อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 570

กู้ชูหน่วนเอายันต์เหาะเหินแปะไว้บนตัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ตบลำตัวของมัน เอ่ยว่า “ตื่นๆ เคลื่อนไปตามแผนที่ด้วยความเร็วเต็มที่” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น บ่นพึมพำด้วยแววตาง่วงนอนสะลึมสะลือ “คนอื่นเขายังง่วงอยู่นี่นา”

“หมูย่างสิบตัว เพียงแค่เจ้าช่วยไปส่งข้าที่แดนเหนือสุดบนแผนที่ได้ในเวลาอันสั้นที่สุด ข้าจะย่างหมูสิบตัวให้เจ้ากิน”

“มากกว่านี้อีกได้หรือไม่”

“ไม่ได้”

“มากขึ้นอีกแค่หัวเดียว”

กู้ชูหน่วนเอามะเหงกให้มันอย่างไม่เกรงใจ “ถ้ากล้าต่อรองอีก ตอนนี้ข้าจะเอาเจ้าไปย่างซะ”

“ฟ่อฟ่อฟ่อ......”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ประท้วงไปพลาง ยืดเอวบิดขี้เกียจไปพลาง ด้วยความเร็วที่สังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า จากงูตัวเล็กเหมือนสร้อยข้อมือ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นงูเก้าหัวตัวใหญ่ยาวหลายร้อยเมตร

เดิมทีความเร็วของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เร็วอยู่แล้ว แล้วมียันต์เหาะเหินบนตัวอีก ความเร็วก็เพิ่มขึ้นถึงที่สุดในพริบตา ชั่วพริบตาเดียวก็ไม่รู้ว่าไปได้ไกลกี่ลี้แล้ว

“ฟ่อ......ความเร็วนี้......เวินเส้าหยี ยันต์เหาะเหินสามารถใช้ได้กี่ครั้ง”

เวินเส้าหยีถูกลมที่เร็วปานลมกรดพัดจนลืมตาไม่ขึ้น

ในสายลมคำราม กู้ชูหน่วนได้ยินเวินเส้าหยีพูดประโยคหนึ่งรางๆว่า “ครั้งเดียว”

เพียงครั้งเดียว’’’

อายุขัยสั้นเกินไปแล้ว

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้พักผ่อนสามวันสามคืนเต็มๆ เหาะเหินอย่างบ้าคลั่งตลอดทาง จนถึงคืนวันที่สามกว่าจะได้หยุดลง

กู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยีถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะเทือนจนกระดูกทั้งตัวแทบจะกระจุย

คนสองคนงูหนึ่งตัวนอนหอบอยู่บนหิมะอย่างไร้เรี่ยวแรง

สิ่งที่เห็นทั้งหมดในสายตา ที่นี่ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน นอกจากหิมะที่ลอยปลิวในอากาศ ก็ไม่มีวี่แววของพลังสิ่งมีชีวิตแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงพืชพันธุ์สีเขียว

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลายไปเป็นงูตัวน้อยอีกครั้ง เลียแก้มของกู้ชูหน่วน กล่าวออดอ้อนน้ำลายไหล “นายหญิง หมูย่างสิบตัวของ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ล่ะ”