อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 757

“เย่จิ่งหาน เจ้าจะฆ่าข้าจริงเหรอ?”

กู้ชูหน่วนถูกบีบคอไว้ ทุกคำที่พูดออกมานั้นยากเย็นมาก

นัยน์ตาขาวดำของนางน้ำตาคลอออกมา รอบกายแผ่ซ่านไปด้วยรังสีแห่งความเศร้าโศก

ความเศร้าโศกนี้ไม่รู้เป็นเพราะอี้เฉินเฟยกำลังจะตาย หรือคืนนี้มีคนเผ่าหยกตายเยอะเกินไป หรือเป็นเพราะชายที่ตัวเองรักที่สุดจำตัวเองไม่ได้ ไม่เพียงแต่ฆ่าคนในเผ่าของนาง และยังจะฆ่านางอีกด้วย

ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดของเย่จิ่งหานก็มีความเสียใจประกายออกมา มือที่บีบคอกู้ชูหน่วนก็เบาลงมาก

มืออีกข้างหนึ่งของเขาก็ตบหัวตัวเองแรงๆไม่หยุด เหมือนสิ่งของพยายามกัดกินสมองของเขา ทำเอาเขาเจ็บจนทนแทบไม่ไหว

ผู้อาวุโสใหญ่พวกเขาก็ตื่นเต้นไปตามๆกัน

เห็นเขาปล่อยมือเล็กน้อย ก็ถึงตกใจจนแผ่นหลังเย็นวาบ

ผู้อาวุโสหกก็อยากจะเข้าไปช่วยกู้ชูหน่วนออกมา

แต่เขากลัวว่าตัวเองไปช่วยแล้ว ถึงเวลาอารมณ์ที่เพิ่งมั่นคงของเย่จิ่งหาน อาจจะปะทุขึ้นมาอีกครั้งก็ได้

รวมไปถึงเวินเส้าหยี สีหน้าที่อ่อนโยนของเขาก็พังทลายลง มือซ้ายที่มีเลือดอาบก็กำหมัดไว้แน่น เตรียมตอบโต้ครั้งสุดท้าย

“เย่จิ่งหาน ข้าคืออาหน่วนไง อาหน่วนคนที่เจ้ารักที่สุดไง เจ้าจำข้าไม่ได้แล้วเหรอ?”

กู้ชูหน่วนอดทนกับความเจ็บปวด พึมพำเสียงเบา พยายามดึงสติของเขากลับมาให้ได้

นัยน์ตาของเย่จิ่งหานเดี๋ยวก็เป็นสีดำ มองดูนางด้วยสีหน้าที่สับสน เดี๋ยวก็มีสีเลือดประกายออกมา เต็มไปด้วยแรงอาฆาตและเยือกเย็นน่ากลัวมาก

กู้ชูหน่วนพูดต่อไป “ยังจำครั้งแรกที่พวกเราเจอกันได้ไหม? บนภูเขาร้างไง ข้าข่มขืนเจ้าต่อหน้าลูกน้องของเจ้าไง”

พรึ่บ……

นัยน์ตาสีเลือดคู่นั้นกลับกลายเป็นสีดำทันทีที่นางพูดแบบนี้

สติของเย่จิ่งหานเหมือนกลับมาอีกครั้ง แต่ก็เหมือนยังไม่กลับมา ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนท่อนไม้

เจี่ยงเสวียเบือนหน้าออกไป ไม่อยากเห็นสีหน้าของทุกคน

พระชายาพูดแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน น่าอับอายยิ่งนัก

พวกผู้อาวุโสไอคอกแคก ปกปิดความอับอาย

แต่มีผู้อาวุโสกับชาวบ้านบางคนกลับโกรธมาก เหมือนดอกไม้งามไปเสียบอยู่ในขี้วัว