แอบรัก นิยาย บท 106

ได้ยินซูเฉินพูดแบบนี้ หลี่ฟานหรานก็รู้ทันทีว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว เธอก็เลยยกมือขึ้นมาโบกและพูดว่า " ไม่มีอะไรแล้วงั้นนายก็กลับไปได้"

"อืม" ซูเฉินได้ยินหลี่ฟานหรานพูดแบบนี้ เขาเลยพูดว่า " ครับ อาจารย์"

ที่จริงซูเฉินอยากจะคุยกับหลี่ฟานหรานต่ออีกหน่อย แต่การที่เขามาหาหลี่ฟานหรานในห้องทำงานตอนนี้ จ้าวซีรู้ และซูเฉินก็รู้ว่าเป็นเพราะหลี่ฟานหรานเป็นห่วงเขาเท่านั้นเอง ตอนนั้นเขาก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก หันหลังเดินออกไป

กลับมาถึงห้องเรียน จ้าวซีก็ถามว่า " อาจารย์เรียกนายไปทำไม?"

"ถามฉันว่าหายดีแล้วยัง บอกให้ฉันทำการบ้านให้ครบ ก็แค่นี้" ซูเฉินพูด

"อ้อ" จ้าวซีแบะปาก แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก

จนกระทั่งตอนเย็นใกล้จะเลิกเรียนแล้ว หลิวอี้อี้ก็ส่งข้อความหาซูเฉิน บอกว่าเธอนั่งรออยู่ที่ร้านกาแฟหน้าประตูมหาวิทยาลัย บอกให้ซูเฉินไปหาเธอหลังจากเลิกเรียนแล้ว

เพราะคาบสุดท้ายเป็นวิชาของอาจารย์มีอายุท่านหนึ่ง ซูเฉินนั่งฟังแบบสลึมสลือ บวกกับเขาไม่ได้เจอหลิวอี้อี้มานานมากแล้ว เขาก็เลยหาข้ออ้างและรีบออกมาหาหลิวอี้อี้

มาถึงนอกร้านกาแฟ ซูเฉินมองผ่านหน้าต่างเข้าไป ก็เห็นหลิวอี้อี้

ในตอนนี้ หลิวอี้อี้สวมชุดกระโปรงสีขาว ผมสีดำปล่อยสยายลงมา รูปร่างเล็กบาง หน้าอกนูน มองจากมุมที่ซูเฉินยืนอยู่ เป็นภาพที่สวยงามจนทำให้ผู้ชายใจสั่น!

เห็นด้านข้างของหลิวอี้อี้ ซูเฉินชะงักเล็กน้อย ในใจคิดถึงภาพมุมด้านข้างของหลี่ฟานหรานตอนอยู่ในห้องเรียน

ถ้าเอาภาพสองภาพนี้มาเปรียบเทียบกันล่ะก็ ซูเฉินเองก็ไม่รู้ว่าจะให้ใครชนะดี เพียงแค่ตอนนี้จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า ความคิดถึงที่เขามีต่อหลิวอี้อี้ เหมือนจะน้อยลงไปเยอะมาก

ซูเฉินกระแอมเบาๆ และรีบปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ และเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

"อี้อี้" ซูเฉินเรียก

หลังจากผ่านการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาสั้นๆ ซูเฉินสามารถเรียกชื่อหลิวอี้อี้ได้แล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอดไม่ไหวยังเรียกพี่สะใภ้อยู่

"นายมาแล้วหรอ" หลิวอี้อี้ยิ้ม และถามซูเฉินว่า " นายอยากดื่มอะไร?"

"กาแฟแล้วกันครับ" ซูเฉินนั่งลง ยกมือขึ้นเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์ หลังจากนั้น เขาก็ค่อยๆพูดว่า " อี้อี้ ยังชอบผมอยู่มั้ย?"

"หา?" หลิวอี้อี้คิดไม่ถึงว่าซูเฉินจะถามแบบนี้ หลังจากที่เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เธอก็พยักหน้าและพูดว่า "ชอบสิ"

"แต่ผมรู้สึกว่า ช่วงที่ผ่านมาพวกเราค่อยๆห่างกันไปเรื่อยๆ" ซูเฉินพูดเบาๆ

หลิวอี้อี้เองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เธอเลยพูดว่า " อาจจะเป็นเพราะว่าได้เจอกันน้อย แต่ก่อน......ทุกเสาร์อาทิตย์ ก็จะมารับนาย แต่ตอนนี้ เนื่องจากพักอยู่บ้านของหยางถิง บวกกับมีอี้หรานอยู่ด้วย ก็เลยยุ่งหลายเรื่อง........."

