แอบรัก นิยาย บท 39

"หึ" หยางถิงพ่นลมหายใจทางจมูกอย่างไม่พอใจ เธอพูดว่า: "นายมันไม่มีหัวใจ เวลาปกติก็ไม่คิดถึงพี่สาวคนนี้หรอก จะมาคิดถึงฉันเหมือนคิดถึงตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ที่เอาไว้นอนกอด ดูว่าฉันจะสามารถเป็นเพื่อนนอนนายได้หรือเปล่าแค่นั้นใช่มั้ย?"

“พี่สาวแสนดี ผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” แม้ว่าซูเฉินจะรู้ว่าหยางถิงล้อเล่น แต่เขาก็ยังเล่นตามน้ำและทำเสียงน่าสงสาร

“นายว่า นายผิดตรงไหนนะ?” หยางถิงถาม

"ผมแย่ที่ผมโดนพี่ขโมยหัวใจไปแล้ว แต่ผมขโมยหัวใจพี่มาบ้างไม่ได้" ซูเฉินพูดหยอกๆ: "พี่สาวคนดี อย่างอนผมเลยนะ"

"เชอะ" หยางถิงพูดอย่างฉุนเฉียว "ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานเลย ฉันจะไปหาอี้อี้ก่อน แล้วฉันจะกลับมาจัดการกับนายทีหลัง"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ซูเฉินก็ถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้สึกค่อนข้างเบื่อที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวดังนั้นเขาจึงล็อคประตูบ้านและไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตเพื่อเล่นเกม

เกือบจะเวลาเย็นแล้ว ตอนที่โทรศัพท์ของซูเฉินดังขึ้น ทำให้เข้าที่กำลังเมาส์มันส์อยู่กับการเล่นเกมอดหัวเสียไม่ได้

"โธ่ เกือบจะชนะอยู่แล้วเชียว!" ซูเฉินบ่น จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู สายเรียกเข้ามาจากซูเจิ้ง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ซูเจิ้งต้องการสอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาใช่ไหม? เขาจึงกระแอมสองครั้งและรวบรวมสติให้ดีก่อนจะรับโทรศัพท์และพูดว่า "ว่าไงครับพี่"

"ซูเฉิน ตอนนี้นายกับพี่สะใภ้ของนายอยู่ที่ไหน?" ซูเจิ้งถาม

"ผมอยู่ในร้านอินเทอร์เน็ต ส่วนพี่สะใภ้...เธอไปหาเพื่อนร่วมงานของเธอ" ซูเฉินตอบ

"เธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่" ซูเจิ้งถาม

"ตั้งแต่เช้าแล้ว...ถ้านับก็เกือบสิบชั่วโมงแล้ว" เมื่อซูเฉินคิดถึงเวลา เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันผ่านไปนานมากแล้ว เขาเริ่มเอะใจบางอย่างและถามว่า "พี่เขายังไม่กลับเหรอ?"

"ยังไม่ได้กลับ ฉันโทรไปหาตั้งเจ็ดแปดสายก็ไม่มีใครรับ" ซูเจิ้งเล่า

"ผมจะลองโทรดู บางที... พีสะใภ้อาจจะยังโกรธพี่อยู่ก็ได้ อย่าเพิ่งกังวลไปเลยครับ" ซูเฉินพูดก่อนวางสายโทรศัพท์แล้วจึงโทรหาหลิวอี้อี้

ผลก็คือไม่มีรับสาย ซูเฉินขมวดคิ้วและคิดว่าหลิวอี้อี้บอกเขาไว้ว่า เธอจะกลับมาตอนเย็น อาจจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นก็ได้

หลังจากนั้นเขาก็กดหมายเลขของหยางถิงและโทรหาเธออีกครั้ง

"ว่าไงจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย" หยางถิงทำน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

“พี่ถิงพี่สะใภ้ของผมกลับไปแล้วรึยัง?” ซูเฉินถาม

"เธอกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนแล้ว นี่เธอยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ" หยางถิงถาม

"ยังเลย... " ซูเฉินสูดลมหายใจเล็กน้อยและพูดว่า "พี่ถิง ตอนพี่สะใภ้จะกลับ มีเรื่องอะไรผิดปกติหรือเปล่า?"

