อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 568

“เช่นนั้นจอมมารกับฮองเฮาฉู่จะทำอย่างไร?” ผู้อาวุโสสวีถาม

ดวงตาอันสดใสเป็นประกายของกู้ชูหน่วนกะพริบเล็กน้อย แบกเวินเส้าหยีหันหลังแล้วจากไป

“ตอนนี้พวกเขาจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต พวกเราถอยไปก่อนเถอะ”

หากถูกพวกผู้เฒ่าอมตะเหล่านั้นของเผ่าเทียนเฟิ่นหาเจอ กลัวว่าจอมมารกับฮองเฮาฉู่ยังไม่ตาย พวกเขาก็จะตายก่อนแล้ว

“ขอรับ”

ผู้อาวุโสสวีนำทางอยู่ด้านหน้า พากู้ชูหน่วนออกไป ทั้งสองสามคนนั้นมีความเร็วมาก

ในความเลือนราง พวกเขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังติดตามพวกเขาอยู่ตลอด

“เจ้าสำนัก ท่านเดินต่อไปข้างหน้า ข้าน้อยจะสกัดกั้นอยู่ด้านหลัง”

“จะไปก็ไปด้วยกัน นี่เป็นคำสั่ง”

น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนไม่อนุญาตให้สงสัย ผู้อาวุโสสวีไม่กล้าขัด เขาทำได้เพียงเพิ่มความเร็วและไปด้านหน้าต่อ

“กึก.....”

ใต้เท้าของกู้ชูหน่วนเหยียบโดนสิ่งของนูนๆอย่างหนึ่งอย่างกะทันหัน ได้ยินเสียงกึกเสียงหนึ่ง

ทันใดนั้นแสงสีขาวก็สว่างวาบทันที คลื่นวังวนปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน ม้วนพัดนางและเวินเส้าหยีจากไปด้วยความเร็วเป็นที่สุด

เชี้ย......

นี่เป็นสถานที่เฮงซวยอะไรกัน?

หรือว่าเป็นค่ายกลขนส่งงั้นหรือ?

ก่อนที่จะหายตัวไป นางเห็นม่านตาผู้อาวุโสสวีเบิกกว้างขึ้น พูดอะไรบางอย่างกับนางด้วยความร้อนใจ ทั้งยังจะพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะคว้ามือนางไว้อีก

น่าเสียดาย คว้าไว้ไม่ได้

ชั่วขณะหนึ่งที่ฟ้าดินหมุนกลับตาลปัตร กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าถูกม้วนหมุนวนไปอยู่ที่ไหน ร่างกายล้มลงพื้นอย่างรุนแรง ส่งเสียงดังตุบ เจ็บปวดจนทำให้นางสูดหายใจด้วยความตกใจ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ เวินเส้าหยีที่ถูกนางแบกอยู่บนไหล่ในเดิมทีนั้นล้มลงบนตัวของนาง ทับถูกนางอย่างรุนแรงอีกครั้ง

นางล้วนสงสัยแล้วว่ากระดูกซี่โครงจะถูกทับจนหักไปแล้วหรือไม่

กู้ชูหน่วนผลักเวินเส้าหยีที่หมดสติอยู่ออกไปด้วยความลำบาก ลุกขึ้นนั่งอย่างโซเซ มองไปรอบๆ ที่นี่คือภูเขาป่าไม้ที่แห้งแล้งรกร้าง ไร้กลิ่นอายของผู้คน และไม่รู้ว่ายังอยู่ในเผ่าเทียนเฟิ่นอีกหรือไม่