อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 586

“เจ้ารู้ไหมว่าคำสาปโลหิตอำมหิตขนาดไหน?”

“หากผู้ชายต้องคำสาปโลหิต จะเสียสติ ไม่รู้จักญาติ ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ครอบครัวตัวเองก็ฆ่าล้างจนสิ้น ในตัวพวกเขายังมีพลังกัดกร่อนสายหนึ่ง กัดกร่อนร่างกายพวกเขาตลอดเวลา กระทั่งเน่าเฟะจากภายในสู่ภายนอกจนตาย”

“เรื่องพวกนี้ยังไม่ใช่สิ่งที่ทรมานที่สุด ที่ทรมานที่สุดคือหลังจากได้สติแล้ว เห็นครอบครัวตัวเองตายใต้คมดาบของตัวเอง ความเสียใจเจ็บแค้นแบบนั้น การตำหนิตัวเองแบบนั้น พวกเขามีชีวิตอยู่กับความระทมสุดขั้วของตัวเอง”

“ส่วนผู้หญิงกระดูกทั้งตัวจะแตกหักทีละนิ้ว ทีละนิ้ว ร่างกายดุจพันมีดหมื่นทะลวง ทะลวงพวกนางไม่หยุด... กระดูกที่แตกหัก ต้องใช้เวลายี่สิบกว่าวันถึงงอกเหมือนเดิม เหมือนเดิมแล้วก็เริ่มแตกหักอีกทีละนิ้ว ทีละนิ้ว ไม่จบไม่สิ้น วนเวียนลุกลาม ความทรมานนั้น อเนจอนาถยิ่งกว่าการลงทัณฑ์ชนิดไหนๆ แต่พวกนางต้องแบกรับตั้งแต่วันแรกที่ออกมาดูโลก”

“เพราะคำสาปโลหิตไม่หยุดตามการเกิดการตายของเจ้า มันจะสืบทอดไปพันรุ่นหมื่นรุ่น”

ทุกประโยคที่กู้ชูหน่วนเอ่ย เสียงจะเย็นลงเรื่อยๆ หลายส่วน

สีหน้าเวินเส้าหยีซีดขาว ผิวเผินราบเรียบ ทว่าในใจประหนึ่งคลื่นกรรโชกก็มิปาน

เขารู้มาตลอดว่าคำสาปโลหิตโหดร้ายมาก แต่จะโหดร้ายอย่างไรนั้น เขากลับไม่รู้

แต่เล็กจนโต ที่เขารับการอบรมคือ ฮ่องเต้แคว้นหยกเจ้าเล่ห์แผนลึก วางแผนทำร้ายแคว้นเฉินก่อน

แคว้นเฉินจนใจถึงได้สาปคำสาปโลหิต

หลายปีมานี้ ประชาชนเผ่าหยกเห็นพวกเขาก็ฆ่าล้างอย่างไรจิตใจ

จึงทำให้ศัตรูตัวฉกาจที่สุดของพวกเขาก็คือเผ่าหยก...

มุมปากเวินเส้าหยีขยับนิดๆ แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ไม่ว่าที่กู้ชูหน่วนกล่าวจะจริงหรือเท็จ นั่นก็ผ่านไปพันกว่าปีแล้ว

บรรยากาศเริ่มเงียบเชียบอีกครั้ง

ปุยหิมะที่ปลัดปลิวตกบนตัวพวกเขา

สายลมหนาวหวีดหวิวพัดกายพวกเขา

อากาศติดลบหลายสิบองศาทำให้สรรพชีวิตบนยอดเขาหิมะแทบจะเป็นศูนย์

แต่ความหนาวเหน็บในใจพวกเขากลับหนาวยิ่งกว่าร่างกายพันเท่าหมื่นเท่า