อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 859

เวินเส้าหยีทรุดนั่งลงบนเก้าอี้หินอย่างไร้เรี่ยวแรง ว่างเปล่าไปทั้งจิตใจ

จู่ๆ เขาก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไร้กำลัง

เสียงหัวเราะแห่งความปวดใจ ทำให้ผู้คนเป็นทุกข์ใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ทุกคนมองไปที่เวินเส้าหยีด้วยความเป็นห่วง

“หัวหน้าเผ่าน้อย......”

เวลาสิบกว่าวันสั้นๆ หัวหน้าเผ่าน้อยได้เผชิญกับเรื่องร้ายๆอันแสนเจ็บปวดที่ทั้งชีวิตของคนอื่นก็เผชิญได้ไม่หมด

หากว่าเป็นคนอื่น กลัวเพียงแค่จะรับไม่ได้และฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

ดวงตาของเวินเส้าหยีว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่บ้าง ทุกคนไม่กล้าพูดอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจเขา

ความแค้นที่ลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นตายไป พวกเขาก็เพิ่มความเกลียดแค้นอีกเท่าหนึ่งไปบนตัวของเผ่าหยกและหุบเขาตันหุย

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที

ประตูห้องลับที่ปิดสนิทก็เปิดออกในที่สุด

เวินเส้าหยียืนขึ้นทันที มองไปที่สีหน้าอันซีดเผือดของผู้อาวุโสไม่กี่ท่านด้วยความพะว้าพะวัง

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“พวกเราสูญเสียพลังไปมากกว่าครึ่ง ในที่สุดก็ช่วยหัวหน้าเผ่ารักษาความเสถียรของพลังปราณและเลือดลมที่ไหลย้อนได้ชั่วคราวแล้ว อาการจิตมารครอบงำของเขาได้รับการบรรเทาลง แต่พิษปิงหั่วจุ้ยยังไม่สามารถถอนได้ ทำได้เพียงบรรเทาความเจ็บปวดลงเท่านั้น หัวหน้าเผ่า.....ยังคงเหลือเวลาไม่มากเช่นเคย”

“นอกจากจะได้ยาถอนพิษพิษปิงหั่วจุ้ยมา แต่ของสำคัญขนาดนั้น เผ่าหยกจะมอบให้พวกเราได้อย่างไร”

ถ้าพวกเขามีจิตใจดีขนาดนั้น ก็คงไม่วางยาพิษสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนและหัวหน้าเผ่าแล้ว

ยิ่งจะไม่สังหารคนในเผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเขาอย่างไร้ความปรานีไปมากมายขนาดนี้

และไม่รู้ว่าเวินเส้าหยีได้ฟังพวกเขาพูดหรือไม่ เขาเดินเข้าไปในห้องศิลาช้าๆ

ในห้องศิลา เวินเฉิงเทียนนั่งขัดสมาธิ ดวงตาทั้งสองปิดสนิท สีหน้าซีดขาว ราวกับกำลังระงับความเจ็บปวดอย่างที่สุดไว้

เวินเส้าหยีมาถึงเบื้องหน้าของเขา คุกเข่าลง “เส้าหยีไร้ความสามารถ ไม่เพียงไม่สามารถปกป้องท่านได้ ยังจะไม่สามารถปกป้องเผ่าเทียนเฟิ่นได้อีก เส้าหยีผิดไปแล้ว ไม่ควรไม่เชื่อฟังคำพูดของท่านและผู้อาวุโส ช่วยเหลือกู้ชูหน่วนครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำร้ายคนในเผ่าหยกไปมากมายขนาดนี้”

ในตอนแรกเขาไม่รู้ตัวตนของกู้ชูหน่วน ช่วยกู้ชูหน่วน ในเผ่าก็ไม่ได้พูดอะไร

ต่อมากู้ชูหน่วนและพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกัน

บรรพบุรุษโหดร้าย ลงคำสาปโลหิตบนตัวเผ่าหยก

เผ่าหยกแก้แค้นก็เป็นเรื่องช้าหรือเร็วเท่านั้น

ความโกรธแค้นระหว่างทั้งสองเผ่าจะพูดให้จบได้ในเวลาอันสั้นได้อย่างไร จะถูกหรือผิดจะพูดให้กระจ่างได้อย่างไรกันอีก

พวกเขาเผ่าเทียนเฟิ่นก็มีสิ่งที่เผ่าเทียนเฟิ่นทำไม่ถูก ไม่ว่าอย่างไรคนของเผ่าหยกก็ตายด้วยน้ำมือของเผ่าเทียนเฟิ่นไปไม่น้อย เวินเฉิงเทียนหยิบป้ายประกาศิตโบราณอันหนึ่งออกมาจากหน้าอก เห็นป้ายประกาศิตอันนี้ เหล่าผู้อาวุโสที่เฝ้าอยู่ข้างๆล้วนพากันคุกเข่าลง

“ป้ายประกาศิตอันนี้ นับตั้งแต่นี้ไป ก็.....ขอจะมอบให้เจ้าแล้ว”

ป้ายประกาศิตหัวหน้าเผ่าเป็นตัวแทนหัวหน้าเผ่า

เขามอบให้เวินเส้าหยี ก็เท่ากับมอบตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้เวินเส้าหยีแล้ว

เวินเส้าหยีเงยหน้าขึ้นอย่างงงงัน ปากอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้

ผู้อาวุโสที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามความสงสัยในใจแทนเวินเส้าหยี

“หัวหน้าเผ่า ซือคงไอ้คนทรยศนั่นบอกว่า หัวหน้าเผ่าน้อยไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของท่าน ที่ท่านจิตมารครอบงำ ก็เป็นเพราะสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนลอบวางยาพิษ......”