แอบรัก นิยาย บท 40

หลายชั่วโมงก่อนหน้า หลังจากหลิวอี้อี้แยกกับหยางถิงและทนายเฉิง เธอก็เรียกแท็กซี่เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

หลังจากบอกลาหยางถิงและทนายเฉิง เธอจึงบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับว่าจะไปไหน จากนั้นจึงเอนกายพิงพนักอยู่ที่เบาะหลังก่อนหลับสนิทลงในทันที

เมื่อคืนเธอต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก และแทบจะไม่ได้นอนพักผ่อน หลังจากดื่มไวน์รสหวานกับหยางถิงและคนอื่น ๆ เมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

รถคันดังกล่าวขับไปตามเส้นทางปกติในตอนแรก แต่เมื่อถึงสี่แยกรถติดสัญญาณไฟจราจร คนขับเห็นหลิวอี้อี้หลับสนิท เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแอบส่งข้อความ จากนั้นจึงถือโอกาสเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทาง

ไม่กี่นาทีต่อมารถก็มาหยุดที่สี่แยก ชายวัยกลางคนขึ้นมาบนรถ เมื่อรู้สึกตัว ก่อนที่หลิวอี้อี้จะมีโอกาสได้ต่อสู้ขัดขืน มีดเล่มหนึ่งก็วางอยู่บนคอของเธอแล้ว

ฉับพลัน เหงื่อเย็นไหลเต็มแผนหลังของเธอ หลิวอี้อี้ตื่นตระหนก และในเวลาเดียวกันก็คิดหาทางหนีอย่างรวดเร็ว: "ฉัน...ฉันสามารถให้เงินทั้งหมดที่มีกับคุณได้ คุณปล่อยฉันไป แล้วฉันจะไม่โทรหาตำรวจ"

"เงินน่ะเอาแน่" ชายวัยกลางคนแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ "แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องเล่นกับฉันก่อน ฮ่าฮ่า!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลิวอี้อี้ก็ตื่นตระหนก มือเล็ก ๆ ของเธอรีบคว้าประตูรถและเพื่อต้องการจะพุ่งตัวออกไป แต่เมื่อชายคนนั้นเห็นเขาก็ขยับมีดเข้ามาใกล้คอของเธอมากยิ่งขึ้น

"คิดจะหนีเหรอ?" ชายวัยกลางคนตะคอกเบา ๆ และพูดว่า "อาคุน ขับรถไป!"

หลังจากได้ยินดังนั้นอาคุนก็ยิ้มและพูดว่า "พี่หรง คราวนี้เจอสาวงามเข้าแล้ว ไปที่เดิมเลยไหมพี่?"

"อืม รีบไปเร็ว" พี่หรงพูด

ในขณะพูด พี่หรงก็เอามีดมาวางทาบบนใบหน้าของหลิวอี้อี้ และขู่ว่า: "ทางที่ดีอย่าขัดขืนเลย ไม่งั้นเดี๋ยวมีดจะบาดโดนหน้าสวยๆของเธอเอานะ เดี๋ยวก็หมดสวยกันพอดี"

"อย่านะ...จะเอาเงินเท่าไหร่ ฉันให้ได้หมดเลย" หลิวอี้อี้ตัวสั่น รู้สึกกลัวอย่างจับใจ

เธอไม่อยากถูกคนแปลกหน้าพาตัวไป แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธออรู้ว่าสิ่งเดียวที่ใช้ต่อรองได้คือเงินเท่านั้น!

“ รวยมากหรือไง?” นายหรงถาม

หลิวอี้อี้พยักหน้าเร็ว ๆ และพูดว่า: "ถ้าคุณต้องการก็ปล่อยฉันไป ฉันจะเอาเงินทั้งหมดที่ฉันมีให้!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า" หลังจากได้ยินพี่หรงก็ยิ้มอย่างเศร้าๆ พร้อมกับวางมือบนต้นขาของหลิวอี้อี้และพูดว่า: "น่าเสียดายที่ฉันไม่เชื่อใจเธอ...มันไม่ต่างอะไรกับการปล่อยเสือเข้าป่า ฉันไม่ทำแบบนั้น"

