อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 571

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจ

ในเมื่อขาข้างที่สามของเขากรุบกรอบและน่ากินขนาดนั้น ทำไมนางไม่กินเองเลยล่ะ

กู้ชูหน่วนยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าอยากเก็บอาหารอร่อยไว้ให้เจ้าไง”

“ขอเถอะ ของอร่อยแบบนี้ข้าไม่มีบุญที่จะกินหรอกนะ ขาข้างที่สามเจ้ากินเองเถอะ ส่วนที่เหลือก็ให้ข้า”

“จิ๊ๆๆ ขาข้างที่สามที่นุ่มขนาดนี้เจ้ากลับรังเกียจงั้นเหรอ ช่างเถอะ ข้าทำเป็นเนื้อตากแห้งแล้วเก็บไว้กินเองดีกว่า วันไหนหิวแล้ว ยังเอามากินเป็นของว่างได้ด้วย”

เวินเส้าหยีไม่เข้าใจที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูด แต่ฟังจากที่กู้ชูหน่วนพูดนั้น เขาก็พอจะเข้าใจความหมายในนั้นแล้วบ้าง

ฟังคำพูดสกปรกไม่มีบันยะบันยังของกู้ชูหน่วน เวินเส้าหยีก็รู้สึกปวดหัวเป็นระยะ

จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงเข้าใจว่า ทำไมทุกครั้งที่เย่จิ่งหานอยู่กับกู้ชูหน่วน ถึงได้โมโหจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ท่าทางเสเพลอย่างนางแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ทนไม่ไหวกันทั้งนั้น

กู้ชูหน่วนเตะเวินเส้าหยีที่บาดเจ็บสาหัส “นี่ ตอบมาสิ เจ้าจะไปหาอาหารอร่อยไหม คิดดีๆแล้วค่อยตอบข้านะ”

เวินเส้าหยีขยับตัวเล็กน้อย แต่เพราะบาดเจ็บหนักเกินไป บวกกับที่จุดฝังเข็มทั่วร่างกายของเขาถูกผนึกด้วยเข็มทองของกู้ชูหน่วน ตอนนี้อย่าว่าแต่ลมปราณเลย แค่เดินก็ลำบากแล้ว

เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่แค่ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ออกไปตามหาของกินด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง

กู้ชูหน่วนลูบคาง “เชื่อฟังขนาดนี้เชียว?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็มองนางด้วยสายตาที่ดูถูก

“เจ้าเอาแต่ขู่เขาแบบนี้ เขาจะกล้าไม่ทำตามได้ยังไง? ถ้าขาข้างที่สามถูกเจ้าเอาไปทำเป็นเนื้อตากแห้งจริงๆ งั้นก็คงขายหน้าแย่”

“อย่างมากข้าแค่เอาขาข้างที่สามของเขาทำเป็นเนื้อตากแห้ง แต่เจ้ากลับอยากกินจนไม่เหลือซากกระดูก”