แอบรัก นิยาย บท 36

อย่างไรก็ตามเมื่อเขานึกถึงการดูถูกของซูเฉินที่มีต่อเงินห้าหมื่นหยวนนั้นซูต้าจ้วงก็ยังมีความไม่สบอารมณ์ในใจ

อันที่จริงวันนี้ซูต้าจ้วงมาหาซูเจิ้งเพื่อยืมเงิน เดิมทีเขาต้องการยืมเงิน แต่ปรากฏว่ากลับได้มาพบหมอจางและได้ลาภลอย แต่ซูเฉินไอ้หนุ่มน้อยผู้สมรู้ร่วมคิดกลับไม่ต้องการอะไรตอบแทน ที่จริงตัวเขาเองก็ไม่ได้วางแผนอะไรมากมาย ก็แค่เอาไม้ฟาดหัวหมอจางไปสองสามทีก็หวานหมูแล้ว

"พี่ พี่อย่าเพิ่งกลับ!" เมื่อเห็นว่าซูต้าซวงกำลังจะกลับบ้าน ซูเฉินก็รีบจับแขนของเขาและพูดว่า: "พี่สะใภ้ของผมอาการยังไม่สู้ดีเลย ผมคนเดียวดูแลไม่ไหวหรอก พี่อยู่กับมที่นี่รอป้ารองกับพี่ซูเจิ้งกลับมาเถอะ"

"เออ เอางั้นก็ได้!"

ซูต้าจ้วงสงสัยว่า หลังจากที่หมอจางกลับไปเขาจะต้องรีบรักษาแผลตัวเองก่อน จากนั้นเขาก็ต้องรวบรวมเงินหรือหาเงินมมาให้ได้ ถ้าหากเขาไม่สามารถหาเงินมาได้อีก20,000 หยวน ซูตาจ้วงวางแผนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซูเจิ้งและเฉินซู่ชิวซะให้รู้แล้วรู้รอด

ยิ่งไปกว่านั้นซูเฉินยังไม่ต้องการเงินตอบแทนเลย ถ้าเด็กนี่หลุดปากพูดอะไรขึ้นมา เขาจะซวยไปด้วย เขาจึงตกลงที่จะอยู่ที่นี่ไปก่อน

แต่ซูเฉินมีความคิดอื่น เนื่องจากเขาก็รู้เรื่องราวทุกอย่างที่ถูกปิดบังไว้ เขารู้ว่าถ้าเฉินซู่ชิวกลับมาและพบว่า หมอจางถูกทำร้ายและหนีไป ไม่มีทางที่เธอจะไม่คิดแก้แค้นให้เขา

ดังนั้นจึงควรยกเครดิตเรื่องนี้ให้กับซูต้าจ้างเพียงคนเดียว ส่วนเขาก็จะสามารถเป็นคนเบื้องหลังที่สามารถปกป้องหลิวอี้อี้ไว้ได้

.......

ในอีกด้านหนึ่งหลังจากที่เขาได้รับโทรศัพท์จากซูต้าจ้วง ซูเจิ้งก็รีบกลับมาพร้อมพลั่วในมือ ส่วนเฉินซู่ชิวเมื่อได้รู้ข่าวเขาก็ตื่นตระหนก ในใจคิดอย่างกระวนกระวายว่า "แย่แล้ว ซูต้าจ้วงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?"

ด้วยความกังวลและกระวนกระวายของทั้งสองที่ต่างกัน ทั้งเฉินซู่ชิวและซูเจิ้งต่างก็รีบวิ่งกลับมาพร้อมกัน

ทันทีที่เข้าไปในบ้านพวกเขาก็เห็นซูต้าจ้วงอยู่ด้านไหน ซูเจิ้งหยุดพักหอบหายใจที่ลานบ้าน เฉินซู่ชิวก็พูดว่า "ขโมยอยู่ที่ไหน?"

"วิ่งหนีไปแล้ว มองเห็นหน้าไม่ค่อยชัด" ซูต้าจ้วงกล่าว

หลังจากที่เฉินซู่ชิวได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซูเจิ้งรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อดูหลิวอี้อี้ จากนั้นเมื่อเอาสติกลับมาได้เฉินซู่ชิวก็ถามซูต้าจ้วงและซูเฉินว่า : "ทำไมพวกเธอสองคนถึงมาที่นี่?"

"อ๋อ พี่ต้าจ้วงบอกว่าเขาจะมาชวนพี่เจิ้งไปดื่มครับ เขาบอกว่านานๆทีจะได้มาเจอกันครบทั้งสามคน" ซูเฉินโยนเหตุผลทั้งหมดในการมาบ้านของเฉินซูชิวในวันนี้ให้ซูต้าจ้วง จากนั้นจึงหันหน้าไปถามซูต้าจ้วง : "ใช่มั้ยครับ? พี่!"

