อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 849

เสี่ยวลู่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ตามที่กล่าวกันว่าค่ายกลใหญ่ที่เวินเส้าหยีได้จัดวางขึ้นนั้น โดยส่วนใหญ่ได้ถูกน่าหลันหลิงลั่วทำลายหมดแล้ว รวมทั้งกองกำลังหลักของเวินเส้าหยี โดยพื้นฐานแล้วก็ตายอย่างน่าอนาถด้วยน้ำมือของหุบเขาตันหุยเช่นกัน”

“นายหญิง ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้พวกเราจะประเมินหุบเขาตันหุยต่ำไป และประเมินน่าหลันหลิงลั่วต่ำเกินไปเจ้าค่ะ”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ตลอดทางที่เดินมา ท่าทางการกระทำของลูกศิษย์หุบเขาตันหุย ไม่เหมือนการปฏิบัติตัวของสำนักสำนักหนึ่ง แต่กลับเหมือนทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เป็นทหารเก่าแก่ที่ชำนาญการศึกในสนามรบ

น่าหลันหลิงลั่วยังมีตัวตนอะไรอีกกันแน่?

“ฉึบ......”

ระหว่างที่ไตร่ตรอง ก็มีลูกศิษย์อีกไม่กี่คนถูกสังหารไปอีก

ในช่วงเวลาสั้นๆมีลูกศิษย์เสียชีวิตไปแล้วห้าถึงหกคน

น่าหลันหลิงลั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ลูกน้องเอามาให้ กล่าวด้วยความเกียจคร้านว่า “ลูกศิษย์มากมายขนาดนี้ น่าจะอยู่ได้จนถึงรุ่งเช้า เจ้ายังมีเวลาให้ค่อยๆคิดอีกหนึ่งคืน ไม่รีบร้อน”

“น่าหลันหลิงลั่ว ข้าจะสู้ตายกับเจ้า”

“ผู้คุมหยู เจ้าฝ่าออกไปตอนนี้ก็มีแต่จะทำร้ายหัวหน้าเผ่าน้อยเท่านั้น ไม่มีประโยชน์โดยสิ้นเชิง”

“แต่ลูกศิษย์ของพวกเราตายอย่างน่าสังเวชไปมากมายเช่นนี้ ข้าช่าง......”

“เขาแค่ต้องการจะบังคับให้พวกเราออกไป แค่ต้องการบีบคั้นหัวหน้าเผ่าน้อยให้ออกไป หากว่าพวกเราออกไป ก็เข้าแผนการของพวกเขาพอดี”

“เช่นนั้นควรจะทำเช่นไร หรือจะให้มองดูพวกเขาตายไปเช่นนี้โดยไม่ทำอะไรเลยงั้นหรือ?”

ในตำหนักเทียนตู

เวินเส้าหยีหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เวลาสิบวันสั้นๆ เขาเห็นการเกิดการตายและการจากลามากมายมากมายเกินไปแล้ว

สงครามครั้งนี้ ถูกกำหนดให้เป็นความพ่ายแพ้

ฝืนยืดเยื้อต่อไป นอกจากจะมีคนตายมากยิ่งขึ้น ก็ไม่มีทางอื่นโดยสิ้นเชิง

“ปู่ซ่ง ซ่งอวี่ พ่อของข้าขอฝากให้พวกท่านดูแลแล้ว”

“หัวหน้าเผ่าน้อย ท่านจะทำอะไร? ในตำหนักเทียนตูมีหัวหน้าเผ่าเป็นผู้วางค่ายกลด้วยตัวเอง นอกจากยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับเจ็ดแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางจะบุกเข้ามาได้ พวกเราไม่ต้องกลัวขอรับ”

“ใช่ พวกเขาบุกเข้ามาไม่ได้ แต่ด้านนอกยังมีเหล่าพี่น้องอีกมากมาย ด้านใน.....เสบียงอาหารและน้ำก็ใกล้จะหมดแล้ว”

ฝ่าวงล้อมออกไปไม่ได้

ติดอยู่ด้านใน ช้าเร็วก็ต้องตายเช่นกัน