แอบรัก นิยาย บท 32

แม้ว่าซูเฉินจะไม่เข้าใจความคิดของหยางถิง แต่เขาก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เขาจูบเธอทันที

เขาใช้ฟันกัดริมฝีปากเธอเบาๆ ก่อนจะใช้ลิ้นค่อยๆดันฟันของเธอและเข้าไปภายใน

ริมฝีปากของเธออ่อนนุ่ม และภายในปากก็หอมหวาน ซูเฉินดูดมันอย่างกระหาย และมือของเขาก็ไม่อยู่นิ่ง

เขาเอื้อมมือไปจับก้อนกลมที่หน้าอกของหยางถิงส่วนชุดน้อนที่ตงเฟยฉีกไว้นั้นก็เอื้อประโยชน์ให้ซูเฉิน

"อืม" หยางถิงครางเบา ๆ จากนั้นก็กอดซูเฉินและเริ่มตอบรับเขาอย่างอบอุ่น

“พี่ถิง พี่จะเป็นอะไรมั้ย?” ซูเฉินรู้ว่าหยางถิงมีวันนั้นของเดือน เขาจึงไม่กล้าคิดจะมีอะไรกับเธอ เขาเคยได้ยินมาว่าเมื่อผู้หญิงมีประจำเดือน เธอมีแนวโน้มที่จะติดเชื้อทางช่องคลอดได้

“ นายเป็นห่วงพี่สาวคนนี้เหรอ?” หยางถิงคลายริมฝีปากของซูเฉินเบา ๆ และพ่นลมหายใจออก

ซูเฉินพยักหน้า

“ ถ้าเราจะไม่ทำอะไรคืนนี้ นายจะทนได้ไหม” หยางถิงถาม

"ได้ครับ" ซูเฉินพยักหน้าอีกครั้ง แม้ว่าน้องชายของเขาจะขยายและอยู่ในมือของเธอ มันใหญ่ขึ้นจนแทบจะรู้สึกเจ็บ แต่เขาก็ไม่ได้รุกเร้าเธออย่างเร่งรีบอะไร

“หรือว่าพี่สาวคนนี้ทำให้นายลำบากใจนะ” หยางถิงยิ้มเบา ๆ จากนั้นก็คร่อมนั่งบนต้นขาของซูเฉิน ก่อนมองหน้าเขาต่อหน้าและจูบเขาอีกครั้ง

หุ่นของหยางถิงนั้นดูดีมาก ส่วนสูงประมาณ 1.7 เมตร ร่างของเธอมีเอวคที่คอด สะโพกที่ผายกลม สัดส่วนของเธอคล้ายกับางแบบ

ผู้หญิงคนนี้นั่งหันหน้าเข้าหาน้องชายของเขา โดยมีเพียงชุดชั้นในสุดเซ็กซี่บนร่างกาย ผมยาวสลวยและดวงตาของเธอเปล่งประกายเหมือนผ้าไหม ภาพนี้สามารถกระตุ้นอารมณ์ของผู้ชายได้ภายในไม่กี่นาที

“ พี่ถิง” ซูเฉินอดไม่ได้ที่จะร้องเรียก

“ แย่จัง พี่สาวจะปล่อยให้นายลำบากใจได้ยังไง” หยางถิงยิ้มอย่างยั่วยวนและกัดริมฝีปากของซูเฉิน

ซูเฉินตอบสนอง เขากอดหยางถิงแน่นและจูบเธอประมาณครึ่งนาที หยางถิงค่อยๆ ลุกจากซูเฉิน เธอเกาะขาของเขาและปลดกางเกงของซูเฉิน เปิดมันออก

ห้องนั้นเงียบสงัด ซูเฉินได้ยินเสียงโซ่กางเกงของตัวเองค่อยๆถูกรูดออก

หลังจากนั้นลมหายใจของเขาก็เคลื่อนไป ตามสิ่งที่มือเล็ก ๆ ของหยางถิงกระทำอย่างช้าๆ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หยางถิงถูสิ่งของที่นูนขึ้นบนฝ่ามือของเธอแล้วอ้าปาก！

"อา!" ทุกรูขุมขนของซูเฉินกำลังจะระเบิดออก เขากัดฟันแน่น ก่อนวางมือบนศีรษะของหยางถิงโดยไม่รู้ตัวและขยับตัวเล็กน้อย

หยางถิงยังทำต่อไปเพื่อให้ความร่วมมือ สักพักราวกับมีเพียงเสียง "ตีกลอง" อยู่ในห้องซึ่งเป็นเสียงที่จากปากของหยางถิงที่เริ่มหลั่งน้ำลายจากการกระทำอย่างต่อเนื่อง

ภายใต้การกระตุ้นทางสายตาและประสาทสัมผัสเช่นนี้ ซูเฉินอดไม่ได้ที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองและกดหัวของหยางถิงลง

ในตอนนี้ปากของหยางถิงรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซูเฉินเธอก็รู้ว่ามันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เธอจึงไม่ขัดขืนและอ้าปากเล็กน้อยเพื่อให้ซูเฉินรู้สึกสบายขึ้น

"โอว!" ซูเฉินอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญครางในลำคอ จากนั้นเพียงกดศีรษะของหยางถิงขาของเขาก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง!