"ช่าย มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราสามพี่น้องจะมารวมตัวกันครบทุกคน ผมเลยเรียกซูเฉินเพื่อมาหาซูเจิ้ง แต่ปรากฏว่าดันมาเจอเงาตะคุ่มมาแอบอยู่ที่ประตู!" ในขณะที่เขาพูดซูต้าจ้วงก็ตบหน้าอกตัวเองและพูดอย่างภูมิใจว่า: "ป้ารอง ,เดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น? "

“เกิดอะไรขึ้น?” เฉินซู่ชิวถามอย่างรวดเร็ว

"โจรมันตัวใหญ่มาก！มันขึ้นไปข้างบน พอน้องสะใภ้เห็นมันเข้าก็ตกใจกลัวจนลมจับล้มพับไป ผมเข้ามาเห็นฉากนี้เลยหยิบไม้ขึ้นมา และฟาดมันจนหนีหางจุกตูดไป ถ้าไม่ใช่เพราะต้องหมาพะวงเรื่องหลิวอี้อี้ละก็ ผมคงจับมันได้คาหนังคาเขาไปแล้ว ซูต้าจ้วงไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเฉินซู่ชิวกับหมอจาง ดังนั้นเขาจึงยกเครดิตทั้งหมดให้กับตัวเอง

ซูเฉินรู้ดี แต่เขาเลือกที่จะเงียบ เพราะยิ่งเขามีส่วนเกี่ยวข้องน้อยยิ่งดี

หลังจากนอนหลับมากกว่าสองชั่วโมง หลิวอี้อี้ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ และสิ่งแรกที่ทำเมื่อตื่นขึ้นมาก็คือการไปหาเธอก็ไปหาเฉินซู่ชิวเพื่อชำระบัญชีแค้น

“ ซูเจิ้ง แม่ของคุณอยู่ที่ไหน” หลิวอี้อี้ถามตรงๆ

"แม่ไปหาหมอจางกับพี่ซูต้าจ้วง เธอบอกว่าเธอเอาน้ำมันหอมมาให้คุณทาที่ขมับ..." ซูเจิ้งพูด: "ที่รักของผมคุณตื่นซะที ผมเป็นห่วงคุณมากนะรู้มั้ย”

"เป็นห่วงฉันเหรอ" หลิวอี้อี้โกรธมากจนแม้แต่เมื่อเห็นซูเจิ้งเธอยังรู้สึกอยากสำลัก

ด้วยเหตุนี้ทันทีที่เธออ้าปากจะพูดต่อ เธอเหลือบไปเห็นซูเฉินที่กำลังส่งสัญญาณโบกไม้โบกมืออย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านหลังซูเจิ้ง เป็นนัยน์ว่าอย่าพูดอะไรอีก หลิวอี้อี้จึงสงบลงและกล่าวว่า "คุณ...คุณช่วยไปรินน้ำให้ฉันสักแก้วนึงสิคะ"

ขณะที่กำลังรอรถบัสที่ทางเข้าหมู่บ้าน รถบัสยังมาไม่มา แต่รถของซูเจิ้งขับมาถึงก่อน

"ซูเฉิน?" รถหยุดข้างๆ ซูเฉิน และซูเจิ้งลดกระจกลงก่อนพูดอย่างแลกใจ "นายจะกลับแล้วเหรอ?"

ซูเฉินมองไปในรถและพบว่าหลิวอี้อี้อยู่ในรถด้วย แต่เขาก็ทำเพียงแค่พ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างไม่พอใจ อย่างไม่สนใจซูเจิ้ง

แม้ว่าซูเจิ้งจะไม่รู้ว่าทำไมซูเฉินถึงโกรธ แต่ดูเหมือนว่ามีเรื่องบางอย่างอย่างที่คลุมเครืออยู่...เมื่อลองคิดดูก็พบว่าแม่ของเขาปล่อยให้หลิวอี้อี้อยู่บ้านคนเดียว และเมื่อเขาไปที่สวนผัก ดินก็ไม่ได้แห้งหรือขาดน้ำอย่างที่แม่ของเขาบอก เห็นได้ชัดว่ามันถูกรดน้ำเมื่อวันก่อน

ซูเจิ้งขมวดคิ้ว เขาต้องการถามซูเฉินว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ผลก็คือหลิวอี้อี้ลงมาจากรถ เธอเดินมาหาเขาแล้วหันกลับไปหาซูเจิ้ง ก่อนพูดว่า "ไหนๆ ก็บังเอิญเจอซูเฉินพอดี เดี๋ยวฉันจะนั่งรถบัสแล้วกลับบ้านไปก่อนเอง...คุณกลับไปดูแลแม่ของคุณเถอะ"

“คุณไม่กลับด้วยกันเหรอ?” ซูเจิ้งถาม

"เราไม่ควรพบกันในสองวันนี้ซูเจิ้ง ฉันขออยู่เงียบ ๆ " หลิวอี้อี้กล่าวแล้วหันกลับมาหาซูเฉิน

ซูเจิ้งยิ่งรู้สึกสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น เขามองไปที่ซูเฉินก่อน และกับความเย็นชาของซูเฉินที่ทำตัวห่างเหินกับเขาพอ ๆ กับหลิวอี้อี้ เขาก็กำหมัดแน่นและพูดว่า "ที่รัก เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของผมเอง ผมเองก็รู้สึกแย่...คุณกับซูเฉินกลับไปที่เมืองก่อนเถอะ ผมจะกลับบ้านในอีกสองวัน และจะมีคำอธิบายให้กับคุณแน่นอน! "

หลังจากพูดจบ ซูเจิ้งก็หยิบกระเป๋าเดินทางของหลิวอี้อี้ส่งให้ซูเฉินแล้วพูดว่า "ดูแลพี่สะใภ้ของคุณ"

ซูเฉินพยักหน้าหายใจเข้าลึก ๆ และตอบเบา ๆ : "รู้แล้ว"

ถ้าฉันไม่ดูแลเธอล่ะ นายจะทำได้ไหม? เมื่อมองไปที่ดวงตาของซูเจิ้ง หัวใจของซูเฉินก็ลุกเป็นไฟด้วยความคับแค้นในอก