อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 707

กู้ชู่หน่วนจ้องเขาเขม็ง เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำอย่างเคร่งขรึมว่า "มุกมังกรอยู่ที่ใด"

รองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว ยังไม่ยอมพูดว่ามุกมังกรอยู่ที่ไหน ได้แต่เผยสีหน้าท้าทายอยากจะฆ่าก็รีบฆ่า อยากจะเฉือนก็รีบเฉือน

เห็นท่าทีของเขาเช่นนี้ กู้ชูหน่วนยกขาขึ้นเหยียบเขาเอาไว้ใต้ฝ่าเท้า ฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของเขา ตบอย่างรุนแรงไปสิบกว่าทีก็ยังไม่ทำให้อารมณ์ดีขึ้น

"นายหญิง จัดการกับเดนคนเช่นนี้ ไหนเลยจะต้องให้ท่านลงมือเอง ท่านมองให้เป็นหน้าที่ข้าน้อยเถอะ ข้าน้อยรับรองว่าจะใช้แรงทั้งหมดที่มีจัดการกับเขา"

กู้ชูหน่วนไหนเลยจะไม่รู้ ว่าเดนคนอย่างเขาไม่คู่ควรจะทำให้นางต้องเกรี้ยวกราด ยิ่งไม่คู่ควรที่นางต้องลงมือเอง

เพียงแต่ทุกสิ่งที่เขากระทำ ทำให้รู้สึกน่าโมโหจริงๆ

แม่ทัพใหญ่เซียว กู้ชูหลัน ประชาชนแห่งแคว้นคนแคระอีกนับหมื่น เย่เฟิง เลว่อิ่ง ฮ่องเต้ฉู่กับฮองเฮาฉู่ ยังมีประชาชนของเผ่าหยก รวมไปถึงคนบริสุทธิ์อีกมากมายที่ต้องตายในมือของเขา

แม้เขาจะมีชีวิตเป็นร้อยชีวิต ก็ชดใช้ไม่ได้

รองหัวหน้าเผ่าซือคงไหนเลยจะเคยรองรับอารมณ์เกรี้ยวกราดของคนอื่นเช่นนี้

ในสายตาเขา แม้กู้ชูหน่วนจะร้ายกาจแค่ไหนก็เป็นแค่เด็กสาวที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เขาที่เป็นถึงรองหัวหน้าเผ่าของเผ่าเทียนเฟิ่น กลับถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเด็กสาวคนนี้

ทันใดนั้นรองหัวหน้าเผ่าซือคงรู้สึกว่าเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองถูกนางเหยียบย่ำอย่างรุนแรง

เขาอยากจะต่อต้าน แต่จุดลมปราณทั่วร่างถูกสกัดไว้จนหมด เคลื่อนไหวไม่ได้เลย

"นางเด็กต่ำช้า เจ้ากล้าทำกับข้าเช่นนี้เลยหรือ"

"เพียะ……"

กู้ชูหน่วนแย่งแส้จากมือของเสี่ยวลู่ไป ฟาดลงไปที่ก้นของเขาอย่างแรงหลายครั้ง

"อวดดี หยิ่งผยอง อยู่ในมือข้าแล้ว ยังกล้าเรียกข้าว่านางเด็กต่ำช้าอีก"

สีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำปนม่วง ดวงตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ

เขายินดีที่จะให้กู้ชูหน่วนฆ่าเขาเสีย แต่ไม่ยอมให้นางเหยียดหยามเขาเช่นนี้

"เจ้ารักศักดิ์ศรีมากใช่หรือไม่ หึ ……ถ้าหากไม่บอกว่ามุกมังกรอยู่ไหน ข้าจะถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกให้หมด แขวนเจ้าไว้บนประตูเมือง ให้ประชาชนของแคว้นเย่ได้ชื่นชมร่างกายของเจ้า แล้วไปเชิญฮองเฮาฉู่มา ให้นางมาดูสภาพของเจ้า "

"เจ้ากล้าหรือ ข้ารับรองว่าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจที่เกิดมาบนโลกใบนี้"

"เพียะ……"

กู้ชูหน่วนฟาดแส้ลงไปที่ก้นของเขาอย่างแรงอีกครั้ง เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมา

"คนอย่างข้ายอมรับได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเสียเปรียบ และเรื่องข่มขู่"

แม้จะเจ็บก้น แต่ก็เจ็บไม่เท่าในใจ

เห็นคนของสำนักอสุราที่เอามือปิดปากแอบหัวเราะ ใช้สายตาเย็นชามองดูเขาอย่างน่าสมเพช ความแค้นในใจของรองหัวหน้าเผ่าซือคงค่อยๆปะทุขึ้น ไอสังหารยิ่งอยู่ก็ยิ่งแผ่ออกมามากขึ้น

อาจเป็นเพราะรับรู้ถึงไอสังหารของเขา เท้าของกู้ชูหน่วนที่เหยียบอยู่บนร่างของเขายิ่งเพิ่มกำลังแรงขึ้น

"ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย มุกมังกรอยู่ไหน ตาแก่ เพื่อมุกมังกร ข้าสามารถทำเรื่องต่ำทรามอะไรก็ได้ ทางที่ดีเจ้าอย่าท้าทายกับความอดทนของข้าจะดีกว่า"

กู้ชูหน่วนใช้สายตาเย็นเยือกบีบเขา ไม่ยอมพลาดทุกอิริยาบถของเขา

นางอยากจะได้มุกมังกรจริงๆ

พี่เฉินเฟยใกล้จะตายแล้ว

ยิ่งนางเสียเวลาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ พี่เฉินเฟยก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

"ชาตินี้เจ้าอย่าหวังว่าจะได้มุกมังกร เผ่าหยกอย่าหวังว่าจะสามารถแก้คำสาปได้ ฮ่าๆๆ……"

"เพียะๆๆ……"

แส้เส้นเรียวเล็กถูกฟาดลงบนร่างของรองหัวหน้าเผ่าซือคงราวกับห่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้เสื้อผ้าของเขาแตกเป็นริ้ว เผยให้เห็นรอยเลือดจากแส้

แต่รองหัวหน้าเผ่าซือคงกลับไม่ร้องออกมาแม้แต่คำเดียว ได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้