"ก็ไม่มีอะไรนะ การคุยกันก็เป็นไปได้ด้วยดี ตอนเธอกลับก็ดูสบายใจดี" หยางถิงกล่าว

ซูเฉินขมวดคิ้วและพูดว่า "พวกพี่ไปคุยกันที่ไหน?"

"คาเฟ่เซียนหยุน... " หยางถิงพูดว่า "ซูเฉินไม่ต้องกังวลไปหรอก เดี๋ยวฉันจะช่วยติดต่อเพื่อนสองสามคนให้ช่วยตรวจสอบทางเดินจากคาเฟ่ไปที่บ้านของอี้อี้ให้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า"

“งั้นผมรบกวนพี่ด้วยนะพี่ถิง” ซูเฉินพูด

หลังจากวางสายโทรศัพท์ซูเฉินก็รีบติดต่อซูเจิ้ง จากนั้นซูเจิ้งก็ขับรถมารับเขา ทั้งสองมุ่งหน้ามาที่คาเฟ่เซียนหยุน

"โอเค ค่อยยังชั่วหน่อยที่นายไม่ได้อยู่คนเดียว! ซูเฉินอี้อี้นั่งแท็กซี่...แต่แท็กซี่คันนั้นไม่ได้พาเธอกลับบ้าน พอขับไปได้กลางทางมันก็หยุดรับผู้ชายอีกคนระหว่างทาง จากนั้นรถขับไปทางถนนหนานฮวน สุดท้ายขับเข้าไปในโรงงานเฟอร์นิเจอร์ย่านหนานฮวน นายกับซูเจิ้งรีบไปที่นั่นเถอะ ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้วตอนนี้ตำรวจกำลังรีบดำเนินการ "หยางถิงกล่าวอย่างรีบร้อน

"โอเค" ซูเฉินวางสายโทรศัพท์และพูดว่า "พี่ เราต้องไปที่โรงงานเฟอร์นิเจอร์ในหนานฮวน"

แม้ว่าซูเจิ้งจะไม่ได้ยินสิ่งที่ซูเฉินพูดทางโทรศัพท์ แต่เขาก็รู้ว่าสถานที่นั้นจะต้องเกี่ยวข้องกับหลิวอี้อี้เ โดยดูจากท่าทางของซูเฉิน

...

ในขณะนี้หยางถิงก็กังวลอย่างมากเช่นกัน เพราะหลังจากที่ตำรวจตรวจสอบข้อมูลป้ายทะเบียนของรถแท็กซี่แล้ว พวกเขาพบว่าไม่ใช่รถจากบริษัทแท็กซี่ทั่วไป

รถคันนี้ไม่มีข้อมูลของคนขับในระบบรถแท็กซี่ จึงทำได้เพียงแค่ตามหาคนที่มีลักษณะเหมือนกับผู้ต้องสงสัยในกล้องวงจรปิด และตรวจสอบว่าชายคนนั้นเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาญา หรือเคยประวัติอาชญากรรมหรือไม่

แต่ตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว และกำลังของตำรวจก็มีจำกัด ไม่รู้ว่าการคัดกรองคนจะเสร็จสิ้นเมื่อไหร่！

"อี้อี้ เธออย่าเป็นอะไรไปนะ!" หยางถิงพูดอย่างกังวลขณะนั่งอยู่ในรถตำรวจ "คุณหวาง ช่วยขับเร็วขึ้นหน่อยได้ไหม!"

ทั้งหยางถิงและหลิวอี้อี้ต่างก็ทำงานในหน่วยราชการ และรู้จักเจ้าหน้าที่ของรัฐมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถระดมตำรวจได้อย่างรวดเร็ว หากเป็นคนธรรมดา ตำรวจจะไม่รับแจ้งคดีคนหายถ้าการหายตัวไปไม่ถึง 24 ชม.

"ถิงถิงถ้าฉันขับเกิน120 เสียงไซเรนมันจะดังนะ" นายหวังถอนหายใจและพูด "ไม่ต้องกังวลนะ ฉันได้แจ้งทีมจราจรแล้ว ถ้าเจอแท็กซี่คันนั้นหรือมีเรื่องอะไร พวกเขาจะแจ้งให้เรารู้ทันที! "

ทันทีที่พูดจบ เสียงโทรศัพท์มือถือของนายหวังก็ดังขึ้น

"หัวหน้าครับ รถแท็กซี่คันนั้นออกมาแล้ว ตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก ยังไม่ทราบจุดหมายปลายทางที่แน่ชัด... "