อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 585

นี่เป็นภาพอบอุ่นถึงที่สุด

หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี หนึ่งแดงหนึ่งขาว นั่งอยู่ข้างกองไฟ ต่างคนต่างกินกระต่ายย่างเงียบๆ ราวกับเป็นทิวทัศน์อันงดงามของพื้นหิมะ

ชายหญิงคู่นี้ บุคลิกเหนือผู้คน สูงส่งสง่า เครื่องหน้าพริ้งเพริศ ไม่ว่าผู้ใดเห็นย่อมต้องจมดิ่งด้วยกันทั้งนั้น

“ทำไมเจ้าถึงเจ็บแค้นคนของเผ่าเทียนเฟิ่นขนาดนั้นด้วย?”

เสียงเวินเส้าหยีเบามาก เบาจนเหมือนพึมพำกับตัวเอง

กิริยากินกระต่ายย่างของกู้ชูหน่วนหยุดชะงัก แต่ไม่นานก็กินต่อ ตอบเข้าเสียงต่ำ “เจ้าก็เดาออกแล้วมิใช่หรือ?”

“ดังนั้นเจ้าเป็นคนของเผ่าหยกจริงๆ?”

หลังใบหูเผ่าหยกจะมีสัญลักษณ์ แต่นางไม่มี

วันเพ็ญสิบห้าก็ไม่กำเริบ

คำสาปชนิดนั้น ไม่ว่าผู้ใดล้วนยากจะรอดพ้น กู้ชูหน่วนก็ไม่มีฝีมือนั้นเหมือนกัน

ฐานะนางซ้ำซ้อน ทั้งยังน่าสงสัย

เขาเคยสงสัยว่านางเป็นคนของเผ่าหยก แต่ด้วยร่องรอยต่างๆ ทำให้เขายากจะเชื่อ

แต่หากนางไม่ใช่คนของเผ่าหยก เช่นนั้นทำไมจึงพูดในฝั่งของเผ่าหยก

กู้ชูหน่วนนิ่งเงียบ

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที นอกจากสายลมหนาวหวีดหวิวแล้ว ก็มีแต่เสียงกินกระต่ายย่าง เงียบจนชวนให้ครั่นคร้าม

อยู่นานกู้ชูหน่วนถึงเอียงหน้า สายตาเพิ่งพิศมองเวินเส้าหยี “ทำไมเผ่าเทียนเฟิ่นต้องสาปเผ่าหยก?”

“เรื่องนี้พูดไปก็ซับซ้อน”

“เช่นนั้นก็พูดเนื้อๆ”