อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 861

“อย่าโทษตัวเองเลย นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า แต่เพราะกฎของเผ่าเทียนเฟิ่นโหดเหี้ยมเกินคน ข้าเคยอยากยกเลิกกฎนี้ แต่สุดยอดผู้อาวุโสกับพวกผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นมีเยอะเกินไป เกินครึ่งที่ไม่เห็นด้วย จึง…ยกเลิกกฎข้อนี้ไม่ได้”

“ดังนั้น ข้าตั้งใจสร้างความเข้าใจผิด อยากให้พวกเขาถอนหัวหน้าเผ่าน้อยของเจ้าเอง เพื่อที่ต่อไปเจ้าสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่า ไม่ต้องเจอเหตุการณ์เหมือนข้า”

“หลังจากแม่เจ้าตาย ข้าก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับเจ้าเลย หนึ่ง เพราะเจ้ามีหน้าตาเหมือนแม่เจ้ามากเกินไป พอเห็นเจ้าทีไร ข้าก็นึกถึงแม่เจ้าตลอด”

“สอง เพราะข้าไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับเจ้ายังไง เพราะข้าไร้ความสามารถ ข้าทำให้เจ้าเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็ก”

เวินเส้าหยีอดไม่ได้อีกต่อไป ซบลงอกเวินเฉิงเทียนแล้วร้องไห้โฮออกมา

เขาไม่พยายามเข้าใจความยากลำบากของพ่อเอง

ถ้าเขาเดาใจของพ่อออกตั้งแต่แรก ก็คงไม่พยายามฝึกฝนอย่างหนักเพื่อทำให้พ่อชอบ สุดท้าย…พ่อแม่ต้องมาลำบากด้วย

เขาผิดเอง

“คอกแคะ…”

เวินเฉิงเทียนไอหนักกว่าเดิม ไอออกมาเป็นเลือดสีดำ ร่างกายโซเซ

เวินเส้าหยีรีบปาดน้ำตา เลือดสีดำบนพื้นจี้ใจเขามาก

“ข้าไปขอยาถอนพิษกับกู้ชูหน่วน”

“อย่าไป…ไม่มีประโยชน์หรอก เผ่าหยกกับเผ่าเทียนเฟิ่นแค้นกันมานาน พวกเขาอยากกำจัดฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เผ่าเทียนเฟิ่นทั้งหมด ไม่มีทางให้ยาถอนพิษกับข้าหรอก”

“ถึงต้องคุกเข่าขอ ข้าก็จะไปขอยาถอนพิษมาให้ได้”

“ถ้าเจ้าไปขอร้อง ข้าขอยอมตายเสียดีกว่า”

“ท่านพ่อ…”

“เส้าหยี เจ้าฟังไว้นะ เผ่าเทียนเฟิ่นยังมีอีกส่วนอยู่ที่แคว้นน้ำแข็ง ที่นั่นใหญ่เท่ากับที่นี่ของเรา เจ้าเอาป้ายคำสั่งของหัวหน้าเผ่าไป เดินทางไปแคว้นน้ำแข็งตามแผนที่นี้ พวกเขาจะคิดว่าเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่า ถึงเวลาเผ่าเทียนเฟิ่นก็จะสามารถเริ่มต้น…คอกแคะ…”

“ท่านพ่อ ท่านอย่าพูดอีกเลย…ท่านให้พวกผู้อาวุโสเข้ามาดูท่านเถอะนะ…”

“ข้าจำเป็นต้องพูด ไม่งั้นจะไม่ทันการณ์”

เวินเฉิงเทียนขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด

อุณหภูมิบนร่างกายของเขาเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ความร้อนแผดเผ่าเขาจนแทบจะตายทั้งเป็นได้

“นี่เป็นความลับใหญ่ของเผ่าเทียนเฟิ่น นอกจากหัวหน้าเผ่าแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเผ่าเทียนเฟิ่นยังมีอีกที่อยู่ที่แคว้นน้ำแข็ง เจ้าอยากเป็นคนปกติทั่วไป เจ้าก็ไม่ต้องไปหา แต่หากเจ้าอยากก่อตั้งเผ่าเทียนเฟิ่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ต้องไปเผ่าน้ำแข็งให้ได้”

“พ่อหวังอยากให้เจ้าเป็นคนทั่วไป แต่พ่อรู้จักนิสัยเจ้าดี ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจ้าจะเป็นหนุ่มที่รักอิสระ แต่หลายวันมานี้เจ้าเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงมากมาย เจ้าจะยอมให้พวกลูกศิษย์ที่เสียสละเพื่อเจ้าตายไปเปล่าๆได้ยังไง”

เวินเส้าหยีไม่พูด

เขาอยากทวงความยุติธรรมคืนให้คนที่ตายไปจริงๆ

นี่เป็นสิ่งที่เขาติดค้างพวกเขา

เวินเส้าหยีมองกระดูกสะบักตัวเองอย่างปวดใจ

ถ้า…

ถ้าเขาไม่เสียวิทยายุทธ์ไป

ก็คงดีน่ะสิ

“พ่อติดค้างเจ้ามากเกินไป ดังนั้นก่อนตาย พ่ออยากทำอะไรเพื่อเจ้า”

เวินเฉิงเทียนลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก พิงอยู่กำแพงหินแล้วหายใจหอบ

“ข้ามีวิธีต่อกระดูกสะบักให้ของเจ้า”

“กระดูกสะบักต่อได้เหรอขอรับ?”

ถ้าผู้ที่เรียนวิทยายุทธ์ถูกตัดกระดูกสะบักออก ก็จะต่อสู้อีกไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?

จะต่ออีกได้ยังไง?

เวินเส้าหยีมีหวังอีกครั้ง

ถ้ากระดูกสะบักเขาต่อได้อีกครั้ง

เขาจะเริ่มเรียนวิทยายุทธ์ใหม่ เพื่อปกป้องคนที่เขาอยากปกป้อง…

“ใช่ เจ้า…ไปเรียกพวกผู้อาวุโสเข้ามาให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”

“ขอรับ…”

ไม่นาน เรียนสุดยอดผู้อาวุโสและพวกผู้อาวุโสที่เหลืออยู่ของเผ่าเทียนเฟิ่นเข้ามา ทุกคนคุกเข่าลง รอฟังคำสั่งจากเวินเฉิงเทียน

เวินเฉิงเทียนยกมือขวาของเวินเส้าหยีขึ้น แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะยกตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้ลูกชายของข้าเวินเส้าหยี พวกเจ้าจะต้องรับใช้ตามคำสั่งของเขา จงรักภักดีเขาไปตลอดชีวิต อย่าคิดทรยศเด็ดขาด”