แอบรัก นิยาย บท 35

หลังจากกลืนน้ำลายลงคอ ซูเฉินก็ตัดสินใจเสี่ยงดวง

ซูเฉินกำอิฐไว้ในมือของเขา และตัดสินใจทุบประตู แม้ว่าชาวบ้านจะตกใจ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้หลิวอี้อี้ถูกหมอจางทำให้แปดเปื้อนได้

"ซูเฉิน นายกำลังทำอะไรน่ะ" เมื่อเขาง้างแขนขึ้น ซูเฉินก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

ทันทีที่ซูเฉินหันศีรษะไป เขาก็เห็นซูต้าจ้วง เขาจึงขมวดคิ้วและพูดว่า "มีขโมยอยู่ในบ้านป้ารอง!"

"อะไรนะ?" ซูต้าจ้วงถาม "ป้ารองกับอาเจิ้งไปไหน?"

"พวกเขาไม่อยู่บ้าน ผมเห็นคนแปลกหน้าเข้าไปในบ้านพี่ซูเจิ้ง พี่ มาช่วยกันพังประตูเถอะ" ซูเฉินเร่ง

ซูต้าจ้วงเป็นลูกชายของครอบครัวลุงของซูเฉิน ตอนนี้เขาอายุประมาณ36ปี เขาเป็นค่อนข้างขี้เกียจ หยาบคาย และมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีในหมู่บ้าน วันนี้เขาตั้งใจจะมาหาซูเจิ้งเพื่อขอยืมเงิน ไม่คาดคิดว่าจะเจอซูเฉินโดยบังเอิญ

“เอาล่ะ ถ้าจับโจรให้บ้านนี้สักคน เขาต้องให้ยืมเงินบ้างแหละวะ!” ซูต้าจ้วงคิดในใจ เขาดึงเชือกสีแดงออกจากกระถางธูปเล็ก ๆ ที่ข้างประตู ซูเฉินมีความสุขทันทีเมื่อเห็นมัน

กุญแจพวงหนึ่งห้อยอยู่กับเชือกสีแดง คนในหมู่บ้าน โดยทั่วไปชอบวางกุญแจไว้ที่ชายคาหรือที่ซ่อนอื่น ๆ ซูต้าจ้วงคุ้นเคยกับสถานที่เก็บกุญแจที่ สงสัยว่าเขาจะมาที่นี่บ่อยๆ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากเปิดประตูค้างไว้ซูเฉินก็เดินเข้าไปพร้อมกับอิฐครึ่งก้อนในมื

ซู่ต้าจวงเห็นว่า เด็กหนุ่มหาญมาก เขาจึงหยิบไม้ถูพื้นจากสนามและรีบเข้าไปในบ้าน

หลังจากนั้นไม่กี่ก้าว พวกเขาก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง แทบไม่ต้องคิดซูเฉินรู้ทันทีว่านั่นคือหมอจางเขาจึงชี้ไปที่ห้องทางขวาและพูดว่า "พี่! เขาอยู่ในห้องนี้!"

“ฉันได้ยินแล้ว” ซู่ต้าจ้วงกระซิบ จากนั้นสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรีบเข้าไป

ซูเฉินตามมาข้างหลังไม่ห่าง

ในห้องนั้น หมอจางกำลังถอดเสื้อผ้าของหลิวอี้อี้ โดยมีรอยยิ้มลามกอยู่บนใบหน้า เขาพูดว่า "ฉันนี่โชคดีจริงๆ ที่ได้หญิงสาวสวยแบบนี้มาเป็นลูกสะใภ้ ยังไงก็เถอะ...ตอนนี้เธอเสร็จฉันล่ะ ฮิฮิฮิ!"

หมอจางกล่างพร้อมกับถอดเสื้อชั้นในของหลิวอี้อี้ออก

ซูเฉินจะทนเห็นภาพนี้ได้อย่างไร เขาเงื้ออิฐในมือเตรียมโจมตี ขณะเดียวกันนั้นเองซูต้าจ้วงก็กระโดดและตีหมอจางด้วยไม้ถูพื้น!

"ไอ้โจรหน้าด้าน กล้าดียังไงเข้ามาขโมยของในบ้านตระกูลซู! "ซูต้าจ้วงตะโกน แต่กระหน่ำตีอย่างไม่ยั้งด้วยไม้ในมือ

พลั่ก! พลั่ก! หลั่ก!

หลังจากใช้ไม้ตีต่อไปอีกสองสามครั้งศีรษะของหมอจางก็มีเลือดออก เมื่อถูกฟาดจนไม้ถูกพื้นหัก หมอจางก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและคร่ำครวญว่า “ อย่าตี อย่าตีฉัน... ฉัน ฉันคือหมอจางไม่ใช่ขโมย!”

"ไอ้หมอจาง แล้วยังไง จะบอกว่าแกไม่ใช่พวกลักกินขโมยกินได้เหรอ" ซูต้าจ้วงกล่าวพร้อมกับถือไม้ในมือของเขาและพูดว่า "ไอ้แก่หนังเหี่ยวเคี้ยวไม่ออก ฉันจะโทรบอกน้องชายของฉัน"

"อย่า อย่านะ!" หมอจางไม่สนใจเลือดที่ไหลนองศีรษะ เขารีบควักเงินหลายร้อยหยวนออกจากกระเป๋าและพูดว่า "เรื่องใหญ่ เรื่องใหญ่...นายเอาเงินพวกนี้ไป เรื่องวันนี้วันนี้ไม่ว่ายังไงก็อย่าบอกใครเด็ดขาด! "

"เงินแค่นี้? เงินแค่นี้ยังซื้อข้าวกินไม่ได้เลย!" ซู่ต้าจ้วงพูด ทั้งทั้งที่ยังคว้าเงินและยัดลงกระเป๋าของเขา

ซูเฉินขมวดคิ้วเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เขารู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นไว้ใจไม่ได้นัก เขาเป็นคนในหมู่บ้านที่กินเหล้า ซื้อโสเภณีและเล่นการพนัน แต่ซูเฉินเองไม่สามารถทำให้เรื่องราวเลวร้ายไปกว่านี้ได้ ชื่อเสียงของซูเจิ้งอยู่ในกำมือของเขาไม่ใช่เหรอ?

ขณะที่คิดซูเฉินรีบอุ้มหลิวอี้อี้ไปที่ห้องนอน เมื่อเขาเดินผ่านซูต้าจ้วงซูเฉินยังคงจับตาดูเขา