อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 539

ผู้ชายที่มีรูปร่างกำยำล่ำสันหลายคนเข้ามาล้อมกู้ชูหน่วนเอาไว้ หนึ่งในนั้นหัวเราะเยาะพลางพูดว่า "ไม่เห็นต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ผู้หญิงคนนี้มีวรยุทธแค่ระดับสอง ข้าจัดการกับนางเอง แค่นี้เหลือเฟือ"

ส่วนยอดฝีมือระดับสูงคนอื่นๆต่างก็จ้องมองไปที่เย่จิ่งหานอย่างระแวง ขอเพียงเย่จิ่งหานลงมือ พวกเขาก็จะเคลื่อนไหวทันที จับตัวเย่จิ่งหานให้ได้

กู้ชูหน่วนวิเคราะห์ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าและกำลังมองนางด้วยสายตาดูถูก

ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุสี่สิบต้นๆ มีใบหน้าบูดบึ้ง มีกล้ามเนื้อเต็มตัว คาดคะเนด้วยสายตาแล้วน่าจะอยู่ในระดับสาม

"เจ้าแน่ใจนะว่าจะอาศัยตัวเจ้าเอง"

"เด็กน้อย เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร จะให้คนอื่นๆในพวกเราลงมือฆ่าเจ้าด้วยอย่างนั้นหรือ"

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า ราวกับกำลังถอนหายใจที่เขาไม่เจียมกำลังตนเองเสียเลย

แววตาหยิ่งยโสนี้ทำเอาชายกำยำล่ำสันคนนั้นโมโหขึ้นมาในชั่วพริบตา

เขาใช้ค้อนใหญ่ทุบลงไปอย่างรุนแรง ราวกับอยากจะยับยั้งกู้ชูหน่วนในค้อนเดียว และจับตัวนางไว้

ค้อนนี้ทรงพลังมาก ใบไม้ที่อยู่รอบๆต่างก็ร่วงหล่นเพราะพลังของมัน ราวกับพายุลมในฤดูใบไม้ร่วงที่พัดใบไม้ให้ปลิวว่อน

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นต่างก็มองดูเหตุการณ์ด้วยสีหน้าชอบใจราวกับดูเรื่องตลก

แม้ว่าหวังเมิ่งจะมีพลังที่ไม่สูงมาก แต่ความทรงพลังของเขานั้นเป็นที่ขึ้นชื่อในเผ่าเทียนเฟิ่น

ยอดฝีมือระดับสี่ทั่วไป ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถต้านรับการโจมตีสุดพลังของเขาได้ และค้อนนี้ของเขา เห็นได้ชัดว่าใช้แรงสุดกำลัง ไม่ปรานีเลยสักนิด

ผู้หญิงคนนี้ก็แค่ระดับสอง จะหลบได้อย่างไร

ทุกคนต่างก็รอดูกู้ชูหน่วนถูกทุบแบนเป็นขนมแป้งทอดไส้เนื้อ

มีเพียงเย่จิ่งหานเท่านั้น ที่เชื่อมั่นในตัวของกู้ชูหน่วน เพียงแต่สองมือของเขาก็อดไม่ได้ที่จะกำเอาไว้จนแน่น

แต่แล้ว

หลังจากถูกทุบด้วยค้อน คนที่ล้มลงกลับไม่ใช่กู้ชูหน่วน

แต่เป็นหวังเมิ่ง

ค้อนนั้นได้หลุดจากมือของเขาไปแล้ว กระแทกไปยังกำแพงหินอย่างรุนแรง กำแพงหินรับน้ำหนักไม่ไหว ล้มลงทันที

หวังเมิ่งก็ล้มลงไปที่พื้นเหมือนคนใกล้ตาย แม้แต่ยังมีชีวิตหรือตายก็ดูไม่ออก