แอบรัก นิยาย บท 105

ถึงแม้จ้าวซีอยากจะกลับ แต่เธอกลับรู้สึกว่าเธอตัดสินใจแทนคนอื่นมันไม่ค่อยดี

เธอก็เลยส่ายหน้าเบาๆและพูดว่า "ฉันไม่อยากอยู่ที่ภูเขาต้ากู แต่ถ้าเกิดจะเช่าเต๊นนอนพวกเราก็ต่างคนต่างแยกกันนอน แบบนี้ดีกว่า ต่างคนต่างตัดสินใจกันเองดีกว่า เพราะยังไงพรุ่งนี้เช้าก็ต้องกลับมหาวิทยาลัย คนที่ไม่นอนก็แค่กลับก่อนเท่านั้นเอง แตกต่างกันที่กลับก่อนกลับหลัง

พูดจบ จ้าวซีก็มองพวกเขา

ความหมายชัดเจนมาก ใครอยากนอนที่นี่ก็ไปคุยกับแฟนตัวเอง แต่จ้าวซีและซูเฉินจะกลับวันนี้

ผู้หญิงคนอื่นๆที่จริงก็มีความคิดของตัวเอง ถ้าเพียงแค่เช้าเต๊นนอนก็ยังพอได้ แต่ถ้าจะต้องใช้ผ้าห่มที่เช่ามาด้วยล่ะก็ พวกเธอรับไม่ได้ สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้ตกลงอะไรกัน แต่ตัดสินใจจะกลับวันนี้เลย

พวกผู้ชายกลับรู้สึกผิดหวัง ตัดสินใจกันว่าครั้งหน้าถ้ามาอีก จะเอาผ้าห่มมาเอง

ระหว่างทางกลับมหาวิทยาลัย จ้าวซีค่อนข้างเหนื่อย เธอนั่งหลับข้างๆซูเฉิน หัวของเธอพิงไหล่ของซูเฉิน หลับตาสนิท หายใจสม่ำเสมอ ดูแล้วคงหลับสบายมาก

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของซูเฉินก็ดังขึ้น

เนื่องจากเป็นระบบสั่นไม่ได้เปิดเสียง จ้าวซีก็เลยไม่รู้สึกตัว ซูเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของหลิวอี้อี้

หลังจากเขากดรับสายแล้ว เขาก็ได้ยินหลิวอี้อี้พูดว่า " ซูเฉิน ยุ่งอยู่มั้ย?"

"ไม่ครับ กำลังนั่งรถกลับมหาวิทยาลัย" ซูเฉินพูดเบาๆ

"อ้อ ก่อนหน้านี้พี่มัวแต่ยุ่งเรื่องหางานใหม่อยู่ ส่วนหลิวอี้หรานเพิ่งกลับมายังไม่ชินกับอากาศทำให้ไม่สบาย พี่ก็เลยต้องยุ่งเรื่องดูแลเธอด้วย ทำให้ไม่ได้มาดูแลนายเลย เงิน....เดี๋ยวพี่เอาไปให้นายพรุ่งนี้แล้วกันนะ?" หลิวอี้อี้พูด

"เงิน?"

ซูเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ ว่าเขายังไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านให้หลิวอี้อี้รู้ แต่ถ้าพูดผ่านโทรศัพท์ตอนนี้ก็พูดได้ไม่ชัดเจน เขาก็เลยพูดว่า " พี่สะใภ้ เรื่องเงินพี่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว แบบนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาหาผมแล้วกัน ไม่ต้องเอาเงินมา เจอกันแล้วเดี๋ยวผใจะอธิบายให้พี่ฟัง"

"ได้" หลังจากหลิวอี้อี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตอบตกลง

หลังจากวางสายโทรศัพท์ จ้าวซีก็ลืมตาขึ้น เธอขยี้ตาและพูดว่า "ซูเฉิน ใครโทรมาหรอ?"

"พี่สะใภ้ หลับต่อเถอะ เด็กน้อย" ซูเฉินลูบหัวจ้าวซี และพูดอ่อนโยนว่า " ยังอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงมหาวิทยาลัยหน่ะ!"

"ฉันไม่ง่วงแล้ว ตื่นแล้ว" จ้าวซีคิดว่าซูเฉินอยากจะให้เธอนอนเอาแรงต่อก่อน กลางคืนจะได้เต็มที่ เมื่อเธอคิดไปทางด้านนั้นแล้ว เธอก็ไม่ง่วงทันที

แต่ซูเฉินไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ถึงแม้ตอนอยู่ที่เนินเขาจะมีความต้องการมาก แต่ตอนนี้เขาคิดว่าพรุ่งนี้หลิวอี้อี้จะมาหาเขา...........

