อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 706

"เดิมทีเจ้าก็คิดไม่ฝ่ายเดียวอยู่แล้ว ฮองเฮาฉู่ชื่นชอบแต่ฮ่องเต้แคว้นฉู่คนเดียวตลอดมา นางไม่เคยทำผิดต่อเจ้า แต่เจ้ากลับใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้พวกเขาแม่ลูกต้องพลัดพรากกันเกือบยี่สิบปี"

"ข้ารู้จักกับนางก่อน ฮ่องเต้ฉู่ก็แค่คนที่มาทีหลัง เขาต่างหากที่มีคนแทรกเข้ามาระหว่างพวกเรา"

"เจ้ารู้จักนางก่อน นางก็ต้องชอบเจ้าอย่างนั้นหรือ นี่เจ้าใช้อะไรคิด หรือว่าข้าเองที่รู้จักกับเซียวหยู่เซวียนก่อน ข้าก็สมควรต้องชอบเซียวหยู่เซวียนอย่างนั้นหรือ "

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะแทงร่างของเขาให้พรุนเป็นรู

ภาพที่เย่เฟิงต้องตายอย่างอนาถ รวมไปถึงภาพที่เขาต้องถูกเหยียดหยามต่างๆนานายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนาง ไม่มีทางจะลบเลือนไปได้

เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาคนเดียว เย่เฟิงต้องทนทรมานตั้งแต่เด็ก ถูกคนอื่นเห็นเป็นของเล่นที่ใช้เล่นสนุกมาสิบกว่าปี สุดท้ายก็ต้องตายอย่างอนาถอยู่ที่ทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้า

เลว่อิ่งเป็นคนดีคนหนึ่งแท้ ๆ กลับถูกปลูกฝังให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เด็ก กลายเป็นเครื่องมือที่มีแต่ความเย็นชาและรู้จักฆ่าเท่านั้น

เดิมทีพวกเขาควรได้เป็นองค์ชาย อยู่ใต้เพียงหนึ่งอยู่เหนือนับหมื่น มีครอบครัวที่สมบูรณ์และตำแหน่งที่สูงส่ง

คิดถึงเย่เฟิง จิตใจที่นิ่งสงบของกู้ชูหน่วนเหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่กดทับลงมา เกิดเป็นกระแสคลื่นรุนแรง ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ก็ไม่สามารถทำให้สงบลงได้

"เจ้ามันก็แค่เด็กเมื่อวานซืน เจ้าจะรู้อะไร"รองหัวหน้าเผ่าซือคงเอ่ยเสียงดุดัน

"ใช่ ข้าไม่รู้ คนต่ำต้อยไร้ยางอายอย่างเจ้า เห็นแก่ตัว คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง นอกจากตัวเจ้าเองแล้ว เกรงว่าใต้กล้านี้คงไม่มีใครเข้าใจเจ้า"

"ความรักที่ข้ามีต่อนาง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นางต่างหากที่หักหลังข้า"

"ความรักหรือ เจ้ายังคู่ควรกับความรักอีกหรือ การชื่นชอบคนๆหนึ่งอย่างแท้จริง คือการหวังให้นางมีชีวิตที่ดี มีความสุข ส่วนเจ้า เจ้าไม่ได้ชอบนาง เจ้าแค่คว้านางมาเป็นของตนเองไม่ได้ เจ้าจึงไม่พอใจ ฉะนั้นเจ้าจึงคิดแผนการต่างๆนานาเพื่อทำลาย อยากจะให้นางเสียใจ อยากจะให้นางเจ็บปวดก็เท่านั้น สิ่งที่เจ้าทำมันไม่ใช่ความรัก"

เสี่ยวลู่ยิ้มเย็นและพูดว่า "นายหญิง พูดกับเดนคนเช่นนี้มันเปล่าประโยชน์ ให้ข้าน้อยตัดแขนขาของมันซะก่อนจะดีกว่า"

กลุ่มคนจองสำนักอสุราแทบอดใจไม่ไหวที่จะฆ่าเขาให้ตายไปเลย

กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง พยายามสงบจิตใจที่กำลังเต้นระส่ำ

"เจ้าเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว และชิงมุกมังกรไปใช่หรือไม่ เจ้าจงใจปล่อยข่าว ให้กู้ชูหยุนไปตามหาจดหมายเลือดที่พระชายายู่ได้ทิ้งเอาไว้ แล้วให้นางแปลงโฉมเป็นข้าเพื่อเข้าใกล้แม่ทัพใหญ่เซียว อยากจะสืบหาว่ามุกมังกรอยู่กับเขาหรือไม่"

"กู้ชูหยุนเป็นคนละเอียดรอบคอบ เจ้าเกรงว่านางจะรู้ฐานะที่แท้จริงของเจ้า อาจทำให้คนของเผ่าเทียนเฟิ่นรับรู้ว่าเจ้าแย่งชิงมุกมังกรไปเอง ฉะนั้นเจ้าจึงไม่วางใจ แล้วก็ไปหากู้ชูหลันที่ไร้สติปัญญาคนนั้นมาปลอมตัวเป็นข้า"

"แววตาตื่นตระหนกก่อนตายของแม่ทัพใหญ่เซียว น่าจะเป็นเพราะพบว่าคนที่ลอบทำร้ายเขา หน้าตาเหมือนข้าราวกับแกะ แม่ทัพใหญ่เป็นทหารมาทั้งชีวิต แม้ว่าเขาจะเห็นกับตาว่าข้าฆ่าเขา เขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าคนคนนั้นคือข้า ฉะนั้น……เขาน่าจะรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของกู้ชูหลัน จึงได้พยายามใช้พลังทั้งหมดที่มี เขียนคำว่ากู้ไว้บนพื้น"

"แต่แล้วคนทั้งใต้หล้าต่างก็คิดว่า ตัวอักษรกู้ที่แม่ทัพใหญ่เซียวเขียนนั้น หมายถึงข้าเป็นคนฆ่าเขา"

"เจ้าต่อสู้กับข้าตั้งหลายครั้ง รู้ว่าข้าช่ำชองเรื่องอาวุธลับและยาพิษ ฉะนั้นเจ้าเลียนแบบอาวุธยาพิษของข้า ลอบสังหารแม่ทัพใหญ่เซียว อยากให้คนทั้งหมดคิดว่าข้าเป็นคนทำให้แม่ทัพใหญ่เซียวต้องตาย หัวใจของเขาก็เป็นข้าที่ควักออกมา แต่เจ้าคงจะคิดไม่ถึง เซียวหยู่โหลวที่อยู่ในจวนแม่ทัพ เซียวหวั่นเอ๋อร์ เซียวหยู่เซวียนต่างก็พร้อมใจกันเชื่อข้าอย่างไร้เงื่อนไข จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่ได้กดดันอะไรข้า"

ทุกคำที่กู้ชูหน่วนพูด ยิ่งทำให้สีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงนิ่งขรึมลงไปอีกหนึ่งส่วน

ผู้หญิงคนนี้สามารถวิเคราะห์เรื่องราวต่างๆได้ จากเรื่องเล็กๆน้อยๆเท่านั้น การคิดอย่างมีตรรกะของนางไม่ใช่คนทั่วไปจะสามารถเทียบเคียงได้