แอบรัก นิยาย บท 31

"เสร็จแล้ว หนุ่มน้อย"

ขณะที่ซูเฉินกำลังตกตะลึง หญิงเจ้าของร้านดอกกุหลาบก็ได้ส่งมันมาให้เขาแล้ว

"อ๊ะ ครับ!" ซูเฉินเรีกสติลับมา และเห็นว่าเจ้าของร้านกำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาจึงรีบจ่ายเงิน ก่อนจะจากไปด้วยท่าทางเขินอาย

ขณะที่เขารอให้หยางถิงลงมาหา ซูเฉินเห็นรถโฟล์คสวาเกน พาสสาทสีดำจอดอยู่ในที่จอดรถโดยเปิดไฟหน้าทิ้งไว้ แต่กลับไม่มีใครลงมาจากรถ

ไม่รู้ว่าทำไม ซูเฉินรู้สึกว่าหมายเลขป้ายทะเบียนของรถโฟล์คสวาเกนคันนั้นดูเคยอย่างประหลาด แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นรถของใคร หลังจากที่ขมวดคิ้วอยู่สักพักเข้าก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นบน

"ดิ๊งด่อง!"

ไม่กี่วินาทีต่อมา หยางถิงก็เปิดตาแมว เมื่อเธอเห็นว่าเป็นซูเฉิน เธอก็รีบดึงตัวเขาเข้าห้องมา

"พี่ถิง ทำไมรีบขนาดนั้น" ซูเฉินถูกหยางถิงดึงจนแขนของเธอกระแทกเข้ากับประตู จากนั้นเธอก็กอดเขาและพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี

"นี่ รีบปิดประตูเถอะ ตงเฟยอยู่ข้างล่าง" หยางถิงเตือน

ซูเฉินผงะไปชั่วขณะ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมป้ายทะเบียนของรถโฟล์คสวาเกนถึงดูคุ้นนตาเขานัก เมื่อปิดประตูและหันกลับมา ซูเฉินพูดอย่างสงสัย “พี่ถิง พี่บอกผมว่าพี่ทิ้งเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

"เขามาขอร้องให้ฉันกลับไปคืนดี!" หยางถิงพูดและล็อกประตู

"อ้อ... " จู่ๆซูเฉินก็รู้สึกปวดใจ เขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตงเฟยเห็นเขาหรือเปล่า

ขณะที่กำลังสับสน หยางถิงเห็นดอกกุหลาบในมือของซูเฉิน ใบหน้าสวยของเธอแย้มเล็กน้อยและพูดอย่างมีความสุขว่า "นายนี่เป็นคนโรแมนติกเหมือนกันน้า!"

“พี่ชอบไหม” ซูเฉินถาม

"ฉันชอบ" หยางถิงกอดซูเฉิน เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนมองไปที่ดวงตาของเขาและพูดอย่างอ่อนโยน "แต่ยังไงฉันก็ชอบนายมากกว่า"

ซูเฉินหยุดคุยเรื่องไร้สาระ เขากอดรอบเอวของหยางถิงและเริ่มจูบเธอ ในขณะเดียวกันมือใหญ่ของเขาก็เริ่มจู่โจมอกกลมกลึงที่สมบูรณ์ทั้งคู่ของเธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีหยางถิงก็หอบหายใจเล็กน้อยและพูดว่า "เด็กน้อย , อย่าซนสิ... วันนี้พี่ไม่ยอมโดนนายจัดการอีกหรอกนะ”

"ก็แค่จูบเฉยๆเอง" หลังจากที่ซูเฉินพูดจบเขาก็ยังคงจูบเธอต่อ

"ดิ๊งด่อง!"

เสียงออดดังขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าตงเฟยจะกลับมาอีกครั้ง

"ทำยังไงดี?” ซูเฉินถาม

เขาไม่กลัวตงเฟย ยังไงเสียทั้งสองก็เลิกกันไปแล้ว ถึงเขาจะอยู่ในห้องกับหยางถิงตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่เพื่อชื่อเสียงของหยางถิงเขาคิดว่าควรระมัดระวังไว้จะดีกว่า

"นายกลับไปที่ห้องก่อน ฉันจะหาทางไล่เขาไป" หยางถิงพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูเฉินก็ตบเอวเล็กของหยางถิงเบาๆ และพูดว่า "ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะ"

"เข้าใจแล้ว" หยางถิงยิ้มด้วยรอยยิ้มน่ารักน่าชังและพูดว่า "เจ้าเด็กน้อยคนนี้ ทำตัวแมนจริงๆ!"

หลังจากที่ซูเฉินซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนหยางถิงก็ไปเปิดประตูและเห็นตงเฟยส่งเสียงใส่ชุดสูทและรองเท้าหนังถือช่อดอกกุหลาบและลิปสติกของแซงต์โลรองต์ขอร้อง "ติงติงยกโทษให้ฉันสักครั้ง ตกลงฉันจะไม่โกหกคุณในอนาคต”

"ตงเฟย" หยางถิงมองเขาก่อนหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า "นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ฉันบังเอิญเจอแฟนของฉันในโรงแรมและกำลังมั่วอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ครั้งนี้ฉันอยากพูดให้ชัดเจนว่าเราคงไม่เหมาะสมกัน! "

ครั้งล่าสุดที่หลิวอี้อี้ถูกผู้อำนวยการหลี่พาเข้าไปในโรงแรม เธอโทรหาซูเจิ้งไม่ติด หยางถิงต้องการให้ตงเฟยช่วย ใครจะรู้ว่าเขาเบี่ยงไปเบี่ยงมา และสุดท้ายเขาก็ไม่ได้มาช่วย