แอบรัก นิยาย บท 50

ได้ยินดังนั้น ซูเฉินอ้าปากค้าง ถามว่า " พี่ถังรู้เรื่องหมดแล้วหรอ?"

"อืม" หลิวอี้อี้ตอบเบาๆ

"เขา เขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย...." ซูเฉินถามอีก

"ไม่รู้ เขามาส่งนายที่โรงพยาบาลเสร็จ เขาก็ไปเลย โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง" หลิวอี้อี้พูด

ซูเฉินฟังจบ ก็รู้สึกเป็นห่วงซูเจิ้งมาก แต่ก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไร ผ่านไปพักใหญ่ ก็รู้สึกปวดฉี่อีกแล้ว ก็เลยหันไปทำหน้าตาน่าสงสารให้หลิวอี้อี้

หลิวอี้อี้รู้ได้ทันทีว่าซูเฉินต้องการอะไร หน้าเธอก็เลยแดง เธอเดินมาเปิดผ้าห่มออก

สุดท้าย น้องชายของซูเฉินก็กลับไปมีขนาดเท่าเดิม เนื่องจากมีประสบการณ์แล้ว หลิวอี้อี้ก็เอามือขึ้นมาปิดคอเสื้อไว้ แล้วค่อยๆประคองน้องชายของซูเฉินขึ้นมา และจ่อไปที่โถฉี่

"หู้ว" ซูเฉินส่งเสียงออกมาเบาๆ และก็รู้สึกถึงความสบาย

เพราะอั้นไว้นาน ซูเฉินก็เลยฉี่ออกมาเยอะ เสียงน้ำกระแทกกับโถฉี่ ทำให้หลิวอี้อี้ที่ได้ยินแล้วรู้สึกกระวนกระวายในใจ

ส่วนซูเฉินเองก็รู้สึกแปลกๆในใจ ยังไงซะมือของหลิวอี้อี้ก็นุ่มมาก แม้ว่าเธอจะเอามือมาปิดคอเสื้อไว้ แต่กลิ่นหอมๆจากร่างกายของหลิวอี้อี้ก็โชยมาเข้าจมูกของซูเฉินโดยปิดกั้นไม่ได้

กลิ่นหอมเบาๆ น่าดมมาก เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของหลิวอี้อี้

ผ่านไปครู่ใหญ่ สุดท้ายซูเฉินก็ฉี่จนเสร็จ แต่เมื่อฉี่หยดสุดท้ายออกมา น้องชายของซูเฉินก็กลับมาผงาดอีกครั้ง

"เห่อ เห่อ เห่อ " ครั้งน้ไม่ทันให้หลิวอี้อี้ได้ต่อว่า ซูเฉินก็หัวเราะออกมา

แสดงออกว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตนนะ

หลิวอี้อี้มองหน้าเขาทีหนึ่ง แล้วถือโถฉี่เดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากล้างทำความสะอาดโถฉี่เรียบร้อยแล้ว เดินออกมา บรรยากาศเขิลอายในห้องก็ค่อยๆจางลง

"พี่สะใภ้ แล้วหลังจากนี้พี่วางแผนไว้ยังไง?" ซูเฉินถามขึ้น

"ยังคิดไม่ออก" หลิวอี้อี้ถอนหายใจเบาๆ พูดว่า " คงออกไปพักผ่อนจิตใจก่อย"

"อ้อ" เมื่อซูเฉินได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกผิดหวังในใจ ถ้าหลิวอี้อี้ไปแล้ว เขาคงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก

เวลาผ่านไป ฟ้าก็เริ่มมีแสงสว่าง เวลาประมาณหกโมงเช้า จ้าวซีก็มาถึง

การมาของจ้าวซีทำให้ซูเฉินรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของจ้าวซี ซูเฉินก็ถามว่า " เธอเป็นอะไร?ฎ

"ฉัน....." จ้าวซีมองไปทางหลิวอี้อี้ด้วยสีหน้าเขิลอาย และพูดเบาๆว่า "เมื่อวานฉันโทรหานาย แต่...เรื่องของนาย ก็ดังไปทั่วมหาวิทยาลัย"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซูเฉินก็ขมวดคิ้ว

"แต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่แสดงความคิดเห็นทั่วๆไป" จ้าวซีกล่าว

"ช่างเถอะ ปล่อยพวกเขาแสดงความคิดเห็นกันไปแล้วกัน..." ซูเฉินถอนหายใจ และถามต่อว่า " เธอมาได้ยังไง ไม่ไปเรียนหรอ?"

"ก็คนมันเป็นห่วงนายไง!" ริมฝีปากเล็กๆของจ้าวซียื่นออกมา

"เธอมาโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มารอนายฟื้น สุดท้ายหยางซีก็เลยไปส่งที่มหาวิทยาลัย" หลิวอี้อี้อธิบาย และเดินมายืนข้างๆจ้าวซี เอามือมาตบที่ไหล่จ้าวซีเบาๆ และพูดว่า " เขานะ ใช้ชีวิตอยู่บนความสุขแต่ไม่รู้จักมีความสุข"

เวลานี้ เรื่องราวของเขาและหลิวอี้อี้ก็ยุ่งเหยิงมากพออยู่แล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องหมอจากที่หมู่บ้านขึ้นวันนั้น ซูเฉินก็ตั้งมั่นแล้วว่าเขาจะปกป้องหลิวอี้อี้ตลอดไป

ต่อมา หลิวอี้อี้โดนคนเลวทำด่างพร้อย ในใจเขารู้สึกเสียใจและโกรธมาก ถึงแม้ว่าจะอยู่ต่อหน้าซูเจิ้ง ความเป็นห่วงของซูเฉินก็แสดงออกชัดเจนมาก

เรื่องราวค่อยๆพอกพูน มาถึงตอนนี้ ซูเฉินไม่อยากพลาดมันไปอีกแล้ว รู้ดีว่าถ้าหลิวอี้อี้ไปแล้ว เธอจะกลับมาที่เมืองนี้อีกมั้ย และเธอจะติดต่อเขาอีกมั้ย!

คิดแล้ว ซูเฉินกลัวว่าหลิวอี้อี้จะหายตัวไปจากโลกของเขา ถือโอกาสตอนจ้าวซีไปแล้ว เลยรวบรวมความกล้าสารภาพออกไป

"ฉัน มีความรู้สึกกับนาย แต่.....ก็ยังเป็นไปไม่ได้อยู่ดี" หลิวอี้อี้กล่าว

"ทำไมหล่ะ?" ซูเฉินขมวดคิ้ว

"ซูเฉิน ตอนนี้นายยังเด็ก หลายเรื่องเกิดจากความบู่มบ่าม และความแปลกใหม่ " หลิวอี้อี้มองเขา และพูดด้วยร้ำเสียงอ่อนโยนว่า " ถ้าฉันยอมเป็นของนาย อาจจะหนึ่งปี หรือสองปี พวกเราก็จะมีความสุข....แต่หลังจากที่นายเรียนจบแล้วหล่ะ?" นายจะจับมือฉันกลับไปที่หมู่บ้าน ไปบอกความสัมพันธ์ของเราสองคนกับพ่อแม่นายมั้ย?"

ซูเฉินพยักหน้า พูดว่า "บอก!"

ซูเฉินพูดด้วยท่าทางและความรู้สึกที่มั่นใจ ราวกับว่าเพื่อหลิวอี้อี้แล้วเขายอกเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก

"ซูเฉิน...." หลิวอี้อี้ลังเล ไม่รู้ว่าจะพูดกับซูเฉินอย่างไรดี

ใช่ไง ถ้ามีผู้ชายพูดเปิดอกด้วยความมั่นใจว่าจะดูแลตน แล้วตนจะมานั่งคิดมากเรื่องอนาคตที่ยาวไกลทำไม อย่างน้อยๆ ตอนนี้ซูเฉินก็ชอบและรักตนทั้งหัวใจ!

คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างหลิวอี้อี้ เธอรู้ดีว่าคำมั่นสัญญา เป็นสิ่งที่ไม่ยืนยาว เพียงแค่ตอนที่พูดมันออกมา มีความจริงใจที่อยากจะให้มันอยู่ไปตลอด