แอบรัก นิยาย บท 93

เมื่อเห็นว่าหวังฟานและหยางเชาไปแล้ว ซูเฉินก็ไม่กังวลอะไรแล้ว เขาก็เลยไปกดนน้ำร้อนใส่ในแก้วเก็บความร้อน หลังจากนั้นก็เอามาประคบที่ท้องของหลี่ฟานหราน

"อาจารย์หลี่ครับ ยังจะพอเดินไหวมั้ยครับ?" เขาเห็นหลี่ฟานหรานขมวดคิ้ว ก็เลยถามด้วยความสงสาร

"อีกแป๊ปก็ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวก็ดีขึ้น" หลี่ฟานหรานพูดเบาๆ เธอปวดมากจนหน้าผากย่นเป็นเส้นๆ ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก

ซูเฉินเห็นแล้วรู้สึกสงสารมาก เขาเลยพูดว่า " ช่วงมีประจำเดือน.....ไม่ต้องมาคุมสอบแล้ว เอาตัวเองมาทรมาน"

"นายคิดว่าฉันอยากมาหรอ?" หลี่ฟานหรานมองบนใส่ซูเฉิน ต่อมาก็พูดอย่างไม่มีแรงว่า "นี่ฉันเพิ่งจะมาฝึกงาน ถ้าก่อนฝึกงานต้องมาคุมสอบแค่วันครึ่ง ยังต้องขอลา แบบนี้จะทำให้ไม่น่าประทับใจ....และจะส่งผลต่อการทำงานในอนาคต"

"โอเค" ซูเฉินพยักหน้า และถามต่อว่า "ตอนบ่ายไม่มีสอบ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านดีมั้ย?"

"นายไปส่งฉัน.......?" หลี่ฟานหรานตกใจนิดหน่อย

"ถ้าอาจารย์ไม่ยอม งั้นผมไปส่งขึ้นแท็กซี่ก็ได้"ซูเฉินรู้ว่าหลี่ฟานหรานกำลังกลัวอะไรอยู่ เขาก็เลยพูดใหม่

เห็นท่าทางเป็นสุภาพบุรุษของซูเฉิน หลี่ฟานหรานก็รู้สึกว่าตัวเธอเองคิดมากเกินไป เพราะเขาเป็นห่วงตัวเธอจริงๆ ถ้าเธอยังคิดไม่ดีกับเขา ก็คงเป็นการทำให้เขาเสียใจและเป็นการทำลายน้ำใจของเขา?

คิดแบบนี้แล้ว หลี่ฟานหรานก็เลยพยักหน้าและพูดว่า " ก็ได้"

ซูเฉินดีใจ เขาช่วยพยุงหลีฟานหรานขึ้นมา และเดินออกไปข้างนอก ระหว่างนั้นเขาก็ถามว่า " อาจารย์ครับ ช่วงมีประจำเดือน...ทำไมถึงได้ปวดรุนแรงขนาดนี้?"

"อาจจะเป็นเพราะกินของเย็นเข้าไป" หลี่ฟานหรานขมวดคิ้วและพูดว่า " และอาจจะเป็นเพราะสุขภาพด้วย เวลามา....อันนี้มา....สองวันแรกฉันจะปวดท้องมากๆ แต่วันหลังๆก็.....ก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว"

ระหว่างที่พูดอธิบาย หลี่ฟานหรานรู้สึกอายๆ เพราะคนที่พยุงเธออยู่ในตอนนี้เป็นเพศตรงข้าม แถมยังเป็นนักศึกษาของเธออีก

ยังดีที่ซูเฉินเห็นว่าหลี่ฟานหรานหน้าแดงเพราะเลือดฝาด แต่เขาไม่ได้ถามอะไร เขาช่วยพยุงหลีฟานหรานอย่างเงียบๆ จนไปถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย เรียกรถแท็กซี่ และนั่งรถไป

สิ่งที่ทำให้ซูเฉินดีใจก็คือ สถานที่ที่หลี่ฟานหรานบอกอยู่ใกล้บ้านของหยางถิง

"ดีจริงๆเลย เดี๋ยวจะได้เลยไปบ้านพี่ถิงถิง ไปหาพี่หลิวอี้อี้และพี่ถิงถิง "ซูเฉินคิดในใจ ไม่เจอพวกเธอหลายวันแล้ว เขารู้สึกคิดถึง

ไม่นาน รถแท็กซี่ก็มาถึงหมู่บ้านที่หลี่ฟานหรานพักอยู่ เมื่อพาเธอมาส่งใต้ตึกเรียบร้อยแล้ว ซูเฉินก็พูดว่า " อาจารย์ครับ อาจารย์ขึ้นลิฟต์ไปเถอะ เดี่ยวผม...ผมกลับมหาวิทยาลัยก่อน"

"เดี๋ยว....." หลี่ฟานหรานยังคงปวดท้องอยู่ เธอเลยขมวดคิ้วและพูดเบาๆ

"มีอะไรครับ?" ซูเฉินถาม

"นาย....นายอยู่ก่อน กินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อน นี่ก็บ่ายโมงแล้ว"...." หลี่ฟานหรานพูดเบาๆ

ซูเฉินชะงัก และคิดในใจว่าอาจารย์ผู้หญิงคนนี้มีน้ำใจมากๆ เขาเห็นว่าหน้าเธอแดงนิดหน่อย ในใจของซุเฉินรู้สึกดีใจ เขาอดไม่ไหวหัวเราะออกมา "อิอิอิ" และตอบว่า "ครับ"

หลังจากนั้น ซูเฉินก็ขึ้นไปข้างบนเป็นเพื่อนหลี่ฟานหราน

แต่สิ่งที่ทำให้ซูเฉินต้องเสียใจก็คือ แม่ของหลี่ฟานหรานอยู่บ้านด้วย และการที่หลี่ฟานหรานบอกให้ซูเฉินอยู่ต่อเพื่อกินข้าว ก็คือกินข้าวจริงๆ.........

แม่งเอ้ย ถ้ารู้งี้กลับก่อนดีกว่า เสียเวลาในการไปหาพี่ถิงถิงและพี่หลิวอี้อี้มากเลย ซูเฉินคิดในใจ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่ และพูดว่า "สวัสดีครับคุณป้า!"