อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 748

“อย่าพูด หยุดพูดได้แล้ว ท่านเก็บแรงกำลังไว้ก่อน ข้าจะพาท่านไปหาผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและสุดยอดผู้อาวุโส แม้ว่าจะต้องทุบสถานที่เข้าฌานของสุดยอดผู้อาวุโสซะ ข้าก็จะหามเขาออกมาให้ได้”

กู้ชูหน่วนแบกอี้เฉินเฟยขึ้น เดินโซเซลงเขาไปตลอดทาง

อี้เฉินเฟยที่อยู่บนหลังยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด หยดติ๋งๆลงบนพื้น ฉาบให้พื้นเป็นสีแดง และย้อมดวงตาของพวกเขาเป็นสีแดงเช่นกัน

จอมมารแทบอยากจะต่อยตัวเองสักหมัดหนึ่ง

เขาไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนจะหงุดหงิดเขาเนื่องจากการที่เขาใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งกับอี้เฉินเฟยหรือไม่

ตอนนั้นเขาก็ไม่อยากรับปาก

แต่อี้เฉินเฟยอ้อนวอนด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ทั้งยังบอกอีกว่าบนตัวของพี่สาวก็มีคำสาปโลหิต เพียงแค่ถูกปิดผนึกไว้ชั่วคราวเท่านั้น

ตามกาลเวลาที่ผ่านเลยไป แรงผนึกบนตัวของนางก็จะผนึกไว้ไม่ได้ สามารถแตกออกมาได้ทุกเมื่อ

ทันทีที่แตก ทุกๆเดือนพี่สาวก็จะต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิต สุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดจนตาย

เขาจะทำใจให้พี่สาวต้องทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้จึงได้ตอบตกลงไปโดยตรงภายใต้การถูกกระทำนี้

เห็นท่าทางที่เจ็บปวดของกู้ชูหน่วน หัวใจของจอมมารก็เหมือนดั่งถูกมีดเฉือน

เมื่อมองดูเหล่าประชาชนในเผ่าที่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดตรงเชิงเขา จอมมารก็แทบจะขาดอากาศหายใจ

ก่อนหน้านี้เขารู้เพียงว่าเมื่อคำสาปโลหิตกำเริบนั้นเจ็บปวดทรมานมาก แต่ไม่รู้ว่าจะน่ากลัวมากขนาดนี้

“หัวหน้าเผ่า......ครั้งนี้คำสาปโลหิตกำเริบรุนแรงมากกว่าที่ผ่านมา เหล่าประชาชนในเผ่าแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ท่านรีบไปดูเถอะ....อ้าว.....นี่เฉินเฟยเป็นอะไรหรือ?”

ไม่ไกลออกไปผู้อาวุโสไป๋เฉ่าวิ่งมาด้วยความรีบร้อน เขามีพลังลึกล้ำ ระงับคำสาปเลือดได้ชั่วขณะ ดีกว่าคนทั่วไปหน่อย แต่สีหน้าก็ไม่น่าดูมากนัก

กู้ชูหน่วนเห็นผู้อาวุโสไป๋เฉ่าราวกับว่าเขาเป็นฟางช่วยชีวิต

นางกล่าวด้วยความร้อนใจ “ท่านมาพอดี รีบดูให้พี่เฉินเฟยหน่อย ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ก็ต้องรักษาพี่เฉินเฟยให้หาย”

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าจับชีพจรให้อี้เฉินเฟยทันที ทั้งคนก็ตะลึงไปแล้ว

นี่.....

ไม่มีชีพจรแล้ว

เส้นเอ็นเส้นเลือดทั้งตัวถูกทำลายไปหมด

แม้แต่ไขกระดูกก็ถูกล้วงไปจนว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ได้ แล้วจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

เตรียมงานศพให้เขาก็ยังจะพอได้

กู้ชูหน่วนร้องไห้แล้วกล่าว “ท่านไม่ได้มีวิชาการรักษาสูงมากหรือไง ทำไมแม้แต่พี่เฉินเฟยก็รักษาไม่หาย สุดยอดผู้อาวุโสล่ะ ให้ตาแก่อมตะนั่นออกมาเดี๋ยวนี้ หากว่าเขายังไม่ออกมาอีก ข้าจะใช้ฐานะของหัวหน้าเผ่าไล่เขาออกจากเผ่าไปโดยตรง”

