แอบรัก นิยาย บท 52

แต่หลิวอี้อี้ในตอนนี้ก็รักษาความสงบเสงี่ยมไว้แล้วพูดว่า " งั้นจ้าวซีล่ะ?"

ซูเฉินลังเลเล็กน้อย พูดว่า " ถ้าคุณตกลง ผมก็จะเลิกกับเธอตอนนี้เลย"

"เห่อ นายมันร้าย ถ้าฉันไม่ตกลง นายก็ไม่เลิกสินะ!" หลิวอี้อี้ได้ยินแล้ว ทำปากจู๋ ยื่นมือไปดึงมือของซูเฉินออก "นายกลับมหาวิทยาลัยไปกอดเธอเถอะ หึ่ย!"

ซูเฉินเองก็รู้สึกว่าคำตอบของตัวเอง เหมือนรักพี่เสียดายน้อง หน้าด้านมากๆ

หันไปมองหลิวอี้อี้ ดูเหมือนว่าจะโกรธจริงๆ ก็เลยรีบยอมรับผิดและพูดว่า "ผม....ผมจะโทรหาจ้าวซีตอนนี้เลย ต่อไปนอกจากพี่แล้ว ผมจะไม่คิดถึงใครอีก"

พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

หลิวอี้อี้รีบดึงมือเขาไว้ พูดว่า " ทำไมนายถึงได้ร้ายขนาดนี้! จ้าวซีเลิกเรียนอุตส่าเบียดเสียดบนรถเมล์เพื่อมาดูนายทุกวัน นายจะใจดำขนาดนั้นเลย?"

"ผม...." ซูเฉินขมวดคิ้ว พูดว่า " แต่ผมชอบพี่มากกกว่า กว่าจะรอจนมีโอกาสในวันนี้ไม่ง่ายเลย ผมไม่อยากลังเลอีก"

หลิวอี้อี้ก็ไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไรดี ราวกับว่าตัวเองเป็นมือที่สาม และกำลังทำลายความรักของซูเฉินและจ้าวซี

แต่เมื่อดูจากท่าทางของซูเฉินแล้ว ต่อให้เธอปฏิเสธเขา เขาก็ไม่ละทิ้งความพยายามที่จะจีบเธอ สรุปก็คือ นี่เป็นรักสามเศร้าที่ไม่มีทางแก้ไขได้

เมื่อคิดถึงรักสามเศร้า หลิวอี้อี้ก็นึกถึงเรื่องราวบนรถเมล์วันนั้น ตอนนั้นเธอโดนผู้ชายคนหนึ่งลวนลาม แต่ซูเฉินและหยางถึงกลับเร่าร้อนมาก ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม และหยางถิงยังล้วงมือไปจับของซูเฉินใต้กางเกงอีก

ภาพเหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้วผุดขึ้นมาในสมองของหลิวอี้อี้ หลิวอี้อี้เงยหน้ามามองซูเฉิน เห็นแววตาที่เปล่งประกาย

"เป็นอะไร พี่สะใภ้?" ซูเฉินแปลกใจ

"ไม่มีอะไร รอหน่อยแล้วกัน....." หลิวอี้อี้รีบเก็บอาการลังเล และพูดออกไป

เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงของหลิวอี้อี้ ซูเฉินเองก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางจิงจังของหลิวอี้อี้แล้ว ซูเฉินก็ไม่แกล้งเธออีก ทำได้เพียงเก็บอาการและพยักหน้า พูดว่า "ก็ได้!"

