แอบรัก นิยาย บท 51

เมื่อซูเฉินเห็นหลิวอี้อี้แสดงออกบนใบหน้า ก็เลยพูดต่อว่า " เชื่อผมสิ ผมทำได้"

หัวใจหลิวอี้อี้เริ่มเต้นเร็วขึ้น ความรู้สึกรักหวานซึ้ง มีเพียงซูเฉินที่สามารถให้เธอได้ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

"ฉัน....." หลิวอี้อี้พูดด้วยความลังเล ริมฝีปากสั่น ใจเต้นรัว

ก่อนที่เธอจะหย่ากับซูเจิ้ง เธอเคยวาดฝันว่าถ้าเธอได้อยู่กับซูเฉิน จะโรแมนติกขนาดไหน?

แต่เมื่อมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา เธอก็จะควบคุมมันไม่ให้คิดต่อ มีครั้งหนึ่งในคืนกลางดึกที่เหงาหงอย เธอกอดผ้าห่มแน่น ขาสองข้างถูเสียดสีกัน สมองก็คิดถึงตอนที่ซูเฉินจูบ และลวนลามเธอ

แต่ก็ราวกับว่ามีมารผจญ ยิ่งหลิวอี้อี้พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้คิดถึงซูเฉิน ภาพของซูเฉินในสมองเธอก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเท่านั้น

"ซูเฉิน ให้เวลาฉันหน่อยนะ" สุดท้าย หลิวอี้อี้ก็ทนคำพูดของซูเฉินไม่ไหว เลยพูดออกไป

คำพูดของหลิวอี้อี้เพิ่งดังออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดออก คนที่เข้ามาคือหยางถิง ซึ่งซูเฉินเองก็ยังไม่ได้ปล่อยตัวหลิวอี้อี้

"พวก.....พวกเธอ.....?" หยางถิงยืนอยู่หน้าประตู ลังเลว่าจะเข้ามาดีมั้ย

หลิวอี้อี้หน้าแดงและทำเป็นพูดว่า "ขนตาเข้าตาหรอ พี่สะใภ้เป่าออกให้นะ............"

"ฟู้ ฟู้ ฟู้" พูดแล้ว หลิวอี้อี้ก็รีบเป่าเข้าไปที่ตาของซูเฉิน

หยางถิงจะไม่รู้ได้ไงว่าซูเฉินกำลังโกหก? แต่ก็ไม่รีบร้อนที่จะเปิดโปง เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าระหว่างหลิวอี้อี้และซูเฉินมีลับลมคมใน ก็เลยพูดออกไปว่า "ค่อยๆเป่า ฉันดื่มน้ำก่อน"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงมีเลศนัยของหยางถิงแล้ว ยิ่งทำให้หน้าของหลิวอี้อี้แดงขึ้น และแกล้งทำท่าทางเป่าตาให้ซูเฉิน และรีบเดินกลับขึ้นเตียงตัวเองไป

"อี้อี้ ผู้อำนวยการหลี่ให้เธอลาพักได้ บอกว่าให้เธอลาพักรักษาตัวหนึ่งเดือน จ่ายเงินเดือนตามปกติ" หยางถิงกล่าว

"อ้อ" หลิวอี้อี้ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ เมื่ออารมณ์ของเธอกลับเข้าที่แล้ว เธอก็ถามขึ้นว่า " เรื่องของซูเจิ้ง เธอได้ไปถามให้ฉันแล้วยัง?"

"เขาลาออกแล้ว และเหมือนจะไปหาเมืองเจียงเฉิงแล้ว" หยางถิงกล่าว

ตอนเซ็นเอกสารหย่า หลิวอี้อี้ไม่ได้อ่านเนื้อหา หลังจากนั้นมีเวลาว่างแล้วถึงหยิบขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด

ถึงได้รู้ว่า ซูเจิ้งเอาบ้าน รถ ทรัพย์สินทั้งหมดมอบให้เธอหมดเลย ส่วนซูเฉินแค่เอาเงินไปเจ็ดหมื่นหยวน นี่เป็นสิ่งที่ทำให้หลิวอี้อี้ไม่สบายใจ อยากจะหาตัวซูเจิ้งให้พบ และทำสัญญาแบ่งทรัพย์สมบัติใหม่

