แอบรัก นิยาย บท 98

สรุปบท บทที่ 98 น่ารังเกียจ: แอบรัก

สรุปตอน บทที่ 98 น่ารังเกียจ – จากเรื่อง แอบรัก โดย หัวมันลู

ตอน บทที่ 98 น่ารังเกียจ ของนิยายการทรยศเรื่องดัง แอบรัก โดยนักเขียน หัวมันลู เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

หลี่ฟานหรานทำแบบนี้ ยิ่งทำให้จ้าวซีไม่พอใจ

แต่นี่ก็ไม่สามารถโทษหลี่ฟานหรานได้ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจ้าวซีเป็นแฟนของซูเฉิน การยิ้มของเธอ ก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มของมิตรภาพเท่านั้นเอง

ถึงแม้หลี่ฟานหรานจะอายุมากกว่าซูเฉินสองสามปี แต่เรื่องราวที่เหิกทั้งหมดเมื่อสองวันก่อนมันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอและซูเฉินเป็นเพื่อนกัน เป็นความสัมพันธ์แบบอาจารย์ลูกศิษย์และความสัมพันธ์แบบเพื่อน

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหลี่ฟานหรานแล้ว ซูเฉินรู้สึกว่าถ้าไม่ตอบรับซักหน่อยจะดูไม่มีมารยาท แต่ถ้าเขาตอบรับ ก็เหมือนจะมีอันตรายถึงชีวิตได้

ในระหว่างที่เซ็งอยู่นั้น ซูเฉินก็เบิกตาโพรงโต ทำหน้าตาตลกๆ

หลี่ฟาหรานเห็นท่าทางของซูเฉินแล้ว เธอเลยเข้าใจว่าซูเฉินกำลังหยอกล้อเธออยู่ เธอเลยอดไม่ไหวหวเราะออกมา แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือห้องเรียน เธอไม่ควรแสดงอาการแบบนี้ เธอก็เลยทำเป็นกระแอม และพูดว่า " อะแฮ่ม อะแฮ่ม นักศึกษาทุกคน พวกเราเริ่มเรียนกันเถอะ"

..........................

เนื่องจากหลี่ฟานหรานหน้าตาสวยงาม นักศึกษาผู้ชายหลายคนก็เลยชอบหน้าตาของเธอ ทำให้ผู้ชายเหล่านั้นตั้งใจขึ้นมา โดยเฉพาะหวังฟาน นอกจากจะไม่นอนหลับแล้ว เขายังกระตือรือร้นในการถามคำถามีกด้วย

ส่วนซูเฉิน เขาเงียบตลอด จ้าวซีทำปากจู๋และถามเขาว่า "ไม่ใช่นายบอกว่าเธอไม่สวยหรอ?"

"เธอสวยหรอ?" ซูเฉินทำท่าทางเมือนไม่มีอะไรและถามจ้าวซีกลับ

"นายยังจะเสแสร้งกับฉันอีกหรอ?" จ้าวซีโกรธมาก เธอยื่นมือเล็กๆของเธอไปที่เอวของซูเฉิน และหยิกเนื้อของเขา หลังจากนั้นเธอก็มองไปรอบๆ

"ซือ!"

ซูเฉินทนไม่ไหวสูดลมเข้าทางปาก และพูดในใจว่า แม่งเอ้ย ที่แท้จ้าวซีก็ดุเหมือนกัน?

"ภรรยาคนดีของผม ต่อไป...ผมจะอยู่ห่างจากเธอโอเคมั้ย?" เธอเป็นอาจารย์ ฉันเป็นนักศึกษา จะมีอะไรในกอไผ่ได้หล่ะ?" ซูเฉินพูดเซ็งๆ

"ได้ งั้นต่อไปนานอยู่ห่างจากเธอหน่อย" จ้าวซีได้ยินซูเฉินพูดแบบนั้น เธอก็ไม่รู้สึกโกรธแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลี่ฟานหรานก็เป็นอาจารย์ของเขา ถึงแม้จ้าวซีจะโกรธ แต่เธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สามารถโทษซูเฉินคนเดียวทั้งหมดได้ หลังจากที่ซูเฉินพูดปลอบเธอนิดหน่อยแล้ว เธอก็เลยหายโกรธ

ต่อมาอีกสองสามวัน ซูเฉินไม่แม้จะกล้าทักทายหลี่ฟานหราน จากการสังเกตของหลี่ฟานหราน เธอก็เห็นว่าซูเฉินและจ้าวซีดูสนิทสนมกันแปลกๆ เธอก็เลยเข้าใจเรื่องทั้งหมด

นักศึกษามหาวิทยาลัย มีความรักเป็นเรื่องปกติ ต่อให้จับมือกันไปโรงแรม อาารย์ก็จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย

อีกอย่าง หลี่ฟานหรานเห็นสายตาระแวงที่จ้าวซีมองมาที่ตัวเอง หลี่ฟานหรานก็เลยไม่ออกตัวไปชวนซูเฉินคุยแล้ว