ดขณะพูดนั้นมือใหญ่ของพี่หรงได้ล้วงเข้าไปในกระโปรงของหลิวอี้อี้ เขาดึงกางเกงชั้นในของเธอลงอย่างรวดเร็วสอดนิ้วเข้าไปในนั้นอย่างหยาบคาย

โดยไม่มีการเตือนใด ๆ หลิวอี้อี้รู้สึกถึงนิ้วหยาบที่รุกรานร่างกายของเธอ

การบุกรุกแบบนี้เร็วและรุนแรงมากจนหลิวอี้อี้ไม่รู้สึกเพลิดเพลินแม้แต่น้อย แต่รู้สึกเจ็บเธอหุบต้นขาของเธอโดยไม่รู้ตัว และร้องขอความเมตตา "ไม่ ไม่อย่า

, ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ! "

“ ถ้าพูดประโยคนี้อีก ฉันจะเฉือนมีดเข้าที่หน้าของเธอ” ดวงตาของพี่หรงดูไร้ความปรานี

หลิวอี้อี้ไม่กล้าขัดขืนต่อ แต่ยังคงหนีบขาของเธอไว้แน่น

"แยกขาออก" พี่หรงพูดอย่างเย็นชา

หลิวอี้อี้ไม่มีทางใดที่กล้าที่จะต่อต้านเขาในเวลานี้ เธอกัดริมฝีปากสีแดงของตัวเองและขมวดคิ้ว หลังจากเห็นมีดพราวในมือของเขา เธอจึงแยกขาเล็กน้อยด้วยความกลัว

ในตอนนี้นิ้วของพี่หรงเข้ามาอีกครั้ง

ทันใดนั้นหน้าอกกลมสวยก็เด้งออกมาจากเสื้อชั้นในที่ฉีกขาด ทั้งสองเต้าแกว่งขึ้นลงทำให้หัวใจของพี่หรงยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก

“ของดีจริงๆ!” แม้แต่อาคุนก็ยังต้องเพิ่มความเร็วในการขับ

หลิวอี้อี้มีปฏิกิริยาตอบสนองในเวลานี้ แต่ปฏิกิริยานี้แตกต่างจากตอนที่เธออยู่กับซูเฉิน

เมื่อเธออยู่กับซูเฉิน หลิวอี้อี้รู้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ความหุนหันพลันแล่นและแรงขับของตัวเอง ทำให้เธอเกือบจะมีความสัมพันธ์กับซูเฉินหลายครั้ง

แต่ครั้งนี้ปฏิกิริยาที่มีคือความรู้สึกทุกข์ระทม...

ความรู้สึกทุกข์ใจนี้ เกิดจากปฏิกิริยาทางร่างกายซึ่งเป็นความปรารถนาพื้นฐานที่สุด ซึ่งสามารถทำให้สงบลงได้ด้วยการตอบสนอง

น่าเสียดายที่แม้ว่าหลิวอี้อี้จะมีสติสัมปชัญญะ แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านคมมีดพราวที่อยู่บนคอของเธอ เธอลืมตาขึ้นและมองไปยังอาการหื่นกระหายของพี่หรงที่ขยับเข้ามาเธอ

"งามจริงๆ" พี่หรงบราเดอร์หรงกล่าวพร้อมกับ อ้าปากแล้วจับขาของหลิวอี้อี้ตั้งตรง

ปากของพี่หรงร้อนมาก และความรู้สึกร้อนนี้ก็ขยี้กระตุ้นจุดอ่อนไหวของหลิวอี้อี้อยู่ตลอดเวลา การกระตุ้นนี้ส่งไปยังสมองและทุกตารางนิ้วในร่างกายของเธอ

"โชคดีที่ใกล้จะถึงวงแหวนรอบนอกแล้ว ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว" อาคุณมองไปที่กระจกมองหลังแล้วกระแทกคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วรถ

เมื่อเห็นรถคันดังกล่าวเร่งขึ้นอย่างกะทันหัน และจากนั้นเธอเห็นสายตาที่กระตือรือร้นของอาคุนในกระจกมองหลัง หลิวอี้อี้คิดได้ไม่ยากว่าเธอจะต้องเผชิญอะไรเมื่อไปถึงจุดหมาย!

เพียงแค่คิด ใจเธอก็เหมือนดิ่งลงเหว!