อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 860

“เหลวไหล ซ่งหยวนเป็นคนยังไง เขาจะวางยาพิษข้าได้ยังไง?” เพราะความตื่นตัวของเวินเฉิงเทียน ร่างกายคุมไม่ได้ไอขึ้นมาอย่างหนัก

“ท่านพ่อ.....”

“หัวหน้าเผ่า.....”

“ยังมีอีก เวินเส้าหยีเป็นลูกชายของข้า ลูกชายคนเดียวที่ข้าเวินเฉิงเทียนยอมรับ เลือดที่ไหลอยู่บนตัวของเขาเหมือนกับข้า หลังจากนี้ห้ามผู้ใดสงสัยตัวตนของเขาอีก”

“ขอรับ.....”

ผู้อาวุโสทั้งหลายถอนใจยาวๆอย่างโล่งอก

พวกเขาก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่หัวหน้าเผ่าน้อยจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของหัวหน้าเผ่า ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องที่ไม่ดีต่อหัวหน้าเผ่า

ซือคงไอ้คนทรยศ คำโกหกอะไรก็พูดออกมาได้ทุกอย่างจริงๆ

เวินเส้าหยีทั้งดีใจทั้งเป็นกังวล

เขาไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของหัวหน้าเผ่าพูดเพื่อปลอบใจเขา

หรือว่า....เขาเป็นลูกชายแท้ๆของหัวหน้าเผ่าจริงๆกันแน่

หากเป็นลูกแท้ๆ ทำไมตั้งแต่เด็กท่านพ่อจึงไม่เคยมองเขาตรงๆ กลับยังรังเกียจเขาเป็นที่สุดอีก

เวินเฉิงเทียนกล่าว “พวกเจ้าถอยไปก่อน ข้ามีเรื่องจะพูดกับเส้าหยีเพียงลำพัง”

“ขอรับ”

“ครืน......”

ประตูใหญ่ห้องลับปิดลงอีกครั้ง

ในห้องลับเหลือเพียงเวินเส้าหยีและเวินเฉิงเทียน

เวินเฉิงเทียนเอื้อมมือออกมา ลูบผมสีดำดั่งหมึกนุ่มสลวยของเวินเส้าหยีด้วยความรักความห่วงใย ตาของเขามีความอ่อนโยนแบบไม่เคยมีมาก่อน

“เมื่อครู่ขณะที่ผู้อาวุโสไม่กี่คนท่านรักษาให้ข้า ได้บอกเรื่องราวในเผ่าให้ข้ารู้หมดแล้ว”

“เด็กโง่ เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าอย่างแน่นอน จุดนี้เจ้าอย่าได้เคลือบแคลงใจอีก และไม่ใช่เพราะข้าปลอบใจเจ้า”

เวินเส้าหยีเผลอยิ้ม เขาอยากซบในอ้อมแขนของเวินเฉิงเทียน แต่เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขาทำตัวห่างเหินจากเขา เวินเส้าหยีจึงไม่กล้า

กลัวว่าความอ่อนโยนที่หายากที่อยู่เบื้องหน้านี้จะหายสาบสูญไป

“เจ็บหรือไม่?”

สายตาของเวินเฉิงเทียนจับจ้องอยู่นิ่งๆที่หลังของเขา

เสื้อผ้าบนหลังของเขาถูกนาบจนเสียหาย เผยให้เห็นผิวที่ถูกนาบจนบาดเจ็บเป็นผืนใหญ่ๆ

ผิวหนังเหล่านั้นทั้งแดง และพุพอง ดูแล้วน่าตกใจ แทบจะไม่มีจุดใดที่สมบูรณ์

เวินเส้าหยีส่ายหัว “ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิด”

เพียงแค่เขาสบายดี เขาจะบาดเจ็บหนักเพียงใดก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด

ยิ่งกว่านั้นทุกสิ่งที่กู้ชูหน่วนทำ ทำให้จิตใจของเขาเหมือนดั่งถูกมีดกรีด บาดแผลเล็กน้อยนี่จะนับอะไรได้

“เด็กโง่ เจ้ามีอะไรอยากจะถามข้าใช่หรือไม่?”

“แค่รู้ว่าเป็นลูกชายแท้ๆของท่านก็พอแล้ว ตั้งแต่เด็กเส้าหยีทำอะไรก็ทำได้ไม่ดี ท่านพ่อไม่ชอบก็สมควรแล้ว”

“ไม่.....ไม่ใช่ว่าเจ้าทำได้ไม่ดี สาเหตุเป็นเพราะตัวพ่อเอง เจ้าเป็นเด็กดี เป็นความภาคภูมิใจในใจของพ่อเสมอมา”

ดวงตาของเวินเฉิงเทียนกะพริบ ราวกับคิดถึงทุกอย่างอดีต

เขาถอนหายใจยาวๆ

“ข้ามีความสัมพันธ์กับแม่ของเจ้าก่อนที่จะแต่งงานกัน ดังนั้นขณะที่แต่งงานกัน นางจึงตั้งครรภ์ได้เดือนหนึ่งแล้ว ครั้งนั้นเป็นอุบัติเหตุ แต่ข้ากลับรู้สึกขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนั้น หากไม่ใช่อุบัติเหตุครั้งนั้น เกรงว่าข้าก็ยังคงคิดแม่ของเจ้าชอบพอกับผู้อาวุโสซ่งมาตลอด”

เวินเส้าหยีถามด้วยความประหม่า “เช่นนั้นทำไมพวกเขาถึงบอกว่า ท่านทะเลาะกับท่านยกใหญ่อยู่ครั้งหนึ่ง ทั้งยังบอกว่าข้าไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่านอีก”

“ข้าเคยทะเลาะกับแม่ของเจ้า แต่ไม่ใช่เพราะเจ้า มีคนวางหลุมพรางกับพ่อของเจ้า พ่อของเจ้า...ทำผิดต่อแม่ของเจ้า”

เวินเส้าหยีขมวดคิ้ว

เวินเฉิงเทียนมีร่องรอยของความเจ็บปวดวาดผ่าน ลังเลอยู่นานก่อนจะกล่าวว่า “นี่เป็นมลทินที่หนักหน่วงที่สุดในชีวิตของพ่อ ทีแรกข้าอยากจะเก็บไว้จนไปอยู่ที่โลงศพ แต่ตอนนี้.....หากข้าไม่พูด เกรงว่าเจ้าคงจะคิดเพ้อเจ้อไปชั่วชีวิต”

“ข้าถูกคนวางหลุมพราง ความสัมพันธ์กับคนอื่น แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าด้วย.....”

มือของเวินเส้าหยีสั่นเทาทันที