ไม่รู้ว่าอี้เฉินเฟยเอาแรงมาจากไหน กุมมือของกู้ชูหน่วนไว้ พยายามกล่าวอย่างสุดกำลัง “อย่า....อย่าทำเช่นนี้....สุดยอดผู้อาวุโสก็ช่วยข้าไม่ได้ พี่เฉินเฟยไม่อยากให้เจ้าเป็นทุกข์ใจ”

ไป๋เฉ่ากวาดตามองไปที่เชิงเขาด้วยความร้อนใจ ที่เชิงเขาเปลวไฟลุกโชนขึ้นสู่ฟากฟ้า อยู่ห่างไกลขนาดนั้น ก็ยังสามารถได้ยินเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างน่าอนาถและเสียงการฆ่าฟันของเหล่าประชาชนในเผ่าได้

เขากล่าวด้วยความกังวลใจว่า “เฉินเฟยเป็นเด็กที่ฉลาดว่านอนสอนง่ายรู้เรื่องรู้ราว ข้าก็ชอบเขามาก ตอนนี้เขา....ข้าก็เสียใจ แต่ที่เชิงเขายังมีเหล่าประชาชนในเผ่าอีกนับพันหมื่นที่ยังรอให้ท่านไปสั่งการ”

“หัวหน้าเผ่า ท่านรีบลงเขาไปพร้อมกับข้าเถอะ คราวนี้คำสาปโลหิตรุนแรงยิ่งกว่าครั้งอื่นๆ ผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว มีผู้อาวุโสบางคนเริ่มฆ่าคนแล้วด้วย เป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่าหยกจะต้องกลายเป็นนรกบนดินผืนหนึ่งแน่”

“ไปให้พ้น เผ่าหยกเกี่ยวอะไรกับข้า ใครอยากเป็นหัวหน้าเผ่าก็ให้คนนั้นไปเป็นซะเลยสิ ข้าเป็นคนที่ข้ามมิติมาผู้หนึ่ง ไม่มีความสัมพันธ์เป็นญาติมิตรอะไรกับพวกท่าน มีสิทธิ์อะไรให้ข้าไปตามเก็บล้างเรื่องบ้าๆเหล่านี้ของพวกท่านด้วย”

กู้ชูหน่วนระเบิดเสียงร้องดังออกมา พูดคำที่ไม่ตรงกับใจออกมามากมาย ทำให้ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าตะลึงไป จอมมารและอี้เฉินเฟยก็ตกตะลึงเช่นกัน

กู้ชูหน่วนร้องไห้เสียงหลงและกล่าว “ข้าก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ข้าต้องการเพียงแค่ให้คนที่ข้าห่วงใยมีชีวิตอยู่ดีๆ.....ทำไม.....ทำไมพวกท่านต้องบังคับข้าอยู่ตลอด........”

“หัวหน้าเผ่า......”

“พี่สาว.......”

“อาหน่วน......ข้า.....ข้ายังเป็นพี่เฉินเฟยของเจ้าอยู่อีกหรือไม่.....”

“เป็นแน่นอน เป็นทั้งชีวิต เป็นทุกภพทุกชาติ”

“เช่นนั้นเจ้ารับปากข้า ลงเขาไปดูเหล่าประชาชนในเผ่า พี่เฉินเฟยรับปากเจ้า จะต้องทนผ่านคืนนี้ไปให้ได้ รอเจ้ากลับมาหาข้า”

หางตาของอี้เฉินเฟยมีน้ำตา พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกายอย่างที่สุด แต่มุมปากกลับปริเป็นรอยยิ้มอันอบอุ่นออกมา ให้กำลังกู้ชูหน่วนเงียบๆ

เขารู้ว่า คำพูดเมื่อครู่ของนางเป็นการพูดภายใต้ความโกรธ ขัดกับหัวใจโดยสิ้นเชิง

หากว่านางไม่ลงเขาไป แล้วการบาดเจ็บล้มตายของเผ่าหยกยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก ทั้งชีวิตนี้นางจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง