่าเมตรเต็มๆ ต่อหน้าอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายา พวกเขาอ่อนแอประหนึ่งมดปลวก

อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาเคลื่อนตัวอย่างไร้เป้าหมาย หากไม่ใช่เพราะพวกเขาหลับตา พวกเขาแทบนึกว่าอสูรเขาเดียวมองไม่เห็นพวกเขา

เย่จิ่งหานกระซิบ “อยากรอด ก็เบาไม้เบามือหน่อย หาทางออกก่อน”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนหลักแหลม จะไม่รู้ได้อย่างไร ขอเพียงอสูรเขาเดียวตื่น เผชิญหน้ากับมัน พวกเขาก็มีแต่ร้ายมากกว่าดี ตอนนี้ได้แต่ไปก่อน

กู้ชูหน่วนคลำหาทางออก ไม่รู้เส้นแสงอะไรแวบมา นางพบอย่างตาแหลมคม ตรงคอของอสูรเขาเดียวห้อยกุญแจรูปดาวพวงหนึ่งอยู่