แอบรัก นิยาย บท 11

หลิวอี้อี้ในขณะนั้นไม่ค่อยมีสติ ที่พูดออกไปล้วนแต่มาจากความในใจ

"ปัง" เผชิญหน้ากับความดึงดูดใจของหลิวอี้อี้ ซู่เฉินกลืนน้ำลายแรงๆหนึ่งที แล้วหันไปกอดหลิวอี้อี้

"อี้อี้ คุณอยากให้ผมจูบคุณมั้ย?" ซู่เฉินกอดหลิวอี้อี้ในอ้อมอก ถามด้วยความตื่นเต้น

แต่หลิวอี้อี้ไม่ได้ให้คำตอบ คนละเมอก็จะพูดๆหยุดๆ บางทีจู่ๆก็พูดขึ้นมาเลยเป็นประโยค แล้วก็หยุดไปซะเฉยๆ นี่เป็นเรื่องปกติ

"หือ หือ..." ได้ยินเสียงลมหายใจของหลิวอี้อี้ที่ข้างหู มีกลิ่นเหล้านิดหน่อยและกลิ่นหอมๆ ซู่เฉินเพิ่งจะรู้ว่า หลิวอี้อี้หลับแล้วจริงๆ

ทรมานมาทั้งคืนแล้ว ซู่เฉินก็รู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน เขาหาวโดยไม่รู้ตัว มองหลิวอี้อี้ที่นอนหลับสนิท สุดท้ายก็หลับตามเธอไป

...........

วันต่อมา หลิวอี้อี้ตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมอกของซู่เฉิน

"ห๊ะ!!!!" หลิวอี้อี้จินตนาการว่าหลังจากที่เธอดื่มจนเมาเมื่อคืน เธอและซู่เฉินมีอะไรกัน ไม่ทันได้ครุ่นคิด ก็ร้องออกมา

ทำให้ซู่เฉินตื่นขึ้น ที่จริงเขายังหลับฝันอยู่เลย แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นเพราะเสียงแหลมสูงของผู้หญิง

ตกใจกระโดด ซู่เฉินตกลงมาจากเตียง หลังจากนวดหูที่เจ็บ เขาพูดด้วยความไม่พอใจว่า " พี่สะไภ้ พี่ทำผมตกใจ...."

"ซู่เฉิน!" หลิวอี้อี้มองด้วยสายตาเย็นชา ถามด้วยน้ำเสียงน่ารักว่า " นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายมาอยู่บนเตียงของพี่ได้?"

"เมื่อคืนพี่เมา กอดผมไม่ยอมให้ผมไป......และยัง ยังให้ผมจูบพี่อีก" ซู่เฉินพูดอธิบาย

ได้ยินซู่เฉินพูดอย่างนี้ หลิวอี้อี้ก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา

เริ่มแรก เธอโดนผู้อำนวยการหลี่ให้ดื่มจนเมา ต่อมาหยางถิงต้องการมาส่งเธอกลับบ้าน แต่สุท้ายเขากลับโดนผู้อำนวยการหลี่ชนะไพ่นกกระจอก

หลังจากนั้น ตัวเองก็โดนผู้อำนวยการหลี่เอาเปรียบ ตอนที่เขาต้องการจะจูบหลิวอี้อี้ ซู่เฉินก็โผล่มา......และหลังจากนั้น อีกนิดเดียวเธอก็จะโดนเขาล่วงละเมิดแล้ว

คิดถึงเรื่องนี้ หน้าของหลิวอี้อี้ก็เริ่มร้อนผ่าว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความฝันเมื่อคืน เหมือนว่าเธอจะฝันว่าตัวเองกำลังพลอดรักอยู่กับซู่เฉิน

"พี่สะไภ้ พี่เป็นอะไรรึเปล่า?" เห็นหลิวอี้อี้หน้าแดงก่ำ ซู่เฉินเลยถามออกมา

"หา?" หลิวอี้อี้ร้อนรน รีบพูดว่า "ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร"

เห็นตัวเองยังใส่เสื้อผ้าครบ และซู่เฉินก็ไม่ได้แก้ผ้า หลิวอี้อี้ก็เลยไม่อยากจะอะไรมาก อีกอย่างคนที่เมาเมื่อคืนก็เป็นตัวเอง

"พี่สะไภ้ งั้นเดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้พี่นะ?" ซู่เฉินถาม

"อืม" หลิวอี้อี้ก็รู้สึกคอแห้ง กระหายน้ำมาก

บรรยากาศที่น่าอายก็หายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่หลิวอี้อี้ดื่มน้ำแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้น

"กรอก กรอก" ขณะนั้น ท้องของซู่เฉินก็ร้อง

"เรื่องเล็ก เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเช้าให้ " หลิวอี้อี้ยิ้มแล้วเดินเข้าห้องครัวไป

เหตุการณ์แบบนี้ เหมือนกับว่าอยู่ด้วยกันกับภรรยา ซู่เฉินคิดซะสวยงาม กำลังจะเข้าครัวไปช่วย ก็หันไปเห็นพี่ถังกลับมากลับร่างกายที่เหนื่อยล้า เขาหาว ในมือถือห่อกระดาษ เต็มไปด้วยกลิ่นยาจีน

หลังจากที่หลิวอี้อี้ถามเรื่องกลิ่นแล้ว จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนไป " ซู่เจิ้ง นี่หมายความว่าไง?"