การสั่นสะเทือนยังคงดำเนินต่อไปอีกสองสามวินาที และในที่สุดซูเฉินก็ปล่อยหยางถิงออกอย่างช้าๆ!

“ ไอ้ตัวแสบ” หยางถิงดุซูเฉินอย่างไม่จริงจัง จากนั้นรีบดึงกระดาษทิชชู่สองสามแผ่นออกมาปิดปาก เธอคายทุกอย่างออกมา และชกหน้าอกของซูเฉินด้วยกำปั้นเบาๆ สองสามที : "นายเกือบทำพี่สาวคนนี้ตายซะแล้ว ฉันหายใจไม่ออก...แล้วก็เผลอกลืนเข้าไปเยอะเลย"

เมื่อฟังน้ำเสียงที่ค่อนข้างตำหนิของหยางถิงแต่ก็รู้ว่าไม่ได้โกรธจริงๆ ซูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า "พี่ถิงสุดยอดที่สุดเลย จุ๊บๆ"

"อื้ม" จ้าวซีพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอพูดเย้าๆ: "ที่จริงแม่ของฉันก็อาการดีขึ้นมากแล้วแหละ ผ่านวันหยุดดอาทิตย์นี้ไป ฉันก็มีเวลาให้นายแล้วแหละ!"

ถ้าให้จ้าวถิงอยู่กับเขาในวันหยุดสุดสัปดาห์ ก็จะไม่สะดวกที่จะพบกับหยางถิง ไม่ได้เลยจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะเกิดรถไฟชนกัน เนื่องจากการจับปลาสองมือ!" ซูเฉินคิดกับตัวเอง เขาแสร้งทำเป็นมีความสุขพร้อมกับกอดจ้าวซีและจูบเธอ: "เอาล่ะ งั้นเราจะไปดูหนังสุดสัปดาห์หน้ากัน หนังรอบดึก!"

"ตาบ้า" จ้าวซีหน้าแดง แม้ว่าปากจะด่าซูเฉินแต่เธอก็ยังพิงหัวของเธอไว้ที่หน้าอกของเขา

.........

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและถึงวันหยุด เนื่องจากเฉินซู่ชิวเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ดังนั้นเมื่อถึงวันหยุดของซูเฉินซึ่งเป็นหนึ่งวันก่อนวันเชงเม้ง ซูเจิ้งจึงขับรถไปรับหลิวอี้อี้ หลังจากนั้นก็มารับซูเฉิน จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าสู่บ้านเกิดของเขา

ระหว่างทางซูเฉินไม่ได้รู้สึกลำบากใจที่จะคุยกับซูเจิ้ง หลังจากนั้นเขาและหลิวอี้อี้ก็หลับไป การที่เขาจากปโดยไม่ได้กล่าวคำอำลาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เมื่อมาคิดดูเขาก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

นอกเหนือจากการทำงานเหมือนคนบ้างานสิบคนแล้ว ซูเจิ้งไม่ใช่คนตลก เขาขับรถไปตามทางโดยไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นว่าพี่น้องทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร หลิวอี้อี้ก็ได้แต่ทอดถอนใจ ในใจคิดว่าเป็นเพราะตัวเอง เรื่องนี้จึงยากขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งสามคนเงียบตลอดทางและทั้งสามก็เข้าไปในหมู่บ้านอย่างรวดเร็วหลังจากที่ซูเจิ้งส่งซูเฉินกลับเขาก็ขับรถกลับไปที่บ้านของเขาต่อไป

ทันทีที่หลิวอี้อี้ลงจากรถ เธอก็เห็นหมอประจำหมู่บ้านกำลังเดินออกมา หลังจากเห็นซูเจิ้งและเธอ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากนั้นเขาก็พูดว่า: "เธอ... เธอทั้งสองคนกลับมาแล้ว ฉัน ... ฉันมาที่นี่เพื่อเอายามาให้ให้แม่ของเธอ ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับ! "

หลังจากพูดจบหมอจ้าวก็รีบจากไปไวราวกับสายลม!

หลิวอี้อี้มองไปที่หมอด้วยท่าทางเหมือนเห็นผี แล้วนึกถึงชื่อเสียงของแม่สามีในหมู่บ้านแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

แม่ม่ายคนนี้มีเรื่องราวมากมาย! เธอถอดถอนใจและมองไปที่ซูเจิ้งอีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะรู้อะไรบางอย่าง ...