แอบรัก นิยาย บท 97

ตอนที่ซูเฉินกลับถึงมหาวิทยาลัย บังเอิญเจอจ้าวซีที่เพิ่งจะกลับมาจากบ้านพอดี

เมื่อจ้าวซีเห็นซูเฉิน เธอก็ทำหน้าบึ้งตึงและถามว่า "วันนั้นนายไปซื้ออะไรที่ร้านค้า?"

"ฉัน.................." จู่ๆซูเฉินก็รู้สึกปวดใจ ผู้หญิงนี่จริงๆเลย จะช่วยปิดเป็นความลับหน่อยได้มั้ย ทำไมถึงชอบเม้าส์ได้ขนาดนี้?

"พูดมาสิ นายแอบคบกับผู้หญิงคนอื่น....ลับหลังฉันใช่มั้ย?" จ้าวซีมองซูเฉิน ใบหน้าเย็นชาจนจะกลายเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว แววตามีน้ำเล็กน้อย ราวกับว่าจะร้องไห้ออกมาแล้ว

"ฉัน.....ไม่มี อันนั้นคือซื้อให้อาจารย์ที่มาคุมสอบ" ซูเฉินพูดอธิบาย

"นายคิดว่าฉันโง่รึไง ซื้อให้อาจารย์" จ้าวซีโกรธมาก เธอมองซูเฉินและพูดว่า " นายอธิบายให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้น........ไม่งั้น..............."

พูดแล้ว จ้าวซีก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อ ไม่งั้นก็เลิกกัน? เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง และก็ไม่อยากเลิกกับซูเฉิน แต่พูดแล้วว่าไม่งั้น ไม่งั้นอะไรหล่ะ......... เธอคิดๆแล้ว ก็ไม่มีคำไหนที่จะเอามาขู่ได้

"ซื้อให้อาจารย์ที่มาคุมสอบจริงๆ เมื่อวานตอนเที่ยงตอนที่สอบเสร็จแล้ว หวังฟานและหยางเชาไปหาแฟน ฉันเองก็กำลังจะออกจากห้อง จู่ๆอาจารย์ประจำเดือนมาพอดี ฉัน.......จะทำอะไรได้หล่ะ ก็เลยไปซื้อผ้าอนามัยมาห่อหนึ่งให้เธอสิ" ซูเฉินขมวดคิ้วพูด

"อาจารย์คนนั้น?" จ้าวซีถามให้ถึงที่สุด

"เธอยังไม่เคยเจอ.....เพิ่งมาใหม่ มาสอนแทนอาจารย์หลี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็จะได้เจอ" ซูเฉินพูดอธิบาย

จ้าวซีกำลังจะเชื่อคำพูดของซูเฉิน สรุปว่าเธอได้กลิ่นหอมๆมาจากร่างกายของซูเฉิน จู่ๆอารมณ์ก็ไม่ดีขึ้นมาทันที เธอมองไปทั่วร่างของซูเฉิน เพื่อหาร่องรอย

หลังจากที่ซูเฉินเห็นสายตาของจ้าวซีแล้ว เขาก็รู้สึกลุกลี้ลุกลน แล้วเอาก็เอามือมาลูบๆที่หน้าอก

ขณะนั้นเองบนนิ้วของเขาก็มีเส้นผมยาวๆพันอยู่ เดิมทีจ้าวซีองก็ยังไม่เห็น เพราะซูเฉินสวมเสื้อสีเข้ม แต่เมื่อเส้นผมมาพันอยู่ที่นิ่ว เลยทำให้เห็นชัดเจนขึ้น

"เดี๋ยว " จ้าวซีระงับการขยับร่างกายของซูเฉิน แล้วเธอค่อยๆเอานิ้วไปคีบเส้นผมเบาๆ

รนหาที่ตาย!

ขณะนั้นเองซูเฉินก็รู้สึกปวดใจมาก เส้นผมเส้นนี้ยาวประมาณสามสิบเซ็นติเมตร และเดิมทีจ้าวซีมาถึงก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอยู่แล้ว แม้แต่โอกาสในการกอดเธอยังไม่ยอมให้ ดังนั้นเส้นผมเส้นนี้จึงไม่มีทางได้อธิบายอีกแล้ว!