พูดจบ หลิวอี้อี้ก็ถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า "แต่ตอนนี้ฉันกำลังดูบ้านใหม่อยู่ จะอยู่บ้านหยางถิงนานๆ ฉันก็เกรงใจ"

"เอ่อ....." เมื่อซูเฉินได้ยินว่าหลิวอี้อี้จะย้ายไปอยู่เอง เขาก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเลยพูดว่า " พี่สะใภ้ หลังจากที่ผมกลับไปที่หมู่บ้านครั้งก่อน มีเรื่องหลายเรื่องเกิดขึ้น............"

"เรื่องอะไร?" หลิวอี้อี้ขมวดคิ้วและถามว่า "ซูเอ้อหูทำให้นายลำบากรึเปล่า?"

"เดิมทีเขาจะทำให้ผมลำบาก แต่ซูเอ้อหูตายไปแล้ว............." ซูเฉินพูดจบ ก็ถอนหายใจ ไม่ว่าซูเอ้อหูจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่เขาก็ตายไปแล้ว รวมถึงซูเจิ้ง และซูต้าจ้วงด้วย........

เด็กหนุ่มของตระกูลซู ตอนนี้เหลือซูเฉินคนเดียวแล้ว

ที่หลิวอี้อี้มาครั้งนี้ เดิมทีเธอรู้สึกว่านานแล้วที่เธอไม่ได้มาหาซูเฉิน ตอนนี้ไปส่งหลิวอี้หรานกลับบ้านเกิดแล้ว ก็เลยมีเวลาอยู่กับซูเฉินนานหน่อย ถือว่าเป็นการชดเชยความรู้สึกในช่วงที่ผ่านมา

หลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงร้านอาหารตะวันตกแล้ว ซูเฉินไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เขาก็สั่งเซ็ทอาหารคู่รัก

หลิวอี้อี้เห็นดังนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากอาหารมาเสิร์ฟแล้ว ซูเฉินก็ถามว่า " ดื่มไวน์หน่อยมั้ย?"

"ดื่มได้นิดหน่อย" หลิวอี้อี้ไม่ปฏิเสธ

หลังจากได้คำตอบแล้ว ซูเฉินก็สั่งไวน์แดงมาหนึ่งขวด ทั้งสองคนถือแก้วไวน์และเริ่มดื่ม

เดิมทีก่อนที่ซูเฉินจะจีบหลิวอี้อี้ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคลุมเครือ แต่มาตอนนี้จู่ๆก็รู้สึกว่าไม่รู้จะพูดอะไรดี ทำให้สถานการณ์ดูเคอะเขิน

หลิวอี้อี้เองก็เหมือนกัน เดิมทีเธอเห็นซูเฉินเป็นน้องชาย โดดยเฉพาะเวลาที่ซูเฉินหลงไหลในตัวเธอมากๆ ทำให้หลิวอี้อี้รู้สึกเพลิดเพลิน

แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนแน่นอนแล้ว ทำให้ทั้งสองคนไม่คุ้นชินกับความสัมพันธ์นี้

"ซูเฉิน คืนนี้จะกลับไปที่มหาวิทยาลัยอีกมั้ย?" หลังจากที่จิบไวน์ไป จู่ๆหลิวอี้อี้ก็ถามด้วยใบหน้าสีแดง

"หา?" ซูเฉินชะงักไป แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าท่าทางเขิลอายของหลิวอี้อี้ เธออยากจะให้เธอพูดออกมาก่อน แต่เขาก็ถามกลับว่า " คืนนี้พี่ไม่ต้องกลับบ้านก็ได้หรอ?"

"อืม....." หลิวอี้อี้หน้าแดง และพยักหน้า

"งั้นผมก็ไม่กลับเหมือนกัน อิอิ" ซูเฉินยิ้มเจ้าเล่ห์ จู่ๆก็รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่น่าเขินอายอีกแล้ว