อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 729

“หัวหน้าเผ่า เป็นท่านจริงๆ?”

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและผู้อาวุโสเก้ากับคนอื่นๆดีใจจนแทบคลั่ง แทบจะไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง

เผ่าหยกพยายามจนถึงที่สุดเพื่อปกป้องหัวหน้าเผ่าและมุกมังกร แต่ปกป้องได้ครึ่งทาง หัวหน้าเผ่าก็หายตัวไปแล้ว พวกเขาสืบหาทั่วทุกแห่งก็ไม่พบ

เมื่อได้เห็นพลุสัญญาณ พวกเขายังนึกสงสัยว่าเป็นผู้ใดที่กล้าหาญชาญชัยเดินเส้นทางนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหัวหน้าเผ่าของตัวเอง

ในที่สุดจิตใจอันตึงเครียดของเสี่ยวลู่ก็ผ่อนคลายลงแล้ว

ผู้อาวุโสของเผ่าหยกมาแล้ว พวกเขาน่าจะปลอดภัยแล้ว

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าตรวจดูกู้ชูหน่วนทั้งซ้ายและขวารอบหนึ่ง หลังจากที่มั่นใจแล้วว่านางไม่ได้บาดเจ็บ จึงได้รู้สึกโล่งอก

“หัวหน้าเผ่า ท่านไม่ได้เป็นอะไรช่างดีจริงๆ ท่านไม่รู้ว่าพวกเราเป็นห่วงแทบตายอยู่แล้ว”

“วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร ท่านรีบเรียกลูกศิษย์ที่ออกไปเป็นกองหนุนให้กลับมา”

“ขอรับ ถูกแล้ว หัวหน้าเผ่า มุกมังกรล่ะ นำมุกมังกรกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่?”

“นำกลับมาแล้ว”

ไป๋เฉ่าและคนอื่นๆตื่นเต้นจนพูดไม่ออก

พวกเขารอมานานกว่าหนึ่งพันปี หามาแล้วหนึ่งพันกว่าปี ในที่สุดก็รวบรวมมุกมังกรได้ครบแล้ว

ในที่สุดคำสาปโลหิตของเผ่าหยกก็ได้รับการช่วยเหลือแล้ว

เทียบกับความตื่นเต้นของผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและคนอื่นๆ จิตใจของกู้ชูหน่วนนั้นกลับหนักอึ้งมาก

เพื่อมุกมังกรเม็ดนี้ ไม่รู้ว่ามีคนสละชีวิตไปมากน้อยเพียงใด

จอมมารเลิกคิ้ว พูดด้วยความเหลือเชื่อว่า “ท่านคือหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ข้าควรจะเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว”

เจี่ยงเสวียก็มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

หัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก นั่นเป็นถึงตำแหน่งอันสูงสุดที่ถูกกำหนดไว้โดยสมบูรณ์ แทบจะสามารถก้มหน้ามองดูใต้หล้าจากเบื้องบนได้อย่างทั่วถึงเชียว

หัวหน้าเผ่าหยกผู้สูงศักดิ์ จะอายุน้อยขนาดนี้ได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนพยักหน้า “เรื่องนี้เอาไว้ค่อยพูดกันหลังจากนี้ กลับไปก่อน”

หลังจากความปีติยินดี ไป๋เฉ่าและคนอื่นก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า นอกจากกู้ชูหน่วนและเสี่ยวลู่แล้ว ตรงนี้ยังมีคนนอกอีกสามคน อีกทั้งหนึ่งในนั้นยังเป็นเย่จิ่งหานเทพสงครามอีกด้วย

เห็นเย่จิ่งหาน ผู้อาวุโสเก้าระเบิดเป็นคนแรก กระโดดขึ้นมาโดยตรง

“เย่จิ่งหานอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ใครพาเขาเข้ามา? เสี่ยวลู่ เจ้าไม่รู้หรือว่าเย่จิ่งหานมีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับเผ่าหยกของเรา? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าพาเขาเข้ามาได้”

"เป็นข้าที่พาเข้ามา” กู้ชูหน่วนมองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้นของผู้อาวุโสเก้า รวมทั้งลูกศิษย์ในเผ่าหยกที่ไม่พอใจด้วยความไม่เข้าใจ

ผู้อาวุโสเก้าทั้งโกรธทั้งเดือดดาลทั้งแค้น “หัวหน้าเผ่า ท่านพาเขามาถึงเผ่าหยกได้อย่างไร? หรือท่านลืมไปแล้วหรือว่า เผ่าหยกไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามา โดยเฉพาะเย่จิ่งหาน?”

“สถานการณ์คับขัน สุดยอดผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของเผ่าเทียนเฟิ่นไล่ฆ่าพวกเรา หากว่าไม่พาพวกเขาเข้ามา เขาก็มีแค่ทางตายทางเดียว”

“เขาตายได้เป็นดีที่สุด พวกเราจะได้ไม่ต้องลงมือ”

“เหมือนว่าผู้อาวุโสเก้าจะไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก?”

“เหอะ เพียงแค่ข้าที่ไหนกัน ทั้งเผ่าหยกมีผู้ใดบ้างที่พอใจเขา? ไม่ต้องพูดว่าข้าไม่ยอม เผ่าหยกไม่ว่าผู้ใดก็ไม่เห็นด้วยทั้งสิ้น”

“ทำไม?” เป็นลูกชายลูกสาวของพระชายายู่เหมือนกัน ทำไมพวกเขาถึงได้กล้าลำเอียงอย่างเปิดเผยได้เช่นนี้

นางไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นเพียงเพราะพระชายายู่เคยถูกตัดสินให้ออกจากเผ่าหยกเท่านั้น

“อาหน่วน เจ้าบอกว่าสุดยอดผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของเผ่าเทียนเฟิ่นไล่ฆ่าพวกเจ้าหรือ?” ไป๋เฉ่าแทรกประโยคหนึ่ง

“ใช่”

“เช่นนั้นพวกเรารีบกลับไปให้เร็ว แม้ว่าตรงนี้จะมีม่านอาคมคุ้มกันอยู่ แต่พลังของสุดยอดผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นก็ไม่สามารถประเมินค่าต่ำได้ รับประกันยากว่าพวกเขาจะไม่ทำลายม่านอาคมชั้นแรกเพื่อเข้ามาที่นี่”

“หากต้องกลับไป ข้าจำเป็นต้องพาพวกเขาไปด้วย”

“ไม่ได้” ผู้อาวุโสเก้าปฏิเสธตรงๆโดยไม่ได้คิด