ผ่านไปอีกประมาณสามวัน หลิวอี้อี้พาหลิวอี้หรานมาหาซูเฉินที่มหาวิทยาลัย เพื่อเอาเงินหนึ่งแสนหยวนมาให้

"ซูเฉิน นายเอาเงินจำนวนนี้ให้ซูเอ้อหู พี่จะไม่ไปเจอเขาแล้ว" หลิวอี้อี้พูด

โตมาจนป่านนี้แล้ว ซูเฉินไม่เคยเห็นเงินเยอะแบบนี้มาก่อนเลย เมื่อเห็นเงินแบงค์ร้อยหยวนสีแดงๆเป็กปึกๆ เขาก็รู้สึกตื่นเต้น

"หึ่ย" ตอนที่ซูเฉินกำลังจ้องเงินอยู่นั้น หลิวอี้หรานก็ส่งเสียงสบถหึ่ยออกมา และทำสายตาดูถูก

ช่วงสามสี่วันที่อยู่บ้านหยางถิง หลิวอี้หรานก็ถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตของหลิวอี้อี้หมดแล้ว หลังจากรู้แล้วว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดมาจากซูเจิ้งและเฉินซู่ชิว หลิวอี้หรานก็เลยยิ่งเกลียดซูเฉินเข้าไปอีก

เมื่อซูเฉินเห็นสายตาไม่พอใจของหลิวอี้หราน ซูเฉินก็ขมวดคิ้วและรู้สึกแปลกๆ

แต่ไม่สามารถโทษเฉินซู่ชิวได้ เพราะเธอไม่มีสติ ไม่รู้จักความละอายอยู่แล้ว!

แต่สำหรับซูเอ้อหูมันไม่เหมือนกัน เป็นลูกผู้ชายที่มีสติครบ แต่ยังเอาเปรียงเฉินซู่ชิวทำเรื่องแบบนี้ได้ลง เขามันน่ารังเกียจจริงๆ

ซูเฉินเก็บความรังเกียจไว้ในใจ เขาเดินมาถึงหน้าโฮสเทล แล้วมองไปที่ห้อง202

หลังจากที่เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้องแล้ว ซูเฉินยังไม่เข้าไปก่อน แต่เขาเอาหูแนบกับประตูไม้ ฟังดูว่าข้างในมีความเคลื่อนไหวอย่างไร

"แม่งเอ้ย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เงินซักที ตอนนี้ฉันเหลือแค่ไม่กี่ร้อยหยวนแล้ว ...........จะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ" เสียงของซูเอ้อหูดังลอดออกมา

ซูเฉินฟังต่อ ก็ยังคงได้ยินแต่เสียงของซูเอ้อหู ไม่ได้ยินเสียงของเฉินซู่ชิวเลยแม้แต่นิดเดียว

"ดูท่าแล้วคงไม่ได้ทำเรื่องน่ารังเกียจสะอิดสะเอียน " ซุเฉินคิดในใจ หลังจากนั้นเขาก็แระแอมและยื่นมือไปเคาะประตูห้อง

"ด๊อก ก๊อก" ซูเฉินเคาะเบาๆไปสองครั้ง ใครจะไปรู้ว่าประตูไม้นี้ไม่ได้ล็อค ตอนที่ซูเฉินเคาะประตู จู่ๆประตูก็เปิดออกเอง

ในห้อง ซูเอ้อหูไม่สวมกางเกงยืนอยู่บนพื้น มองทั้งสองข้างของเขากำลังจับหัวของเฉินซู่ชิวอยู่ กำลังออกแรงกดหัวของเธออยู่ ส่วนปากของเขาก็พูดด่าไปด้วย ดูน่าเกลียชังมาก

ส่วนเฉินซู่ชิวก็กำลังอมน้องชายของซูเอ้อหูอยู่ มือทั้งสองข้างทิ้งลงตามแรงโน้มถ่วง ดวงตาเบิกโพรง ใบหน้ามีสีหน้าของความรังเกียจ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืน

"ซูเฉิน!" ซูเอ้อหูได้ยินเสียงประตูเปิด เขาเลยหันกลับมา เขาตกใจมากรีบดึงกางเกงขึ้นมา

เฉินซู่ชิวก็ได้ปลดปล่อยซักที หลังจากที่เธอหายใจแรงๆอยู่สามสี่ครั้ง เธอก็หยบน่องไก่ที่อบู่บนโต๊ะ มองไปที่ซูเอ้อหูแล้วพูดว่า " ฉันกิน ฉันกิน...."

"เอาไปกินสิ!" ซุเอ้อหูไม่พอใจ แต่เพราะซูเฉินอยู่ด้วย เขาเลยเสแสร้งยิ้มและพูดกับเฉินซู่ชิวอี้อี้ หลังจากนั้นเขาก็แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามองซูเฉิน ยิ้มและพูดว่า " นายมาแล้วหรอ น้องชาย!"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แอบรัก