อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 772

นึกถึงหญิงสาวที่ไร้เดียงสา เวินเส้าหยีก็เสียใจจนจุก

“ดูอะไร ยังไม่รีบเดินไปอีก ถ้าไม่ใช่เผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเจ้า พวกเราเผ่าหยกจำเป็นต้องแบกรับความเจ็บปวดนี้ไหม? ข้าล่ะอยากแทงเจ้าให้ตายไปเลย”

เวินเส้าหยีถูกคนผลักแรงๆ จนเกือบล้มลงพื้น

กู้ชูหน่วนที่เดินอยู่ข้างหน้ายังคงเดินเหมือนร่างไร้วิญญาณ แค่ชายตามองนางยังไม่มองเขาเลย

จอมมารกวาดตามองเวินเส้าหยีที่จนตรอกและบาดเจ็บสาหัส ก็ถอนหายใจออกมา

“จะโทษก็โทษที่เจ้าเกิดผิดที่แล้วกัน ถ้าเจ้ามาเกิดที่เผ่าปีศาจ ก็ไม่ต้องโดนจับตัวแบบนี้หรอก”

เวินเส้าหยีแสยะยิ้มอย่างขมขื่น

เขาเลือกเกิดได้เหรอ?

เดินต่อไปอีกสักระยะ ข้างหน้าก็มีเสียงก่นด่าอย่างโกรธแค้น เงยหน้ามองไป ที่นั่นมีคนล้อมอยู่เต็มไปหมด

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน……”

“ฆ่ามันเพื่อแก้แค้นแทนทุกคน”

“นั่นสิ เมื่อคืนมันฆ่าพี่น้องของพวกเราไปเยอะขนาดนั้น ยังฆ่าผู้อาวุโสเก้าอีก แค้นนี้ต้องชำระ”

“พวกเราเผ่าหยกใจดีไม่เอาความเขาในเรื่องเมื่อก่อนก็ช่างเถอะ เขายังมาทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้อีก ช่างน่าโมโหยิ่งนัก”

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปใกล้ ชาวบ้านก็แยกออกเป็นสองทาง แต่ละคนทั้งโมโหและเสียใจ

“หัวหน้าเผ่า เมื่อคืนคนของพวกเราตายเยอะมาก สาหัสมากจริงๆ……”

“หัวหน้าเผ่า จะหลอมมุกมังกรได้เมื่อไหร่ คำสาปเลือดจะถูกลบล้างไปเมื่อไหร่ พวกเรารับไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“นั่นสิ เมื่อคืน……เมื่อคืนแม่กับภรรยาของข้าตายไปแล้ว คนหนึ่งถูกฆ่า อีกคน……เจ็บจนตายทั้งเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะข้ายังมีลูกสาวห้าขวบที่ต้องดูแล ข้าก็ไม่อยู่แล้ว”

พวกเขาไม่เคยเร่งให้กู้ชูหน่วนหลอมมุกมังกร ลบล้างคำสาปเลือดมาก่อน

นี่เป็นครั้งแรก

พวกเขารับไม่ไหวแล้วจริงๆ

กู้ชูหน่วนดวงตาเหม่อลอย มองดูเย่จิ่งหานที่ถูกล้อมตัวไว้ สายตาไร้ซึ่งแสงสว่าง มีเพียงความมืดมนและเศร้าโศก

พอเห็นสายตาของนาง เย่จิ่งหานก็ใจสั่น เดินเข้าไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกเขาทำอะไรเจ้าหรือเปล่า?”

เย่จิ่งหานอยากเข้าไปกอดนาง ไม่รู้ว่านึกถึงพี่น้องของพวกเขาหรือเปล่า มือที่ยื่นออกไปก็ชะงักค้างกลางอากาศ

ผู้อาวุโสรองไม่รู้ว่าปรากฏตัวขึ้นเมื่อไหร่ ขวางหน้าเย่จิ่งหานไว้ และด่าเขาฉอดๆ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ? เจ้าดูสิ่งที่เจ้าทำไว้เมื่อคืนสิ เจ้าไม่เพียงแต่ฆ่าชาวบ้านในเผ่าหยก ยังฆ่าผู้อาวุโสเก้าอีก พวกเขาโตมาด้วยกันกับหัวหน้าเผ่าเลยนะ”

เย่จิ่งหานส่ายหน้า สายตาที่เฉียบคมมองไปยังจอมมารกับเวินเส้าหยี

“ไม่……ไม่ใช่แค่เรื่องที่ฆ่าข้าพวกผู้อาวุโสเก้าแน่นอน จะต้องมีเรื่องอื่นเกิดขึ้นอีกแน่ ซือโม่เฟย อาหน่วนเป็นอะไรไปกันแน่?”

“อาหน่วนอะไรกัน เรียกซะสนิทเลย อย่าลืมสิ เจ้ากับนางมีความแค้นต่อกันนะ” จอมมารหัวเราะ

ผู้อาวุโสรองพูด “หัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสใหญ่ หลายสิบปีก่อน พวกเราเผ่าหยกถูกเขาทำร้าย หลายสิบปีหลัง ชาวบ้านเผ่าหยกก็ต้องมาตายในมือเขาอีก ข้าขอให้ฆ่าเย่จิ่งหานซะ”

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน”

ผู้อาวุโสใหญ่มองดูกู้ชูหน่วน เหมือนกำลังรอกู้ชูหน่วนพูด

ทุกคนคุกเข่าลงต่อหน้ากู้ชูหน่วน และขอร้องนาง