แอบรัก นิยาย บท 99

"ซูเอ้อหู นายังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้างมั้ย?" จู่ๆซูเฉินก็โกรธจัด

เขาชี้ไปที่ขมูกของซูเอ้อหูและด่าว่า "นี่เป็นป้ารองของนายนะ แม่ของซูเจิ้ง ไอ้เหี้ยเอ้ย นายเอาเรื่องนี้มาอ้างเพื่อจะเอาเงินฉันว่าฉันจะไม่พูดแล้ว แต่นายเคารพเธอหน่อยได้มั้ย?"

ซูเอ้อหูถูกซูเฉินด่าซะจนน่าซีด เดิมทีอยากจะตอกกลับ แต่เห็นมือของซูเฉินถือกระเป๋ามาด้วย ก็เลยไม่กล้าพูดอะไร

"ป้ารองไม่มีสติแล้ว ถ้านายยังอยากจะได้เงินอยู่ล่ะก็ ก็อย่าทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้อีก ไม่งั้น พวกเราจะเอาเงินนี้ส่งป้ารองให้ไปอยู่ที่โรงพยาบาลแทน...."ซูเฉินพูด

"อย่า อย่า อย่า!" ซูเอ้อหูมวดคิ้วและพูดว่า "ก็ไม่ใช่เพราะจนหรอ ถ้ามีเงินแล้ว ใครจะยัง....เธออีก หึหึหึ ต่อไปไม่ทำแล้ว"

ซูเอ้อหูพูดจบ ก็ชี้ไปที่กระเป๋าของซูเฉิน ยิ้มและพูดว่า "ข้างในนั้น...."

"จัดการศพของพี่ซูเจิ้งให้เสร็จเรียบร้อย นี่จะมีผลต่อจำนวนเงินที่นายจะได้หลังจากนี้" ซูเฉินกลัวว่าซูเอ้อหูจะเอาเงินไปใช้หมด ก็เลยพูดโกหกเพื่อหลอกเขา

เมื่อซูเอ้อหูได้ยิน เขาก็คิดว่าหลังจากฝังศพของซูเจิ้งเสร็จแล้ว ก็ต้องมีเงินเหลือกลับมาที่เขาบ้างแหละ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำให้ฟรีๆ!

ซูเฉินไม่ได้คิดอะไรมาก เขาขว้างกระเป๋าเป้ไปที่ซูเอ้อหู หลังจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

"อ๊า เงิน!" ซูเอ้อหูส่งเสียงร้อง และรีบวื่งไปกอดกระเป๋าที่อยู่ตรงหน้า หลังจากนั้นก็รีบรูดซิปเปิดกระเป๋าออก เห็นเงินสีแดงๆเป็นมัดๆ เขาก็เลยหัวเราะเสียงดัง

เฉินซู่ชิวไร้สติขนาดที่แม้แต่เงินเธอก็ยังไม่รู้จัก เธอเห็นซูเอ้อหูหัวเราะเสียงดัง เธอที่นั่งถือกระดูกไก่อยู่ก็หัวเราะตามและพูดว่า "กินหมดแล้ว กินหมดแล้ว!"

....................

หลังจากที่ซูเฉินกลับมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว อารมณ์ของเขาก็ยังไม่ดีขึ้น

เขาเดินที่สนามกีฬาคนเดียว เงยหน้ามองท้องฟ้า รู้สึกคิดถึงซูเจิ้งขึ้นมาแล้ว

ที่ผ่านมา ซูเจิ้งดีกับซูเฉินมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ สิ่งที่ซูเฉินจะทำให้ซูเจิ้งได้ มันน้อยนิดเกินไป

เขายังเรียนหนังสืออยู่ ไม่สามารถละทิ้งการเรียนเพื่อไปดูแลแม่ของซูเจิ้งได้ ส่วนหลิวอี้อี้ เธอหย่ากับซูเจิ้งแล้ว และเธอก็เป็นคนสวย ไม่ได้เป็นของซูเจิ้งคนเดียวเหมือนแต่ก่อนอรกแล้ว

"ห่าย" ซูเฉินถอนหายใจ

"ถอนหายใจอะไรอยู่ ทะเลาะกับแฟนหรอ?" มีเสียงของหลี่ฟานหรานดังมาข้างๆหู

ซูเฉินหันหน้าไปมอง ก็เห็นหลี่ฟานหรานยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง มือทั้งสองข้างไขว้อยู่ข้างหลัง ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย ในตอนนี้ หลี่ฟานหรานไม่ได้สวมชุดทำงาน แต่สวมชุดกระโปรงลายดอกเหมือนตอนที่เธอมาคุมสอบ

ลมตอนเย็นโชยมาพัดกระโปรงเธอแกว่งไปมาเบาๆ บวกกับแสงอาทิตย์ตกยามเย็น ที่สาดส่องบนร่างกายของเธอ เหมือนภาพตอนที่เธอฟุบอยู่บนโต๊ะ ในวันที่ซูเฉินซื้อผ้าอนามัยมาให้เธอ

ถ้าภาพนี้สามารถสั่งให้หยุดชะงักไว้ได้ ภาพนี้และภาพตอนที่เธออยู่ในห้องเรียน ก็จะเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกเดียวกัน

"อาจารย์หลี่" ซูเฉินขยับไปข้างๆนิดหนึ่ง เพื่อเว้นช่องว่างให้หลี่ฟานหราน และเขาก็ถามต่อว่า " อาจารย์มาได้ไงครับ?"

"จู่ๆก็อยากจะมาเดินเล่นที่สนามกีฬาซักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะเจอนาย" หลี่ฟานหรานเดินไปข้างๆซูเฉิน หลังจากนั้นเธอก็จับกระโปรงและนั่งลงไป เธอมองสีหน้ากลัดกลุ้มของซูเฉินและถามว่า "ทำไม ทะเลาะกับแฟนจริงๆหรอ?"

"ไม่ใช่ครับ" ซูเฉินถอนหายใจเบาๆอีกครั้งหนึ่ง และพูดว่า " เรื่องที่บ้านครับ เรื่องของคนวันก่อนที่พวกเราเจอที่ชื่อซูเอ้อหู..........."

"เขามาหาเรื่องนายอีกแล้วหรอ?" หลี่ฟานหรานถาม