"ไม่ ไม่หมายความว่าไง" ซู่เจิ้งพูดด้วยสีหน้าอายๆ "วันนี้ตอนเช้า แม่โทรมาหาผม บอกว่าอาสะไภ้จางเอานี้มาให้....ผมก็แค่ถือโอกาสไปเอากลับมาเท่านั้นเอง"

"ถือโอกาสไปเอากลับมา? บริษัทคุณกับสถานีรถอยู่กันคนละทาง คุณบอกคุณถือโอกาสเอากลับมา!？" หลิวอี้อี้สูดลมหายใจลึกๆด้วยความโกรธ หน้าอกพองโต เธอโกรธจนพูดว่า " ทำไมคุณไม่ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล แล้วจะได้บอกแม่ให้ชัดเจน ทำให้คนอื่นๆเข้าใจว่าฉันมีปัญหามีลูกไม่ได้ แล้วส่งของอะไรไม่รู้มาให้ฉันกินทุกวัน?"

ซู่เฉินแบะปาก ไม่รู้ว่าจะปลอบหลิวอี้อี้อย่างไร เขาเองก็ไม่ได้อยากให้หลิวอี้อี้ไปจากพี่ถัง ถ้าอย่างนั้นแล้ว ตัวเองก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก

แต่เมื่อเห็นหลิวอี้อี้เศร้า ซู่เฉินก็เป็นห่วง ก็เลยลองพูดว่า " พี่สะไภ้ พี่คงไม่...."

"ใช่" หลิวอี้อี้ตอบขึ้นมา

"ไม่ได้" ซู่เฉินรู้สึกลุกลี้ลุกลน

"เรื่องของผู้ใหญ่ นายไม่ต้องถามเยอะแล้ว" หลิวอี้อี้ยืนขึ้น พูดว่า " ฉันไม่อยากให้ชีวิตที่เหลือของฉันต้องมาไม่มีความสุขแล้ว ชีวิตวัยรุ่นของผู้หญิงมีแค่ไม่กี่ปี!"

"ไม่ได้" ซู่เฉินฟังหลิวอี้อี้พูดอย่างนี้ ยิ่งร้อนรน เลยพูดออกไปโดยไม่คิดว่า "ผมทำใจให้พี่ไปไม่ลง!"

หลิวอี้อี้ชะงักไป เธอคิดว่าซู่เฉินกำลังช่วยพูดแทนพี่ถังที่เป็นพี่ชายของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะมีความในใจ

เพิ่งพูดออกไป ซู่เฉินก็ตรงเข้าไปกอดหลิวอี้อี้ไว้แน่น รีบพูดว่า " พี่สะไภ้ ผมรู้ว่าพี่ถังให้พี่ไม่พอ และรู้ว่าช่วงที่ผ่านมาเรื่องพี่ไม่มีลูกพี่ได้รับความกดดันมากขนาดไหน และพี่เหงามากขนาดไหน...."

"เรื่องพวกนี้ ผมสามารถช่วยพี่ได้!" ซู่เฉินหอบ ราวกับว่าเขาใช้แรงและความกล้าทั้งหมดที่มีพูดประโยคนี้ออกไป

ลมหายใจร้อนๆจากจมูกของซู่เฉินรดแก้มของหลิวอี้อี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเมาแล้ว อีกอย่างสี่ปีที่ผ่านมา เด็กคนนี้ก็สูงว่าตัวเองแล้ว เขาไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว

สัมผัสสายตารุ่มร้อนของซู่เฉินและความอบอุ่นที่ได้รับในช่วงสองสามวันก่อน และคิดถึงคำพูดเย็นชาที่ซู่เจิ้งพูดกับตัวเอง ในใจเหมือนได้รู้สึกปลดล็อค

"ซู่เฉิน...." หลิวอี้อี้เรียกเบาๆ

"อืม" ซู่เฉินกลืนน้ำลาย และกอดเธอแน่นกว่าเดิม

"จูบฉัน" หลิวอี้อี้เผยอริมฝีปากสีแดง แขนสองข้างกอดคอซู่เฉิน ในช่วงเวลานั้น เธอก็เริ่มลงมือ