หลังจากที่ซูเฉินและหลิวอี้อี้สร้างความสัมพันธ์กันแล้ว ความใกล้ชิดก็ไม่เท่าเมื่อก่อน พูดในอีกด้านหนึ่งคือ เมื่อหลิวอี้อี้ยิ่งอยู่ห่างไกลจากซูเฉิน ด้านความรู้สึกก็เหมือนจะยิ่งไกลไปด้วย

แต่ความห่างไกลนี้มันเกิดจากปัจจัยภายนอก

อย่างแรกก็คือหลิวอี้อี้พักอยู่ที่บ้านของหยางถิง ไม่มีโอกาสได้พลอดรักกัน บวกกับตอนนี้มีหลิวอี้หรานมาอยู่ด้วย ซูเฉินยิ่งไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดหลิวอี้อี้

หลังจากคิดถึงตรงนี้แล้ว ซูเฉินก็รู้สึกเสียใจภายหลังที่ล่อลวงจ้าวซี

สำหรับจ้าวซี ในใจซูเฉินมีความรู้สึกเหมือนรับภาระอยู่ เพราะครั้งแรกของผู้หญิงมีค่ามาก ถ้าเขาเอาครั้งแรกของจ้าวซีไปแล้ว แต่ภายหลังดันไปคบกับหลิวอี้อี้ ด้วยนิสัยของจ้าวซีแล้ว เธอคงคับแค้นใจ..............?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูเฉินก็เงียบลง

เมื่อเห็นว่าจ้าวซีพูดแบบนี้ ซูเฉินก็รู้สึกโล่งใจ มือใหญ่ๆของเขาจับมือเล็กๆของจ้าวซีและพูดว่า ฎ ภรรยา ฉันรักเธอนะ"

"หึ่ย" จ้าวซีแบะปาก เธอเงียบไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งซูเฉินไม่ได้สนมจแล้ว เธอก็พูดเบาๆว่า "สามี ฉันก็รักนาย"

เสียงของจ้าวซีเบามาก ราวกับว่าแค่ขยับปากแต่ไม่ได้ส่งเสียงออกมา ซูเฉินในตอนนี้ ไม่ได้ยินที่เธอพูดเลยซักคำ

สมมติว่าเหตุการณืนี้ถูกถ่ายวิดีโอไว้ล่ะก็ และซูเฉินได้มีโอกาสเห็นมัน ซูเฉินต้องรู้สึกถึงความอบอุ่น หลังจากนั้นเขาก็กอดจ้าวซีด้วยความตื่นเต้น พร้อมตะโกนว่า ฉันรักเธอ!

ระยะทางครึ่งชั่วโมง จะบอกว่ายาวก็ยาว จะบอกว่าสั้นก็สั้น ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงมหาวิทยาลัย

ถึงแม้จะไม่ไปโรงแรมแล้ว แต่ฟ้ายังไม่มืด หลังจากซูเฉินรอให้จ้าวซีเอาของไปเก็บที่หอแล้ว เขาก็พาเธอไปดูหนัง และไปกินอาหารตะวันตก!

แน่นอนว่า ระหว่างนั้นก็ขาดไม่ได้ที่เขาจะพูดแหย่แกล้งเล่นกับจ้าวซี หลังจากซูเฉินทำให้จ้าวซีมีความสุขแล้ว เขาก็ไปส่งจ้าวซีที่หอ

เช้าวันต่อมา หลิวอี้อี้ไม่ได้มาหา แต่หลี่ฟานหรานมาหาซูเฉิน มาถามว่าร่างกายของเขาหายดีแล้วยัง?

เพราะซูเฉินลาเรียนมาหลายวัน หลี่ฟานหรานก็เลยเป็นห่วงซูเฉิน หลี่ฟานหรานเองก็เคยบอกกับหวังฟานให้ช่วยดูแลซูเฉิน เพราะเป็นเพื่อนห้องเดียวกันแถมยังอยู่หอห้องเดียวกันด้วย ถึงแม้หวังฟานจะรับปาก แต่นอกจากเขาซื้อข้าวให้ซูเฉินแล้ว เขาก็ไม่ได้ดูแลอะไรอีกเลย

"ทำไมกลับบ้านไป กลับมาไม่สบายเลยหล่ะ?" หลังจากที่หลี่ฟานหรานเรียกให้ซูเฉินมาพบเธอที่ห้องทำงาน เธอก็ถามด้วยความเป็นห่วง

ซูเฉินส่ายหน้า และพูดว่า " บังเอิญมั้งครับ........ไม่มีอะไรหรอก!"

"อ้อ?" หลี่ฟานหรานเห็นสีหน้าท่าทางของซูเฉินแล้ว เธอก็เดาว่าต้งมีหลายเรื่องเกิดขึ้นที่หมู่บ้านแน่นอน เธอเลยพูดว่า " โอเค นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้าวันไหนเหนื่อนเกินไป ก็ไปนั่งเล่นที่สนามกีฬาด้วยกันสิ?"

เห็นสีหน้าท่าทางแหย่เล่นยั่วเล่นของหลี่ฟานหรานแล้ว ซูเฉินก็พูดตอบรับไปว่า " ได้ครับ เมื่อไหร่ดี?"