หลิวอี้อี้เดินออกจากซูเฉิน เดินมาที่ข้างหน้าต่าง มองไปบนฟ้าสีเทาๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าเรื่องระหว่างตนเองและซูเฉิน ขาดการไตร่ตรอง

ในเรื่องของความรู้สึก หลิวอี้อี้รู้สึกลังเล ไม่งั้นก็คงไม่อยู่กับซูเจิ้งได้นานขนาดนี้

เมื่อซูเฉินเห็นหลิวอี้อี้จู่ๆก็ดูเศร้าเขาก็รู้สึกเจ็บปวด รู้ว่าเธอต้องคิดถึงเรื่องอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร ทำได้แค่มองแผ่นหลังของหลิวอี้อี้อย่างกังวลใจ

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

ขณะนั้น ก็มีเวียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก คนที่เข้ามาคือหมอที่รักษาซูเฉิน

เมื่อเห็นว่าหมอที่รักษาซูเฉินเดินเข้ามา หลิวอี้อี้ก็รีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ และกล่าวทักทาย " คุณหมอเหลียงสวัสดีค่ะ"

ผมมาตรวจแผลของซูเฉินหน่อยครับ" หมอเหลียงกล่าว

เมื่อซูเฉินได้ยินดังนั้น จีงรีบนั่งลงข้างๆหน้าต่าง แล้วยื่นแขนให้หมอเหลียงดู

เมื่อหมอเหลียงเห็นซูเฉินยื่นขายมาอย่างง่ายดาย ก็เลยพูดว่า "ฟื้นตัวไม่เลวเลยหนิ" พูดจบ ก็แกะผ้าพันแผลออกทีละชั้นๆ จนกระทั่งเห็นแผลที่สมานแล้ว มีแค่ไหมที่ยังไม่ได้ตัด

กลับถึงบ้าน เห็นฝุ่นเกาะเต็มพื้น หลิวอี้อี้รู้สึกอ้างว้างมาก ผ่านไปแค่หนึ่งสัปดาห์ระยะเวลาสั้นๆ บ้านหลังนี้ก็กลายเป็นสิ่งของที่เจ้าของเปลี่ยนไปแล้ว

ซูเฉินเองก็รู้สึกไม่ค่อยดี หลังจากที่ทั้งสองคนวางสัมภาระเสร็จแล้ว ก็มาช่วยกันทำความสะอาด หลังจากนั้นหลิวอี้อี้ก็ไปอาบน้ำ

ห้องผู้ป่วยที่พวกเขาพัก ถึงแม้จะเป็นห้องพิเศษสามารถอาบน้ำได้ทุกวัน แต่พอออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว พวกเขาก็ไม่อยากนำเชื้อโรคมาแพร่ที่บ้าน หลิวอี้อี้ก็เลยหาเสื้อผ้าสะอาด เตรียมจะไปอาบน้ำ

ซูเฉินขมวดคิ้ว ทำท่าทางลำบากใจ....

"เอ่อ" หลังจากที่หลิวอี้อี้เห็นซูเฉินแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดว่า " ถ้างั้น....ฉันช่วยนายอาบ?"

ตอนแรกซูเฉินก็วางแผนไว้ว่าจะหาถึงพลาสติกมาคลุมแขนไว้ แต่เหมือนเห็นหลิวอี้อี้พูดแบบนั้นแล้ว ใจเขาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"นี่......" ซูเฉินหน้าแดง

หลิวอี้อี้ก็แค่รู้สึกว่า ซูเฉินนอนโรงพยาบาลมาตั้งนาน ไม่ได้อาบน้ำเลยซักครั้ง ไม่รู้บนร่างกายมีเชื้อโรคเท่าไหร่แล้ว หลังจากที่เธอทิ้งความคิดลามกๆไป เธอก็พูดว่า" ตอนอยู่โรงพยาบาลนายจะฉี่ยังให้ฉันช่วย กะอีแค่อาบน้ำ........สบ๊าย"

ได้ยินดังนั้น ซูเฉินก็เลยรีบถอดเสื้อผ้า

ถอดจนเหลือชิ้นสุดท้าย ซูเฉินก็รู้สึกอาย เลยเหลือกางเกงในไว้ เพราะเวลาอาบน้ำ เขาเป็นฝ่ายถูกระทำ ทำให้รู้สึกแปลกๆในใจ

ส่วนหลิวอี้อี้ เมื่อเห็นซูเฉินถอดเสื้อผ้า หน้าก็เริ่มแดง ถึงแม้พูดเองว่าสบายๆ แต่ผู้หญิงผู้ชายช่วยกันอาบน้ำ จะรู้สึกสบายได้ยังไง?