วันนี้ซูเฉินพยุงหลี่ฟานหรานกลับบ้าน อยู่กินข้าวเที่ยงเสร็จ เขาก็ไปหาหยางถิง หลังจากที่ทั้งสองคนมีอะไรกันเสร็จ หลิวอี้อี้และหลิวอี้หรานก็กลับมา

ซูเฉินกอดหลิวอี้หรานก่อน ก่อนกลับมาหมาวิทยาลัยเมื่อสามสิบนาทีที่แล้วเขาก็เพิ่งจะจูบกับหลิวอี้อี้...........

แม่งเอ้ย วันเดียวแตะเนื้อต้องตัวกับผู้หญิงเยอะขนาดนี้ ซูเฉินเองก็ไม่รู้ว่าเส้นผมเส้นนี้เป็นของใคร หลังจากที่มองจ้าวซีและอ้ำอึ้งๆอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและพูดว่า "เส้นผมใครหรอ?"

"นายถามฉัน?" จู่ๆน้ำเสียงของจ้าวซีก็สูงขึ้น

คบกันมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฉินเห็นจ้าวซีโกรธ เขาก็เลยกรอกตา และนึกอะไรขึ้นได้ เขาเยพูดว่า " เป็นของอาจารย์!"

"เธออีกแล้วหรอ?" จ้าวซีแบะปาก และถามว่า "ตกลงมันยังไงกันแน่?"

"ไม่ใช่ว่าเธอประจำเดือนมาหรอ....แล้ว......แล้ว...เธอก็ปวดท้องมาก ฉันก็เลยไปกดน้ำร้อนมาให้เธอ หลังจากนั้นเธอก็ให้ฉันช่วยพยุงเธอไปส่งขึ้นรถที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย......อาจารย์ไง จ้าวซีเธอเองก็รู้ ว่าอาจารย์ขอให้ฉันพยุงฉันจะไม่พยุงได้ไง?" ซูเฉินขมวดคิ้ว พูดจริงบ้างไม่จริงบ้าง

"หมดละหรอ?" จ้าวซีถาม

"หมดแล้ว หมดแล้ว" ซูเฉินรีบยกมือขึ้นมาโบก และพูดว่า "หลังจากส่งเธอขึ้นรถแล้ว ฉันก็กลับไปนอนที่หอ ถ้าไม่เชื่อ เธอก็ลองถามหวังฟานดูสิ"

นอกจากซูเฉินแล้ว คนส่วนใหญ่ก็กำลังพูดคุยกันว่า " เชี่ย สวยมากเลย......."

"อาจารย์....หรือว่า รุ่นพี่หรอ?"

"หรือว่าเข้ามาหาใคร?"

"มาหาฉัน อิอิ สวยมาก!"

มีผู้ชายบางคนเริ่มเพ้อเจ้อแล้ว ส่วนจ้าวซีตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมามอง และเห็นใบหน้าสวยงามของหลี่ฟานหราน อีกทั้งรูปร่างเซ็กซี่ที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอแล้ว ใบหน้าของจ้าวซีก็เย็นชา

"..........." ซูเฉินมองอยู่ เขาก็รีบฟุบลงกับโต๊ะแสร้ทำเป็นกำลังกินอาหารเช้าต่อ เพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่านอกจากจ้าวซีแล้ว ในสายตาของซูเฉิน ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถดึงดูดเขาได้

"สวัสดีทุกคน อาจารย์เป็นอาจารย์ที่มาสอนแทน ชื่อหลี่ฟานหราน"

หลังจากที่หลี่ฟานหรานเดินมาถึงโพเดี้ยมแล้ว เธอก็โน้มตัวคำนับลงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดต่อว่า " อาจารย์หลี่ของพวกเธอตอนนี้ลางานอยู่ หลังจากนี้ไปอีกครึ่งเทอม อาจารย์จะเป็นคนมาสอนเอง"

"โอเค ยินดีต้อนรับอาจารย์หลี่" จู่ๆหวังฟานก็พูดขึ้นมาและปรบมือ

เมื่อหวังฟานปรบมือ ผู้ชายหลายก็ก็ส่งเสียงตะโกน ซูเฉินเห็นว่าจ้าวซีแบะปากมีท่าทางหึง ซูเฉินก็เลยนั่งนิ่งๆเหมือนเป็นท่อนไม้

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เก่งในเรื่องขี้อิจฉา ถ้าหลี่ฟานหรานอ้วนและไม่สวย จ้าวซีไม่มีทางโกรธ แต่ตอนนี้................

"อ่ะแฮ่ม!"

ตอนที่ซูเฉินกำลังสับสน สายตาของหลี่ฟานหรานก็มองมาที่ซูเฉิน และส่งยิ้มเล็กน้อย