แต่ตอนนี้ติดต่อซูเจิ้งไม่ได้ หยางถิงบอกว่าเขาไปจากเมืองเจียงเฉิงแล้ว หลังจากนี้เขาจะกลับมาอีกมั้ยก็ไม่รู้

เมื่อซูเฉินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเศร้าในใจ แต่เขารู้ดีว่าซูเจิ้งเป็นคนเก็บอารมณ์ความรู้สึก เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ซูเจิ้งเลยไม่กล้าสู้หน้าหลิวอี้อี้และคนในหมู่บ้าน เขาก็เลยต้องไป

ไม่ว่าอย่างไรซูเจิ้งเอาเงินไปด้วย คิดอีกด้สนหนึ่งว่าเขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ชีวิต

"เธอสบายใจได้ ซูเจิ้งเป็นผู้ชายที่ทำอะไรแน่แน่และมั่นคง ให้เวลาเขาฟื้นตัวเองหน่อย ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะลุกขึ้นได้ใหม่" หยางถิงพูดปลอบอยู่ข้างๆ

หลิวอี้อี้พยักหน้าเบาๆ และไม่พูดอะไร

"ยังจะยิ้มอีก" หลิวอี้อี้หันหลัง ทำเป็นไม่สนใจเขา

ซูเฉินหัวเราะ "เห่อ เห่อ เห่อ" และเดินไปกอดหลิวอี้อี้จากด้านหลัง พูดอย่างอ่อนโยนว่า " คุณตัดสินใจไปถึงไหนแล้ว?"

"...................." หลิวอี้อี้เงียบไปครู่หนึ่ง และพูดว่า "พวก พวกเราอาจจะมีโอกาส แต่ไม่ใช่ตอนนี้"

"หมายความว่าไง?" ซูเฉินชะงักไป จิตใจที่มีความสุขเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นตื่นเต้น

หลิวอี้อี้หันกลับมา จ้องซูเฉินและพูดว่า " รอนายออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันอยากจะกลับไปที่หมู่บ้านอีกครั้ง ไปดูป้ารองของนายหน่อย ถ้าได้เจอซูเจิ้งล่ะก็ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาให้ชัดเจน"

เกี่ยวกับเรื่องการแบ่งทรัพย์สินหลังจากที่หย่าแล้ว ซูเฉินก็รู้เรื่องนี้แล้ว เขารู้ดีว่าหลิวอี้อี้เป็นคนยังไง รู้ว่าเธอหย่ากับซูเจิ้งแล้ว ไม่กลับไปอยู่บ้านหลังนั้นแน่นอน

บวกกับบ้านนี่ที่ซูเจิ้งซื้อก่อนแต่งงาน ถึงแม้หลิวอี้อี้จะเอา คนนิสัยกล้าหาญดุดันอย่างเฉินซู่ชิว แน่นอนว่าต้องมาก่อกวนหลิวอี้อี้แน่ๆ

"ผมรอได้" ซูเฉินพูดแล้วเอามือสองข้างมาโอบเอวหลิวอี้อี้ไว้ และพูดต่อว่า " แต่ยังไงซะ คุณก็ต้องตกลงกับผมอย่างนึงก่อน"

"ตกลงอะไร?" หลิวอี้อี้ถาม

"เป็นแฟนผม" ซูเฉินยิ้มๆและพูดว่า "ต่อไปก็จะเป็นเหมือนตอนนี้ ถูกผมกอด"

ช่วงที่ผ่านมาทั้งสองคนใช้ชีวิตอยู่ในห้องเดียวกัน บวกกับซูเฉินที่สารภาพไปแล้ว ทั้งสองคนก็เลยอยู่ด้วยความรักความอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว และตอนนี้หลิวอี้อี้ก็ไม่ได้รู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของซูเฉิน เมื่อได้ยินซูเฉินพูด หัวใจเธอเลยเต้นแรง