แอบรัก นิยาย บท 34

"อย่าเลยน่า อีกรอบเดี๋ยวพวกอาเจิ้งก็กลับมาพอดี" เฉินซู่ชิวก่นด่าอย่างไม่ใยดี: "ยังไงก็ถือว่าโชคดีที่อาเจิ้งน่ะเหมือนฉัน ถ้าเขาหน้าเหมือนคุณล่ะก็..."

ก่อนที่เฉินซู่ชิวจะพูดหมอจางก็ยิ้มอย่างเย็นชา และกล่าวว่า "หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ฉันจะกลับไปหายานอนหลับและเอาไปให้ตอนบ่าย"

"ไปเลยไป๊!" เฉินซู่ชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเมื่อ มากเมื่อเห็นหมอจางเล่นกับหลิวอี้อี้ แค่ความทุกข์ทรมานจากอาเจิ้งยังไม่พอ เธอในเมื่อเธอต้องการมีหลานชายไวๆ ดังนั้นตอนนี้เธอไม่ควรคิดมาก!

ซูเฉินรู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงที่หน้าต่างตอนนี้เขาได้ยินว่าหมอจางกำลังจะจากไป เขาจึงย่องออกไปอย่างไวและเงียบเชียบ เมื่อเขาพ้นจากประตูเขาก็เพิ่มความเร็วทันที

หลังจากวิ่งไปตามถนสองเส้น ลมหายใจซูเฉินก็หยุด เขาพิงกำแพงและเริ่มเหนื่อยล้า

"โธ่เอ้ย จะบอกใครได้…?” จู่ๆ ซูเฉินก็รู้สึกเจ็บปวด

แวบแรกที่เขาคิดคือบอกหลิวอี้อี้ว่าเฉินซู่ชิวและหมอจางวางแผนจะจัดการกับเธออย่างไร เพื่อที่เธอจะได้เตรียมการและไม่ถูกแม่สามีหลอก

แต่ใครจะรู้ว่ายิ่งฟังฟังไป กลับกลายเป็นว่ารู้เรื่องของลูกพี่ลูกน้องของเขา...ตอนนี้ไม่รู้ว่าซูเจิ้งยังเป็นญาติของเขาอยู่หรือเปล่า เขาเป็นเด็กที่เกิดจากการโกงของเฉินซู่ชิวและหมอจาง?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ซูเฉินรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง

"ดูเหมือนว่าเราจะต้องวางแผนให้ดี ไม่ว่าจะคิดยังเรื่องนี้ก็แทบจะไม่มีหนทางที่เหมาะพูดออกไป ถ้าเขาบอกไปแล้วญาติผู้พี่ของเขาจะอยู่บ้านตระกูลซูต่อไปได้อย่างไร?” ซูเฉินคิดกับตัวเอง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หลังจากนั้นฉันก็บันทึกสิ่งที่อัดไว้ลงในโฟลเดอร์ส่วนตัว เตรียมตัวที่จะให้ทุกคนเห็น

แน่นอนว่า... ถ้าหมอจางคิดมิดีมิร้ายกับหลิวอี้อี้จริงๆ ซูเฉินจะเอาสิ่งนี้ไปขู่เขาและเฉินซู่ชิว

ขณะที่เขากำลังพิงกำแพงเพื่อคิดหาแผนการอยู่นั้น หมอจางที่ออกมาจากบ้านของเฉินซู่ชิวสักพัก ก็เห็นซูเฉินเข้า เขาจึงทักว่า "ซูเฉิน นายไม่ได้ไปที่หสุสานกับพวกพี่ๆเขาเหรอ?"

"ไม่ ไม่ครับ ...ผมแค่กำลังจะไปหาพี่เขาที่บ้าน แต่ผมเท้าเจ็บโดนเลยแวะพักที่นี่สักพัก" ซูเฉินส่ายหัวอย่างรัวเร็ว พลางคิดหาเหตุผล

"เจ็บเท้าเหรอ?" หมอจางเดินเข้าหาเขาสองสามก้าวหลังจากได้ยินและถาม "มาเดี๋ยวฉันช่วยดูให้"

"ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว" ซูเฉินพูดพลางแสร้งทำเป็นเขยกเล็กน้อยและพูดว่า "ผมไปบ้านป้ารองหาพี่ซูเจิ้งก่อนนะครับ ไม่รบกวนเวลาหมอ!"

"โอ้" หมอจางหรี่ตาของเขาแล้วปล่อยมือออก

เมื่อเห็นหลังของหมอจางจากไป ซูเฉินก็แสร้งทำเป็นเดินไปทางบ้านของซูเจิ้ง แล้วค่อยจบการแสดงของเขา

หลังจากกลับบ้านซูเฉินก็ยังคงกังวลมาก แต่ไม่รู้ว่าจะติดต่อหลิวอี้อี้ได้อย่างไร ดังนั้นหลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่บ้าน ตอนเที่ยงเขาก็วิ่งไปที่บ้านของเฉินซู่ชิว

ซูเจิ้งและหลิวอี้อี้ ทั้งคู่อยู่ที่นี่ ครอบครัวเพิ่งกินอาหารกลางวันเสร็จเฉินซู่ชิวทำความสะอาดจานและพูดว่า "อาเจิ้ง ช่วงนี้ฝนไม่ค่อยตกเลย เดี๋ยวไปช่วยแม่รดน้ำสวนผักหน่อยนะ"

"ได้ครับ" ซูเจิ้งตกลงโดยไม่ต้องคิด

"แม่คะ เดี๋ยวฉันไปกับซูเจิ้งก็ได้นะคะ" หลิวอี้อี้พูดอย่างกะทันหัน

"ไม่เป็นไร ฉันต้มน้ำลูกแพร์กับน้ำตาลกรวดไว้ให้ ดื่มรออยู่ที่บ้านนั่นแหละ" เฉินซู่ชิวพูดจบจากนั้นก็มองไปที่ซูเฉินและพูดว่า: "นายก็ไปด้วยกันสิ ไปช่วยป้าทำสวนหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูเฉินก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ เขามาเพื่อปกป้องหลิวอี้อี้ ใครจะรู้ว่าจู่ๆว่าเฉินซู่ชิวจะมาชวนเขาออกไปด้วย

"ป้ารองครับ เท้าผมยังเจ็บอยู่” ซูเฉินขมวดคิ้วและพูด